ooit was ik een meeloper

Eenmaal de puberteit in kom je tot een muzikale volwassendom, lijkt het wel: uit ondervinding merk ik dat velen onder ons blijven 'hangen' in de muziek van toen, uit hun puberjaren. Niet zozeer dezelfde artiesten als wel dezelfde genres: eenmaal een New Waver, altijd een New Waver ofzo. De muziek uit mijn pubertietijd was veelal alternatief: Studio Brussel, Afrekening, Indie, dus no wonder dat de meesten van mijn leeftijdsgenoten nog altijd in die alternatieve sfeer blijven (of het moet iets te maken hebben met het rockisme). Zonder er een negatief of positief oordeel over uit te willen spreken.

In die jaren was ik een van de grootste alternatieve music aanhangers (geen hitlijsten toen voor mij) want dat hoorde toen gewoon zo maar eigenlijk was ik vooral een meeloper: het liefst zette ik gewoon Björk of Jamiroquai op (dat mocht nog net, toen). Rock was alles en enkel voor namen als Björk, Jamiroquai, the Prodigy, Cypress Hill en the Beastie Boys kon je een uitzondering maken.

Ik was dus een meeloper. Toen het plots hip werd om naar Top 40 House te luisteren schakelde ik no problemo over naar hitparade House en met de Disco Revival werd ik helemaal Disco (en ik ben nog altijd Disco maar dan meer van die Rare Groove Disco).

Pas eenmaal verlost van de groepsdruk van de middelbare schooljaren ging ik m'n eigen muzikale weg op en ik heb best wel wat muzikale paadjes bewandeld waarvan ik telkens dacht dat het hélemaal mijn ding was: Klassiek, Jazz, Bossa Nova, Rare Groove Disco, FunkDisco, Hiphop. Echt, telkens opnieuw weer had ik mìjn genre gevonden. Voor een maand of twee, drie. Pas toen ik The Funk ontdekte stopte die muzikale stuurloosheid. Funk was gewoon mijn ding en is gewoon mijn ding. Ik hou best van andere genres (Hiphop, Soul, Dance etc.) alleen is Funk mijn supragenre.

En ik heb er misschien langer over gedaan dan anderen maar onderwijl heb ik wel parels binnen (nu niet echt mijn) bepaalde genres ontdekt die anders aan me zouden voorbijgegaan zijn. Zoals deze: