Hoe ga je om met iemand om die een doodvonnis heeft gekregen? Iemand van wie je heel goed weet dat die een afgrijselijke, onmenselijke, mensonwaardige lijdensweg tegemoet zal gaan?
10 juni 2022 viel het onverbiddelijke verdict voor een vriend/collega van me: ALS. Van ALS word je niet beter, het gaat alleen maar bergaf: met je ademhaling, bewegingsapparaat tot je bewegingsloos ligt, gevoed moet worden en uiteindelijk stikt. Hoe snel? Dat kan niemand voorspellen. Het gruwelijke is dat al je zintuigen functioneren en je dit met je volle verstand moet ondergaan.
Aanvankelijk was er het optimisme: de geneeskunde vordert met rasse schreden, er moét een oplossing komen, dachten, (en vooral) hoopten we maar algauw het besef: neen, dit komt niet goed.
Wat ik wel kan zeggen is dat mijn lieve vriend/collega, onze lieve vriend/collega, bijzonder moedig en open met zijn ziekte is omgegaan: van het in begin werden we betrokken, hij vertelde er waanzinnig open en rustig over. Van in het prille begin werden we meegevoerd in zijn proces. Tot het einde. We hielden zelfs ‘feestjes’, sommigen groots.
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe ingoed die lieve vriend/collega was, een fantàstische, bijzondere man, zijn hoofd vol goede ideeën en altijd respectvol naar iedereen toe. Hij was - ook voor zijn ziekte - als een held voor me. In 2014 haalde ik het in m’n hoofd om flatteus over hem te bloggen. Ik zag en zie die man zò zò zò ontzettend graag. Die liefde verdwijnt niet.