talkies

Talkshows. Ik kijk te veel naar talkshows. In de préinternetjaren waren dat alle Jan Van Rompaey shows natuurlijk, iedereen keek naar die programma's die steevast uitliepen en dat zag je aan het klokje aan het einde van de show. Toen VTM kwam keken we naar Luc, zowat de eerste emo talkshow op de Vlaamse televisie ("Moet u een zakdoekje?") en naar Goedele keek ik alleen de eerste afleveringen, ongetwijfeld zal Goedele wel goed geweest zijn.

Als ik beweer te veel naar talkshows te kijken bedoel ik de Amerikaanse talkshows: flitserender, grappiger en net iets gewaagder dan bij ons. De eerste die we leerden kennen was de Tonight Show met Jay Leno, omdat NBC ook Nederlandse ondertiteling kreeg en we wat langer mochten opleven. Ray Cokes was de eerste talkshow held (maar die is Brits) en Jay Leno onze eerste Amerikaanse. Grappiger dan hem kon je gewoon niet zijn. Later kwam Conan O'Brien, ook nog op televisie.

Tegenwoordig haal ik m'n portie Amerikaanse talkshows op het internet, en ik schuw niets. Van de grappige Letterman tot de emo Oprah tot de ranzige Maury. Alleen The View (vijf vrouwen die een gast uitnodigen, op zich interessante vrouwen maar vijf vrouwen tesamen klinkt meer als een oeverloze koffieklets dan als een boeiende show. And so it is.) sla ik over. En mijn favoriet is David Letterman: de galantste grapjas van ze allen.