Vorig jaar zag ik bij een vriend de Koreaanse film Jenny, Juno. Het verhaal: Jenny is een vijftienjarige die zwanger blijkt te zijn van Juno en de baby wil houden. Toevallig ontdekte ik enige tijd terug (via een facebookprofiel van Jennifer Garner) dat de Amerikaanse film Juno, ook over een tienerzwangerschap, twee jaar na de Koreaanse Jenny, Juno werd uitgebracht. Eerst dacht ik: leuk, een remake, maar nadat ik las dat de screenwriter er prat op ging niet op de hoogte te zijn geweest van de Koreaanse film en op de koop toe nog een oscar kreeg voor best original (!) screenplay werd ik boos. Er zijn zoveel gelijkenissen tussen beide films dat je echt niet meer kan spreken van toevallige overeenkomsten (Juno is overigens een Koreaanse naam, dat alleen al is een give away). De scenarioschrijfster noemt het 'inspirational sisters', ik noem het plagiaat. Downright plagiaat.
Toen ik wat meer ging opzoeken over de screenwriter Diablo Cody kwam ik tot de vaststelling dat haar tweede film, Jennifer's Body, gebaseerd is op the 80's flick Student Bodies (de poster is bijna een regelrechte kopie!). Zij noemt het een ode aan horrorfilms uit de 80's, ik noem het alweer plagiaat. Alleen over haar tv-serie The United States of Tara heb ik zoiets nog niet kunnen vinden maar het zal vast ook erg 'origineel' zijn.
Ik begrijp niet dat iemand hier zomaar mee kan wegkomen. Toegeven, bijna iedereen in de showbizz pikt ideeën maar ze geven dat op z'n minst toe en vormen het originele om tot het echt iets van hen wordt. Zoniet heet het een remake en dus krijgt de originele maker er credit voor. Een carrière bouwen op kopiëren en dat niet eens willen toegeven is gewoon zo immoreel, downright immoreel.
Hier nog een linkje over Cody's plagiaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten