Ik ben geadopteerd, enkele jaren terug in Rwanda geweest met een ex, het weeshuis bezocht, kennis gemaakt met iemand die me zou helpen biologische roots te zoeken.
De ex en ik hadden een belofte, vooral hij hamerde erop, samen weer naar Rwanda te gaan en ook al hebben we nieuwe partners, we zouden,samen naar mijn geboortedorp gaan. Dat avontuur waren we gestart en dat wou hij samen met mij doen, omdat het zo emotioneel is.
Een paar mijn maanden later heeft hij na de breuk een nieuwe partner die enkel naar mijn geboorteland wilt gaan, als ik niet meega op de afgesproken datum. Haar begrijp ik ergens, je wikt niet samen met de ex van je vriend op reis, maar ga dan alsjeblieft naar een ander zwart Afrikaans land. Oeganda, Tanzania er zijn zoveel opties, zoveel mooie zwarte Afrikaanse landen.
Van zijn kant is het een vertrouwensbreuk van jewelste. Had zoiets emotioneel nooit beloofd.
Moonbeam Levels (is later uitgekomen, ik las ooit van een dame met wie hij songs opnam dat ze dit zijn leukste nummer vond. Lang over gedaan om dit te vinden. Nu is her officieel uitgebracht)
She Loves Me For Me
Rearrange (was een demo)
Love Thy Will Be Done (ook demo)
Private Joy, hij schreef dit voor een mooie prille liefde
Purple Music (ook demo)
Adore
The Dream Factory
Something in the Wather (demoversie, er zijn zoveel leukere versies dan op het officiële album)
We Can F*ck, Later bewerkt met de one and only George Clinton. We Can Funk werd het.
Commputer Blue
Eleectric Intercourse. Er is geen officiële platenopname van deze versie.
Een van de grootste muzikale legendes van de 20e eeuw is heengegaan, Mister Quincy Delight, en het lijkt slechts een voetnootje in je online krant. Ik ben eerlijk gezegd geshockeerd, nog meer door de schijnbare desinteresse dan het heengaan (wat me natuurlijk ook heel droef stemt).
Waarom wordt een van onze grootste muzikale monumenten niet uitgebreid gevierd? Is het omwille van het desastreuze interview uit 2018 waarin hij haast iedereen, groot en klein in de muziekwereld beledigt? Als je het mij vraagt, uit dat héle interview spreekt dementia, het had nooit gepubliceerd mogen worden.
Maar het lijkt me eerder omdat Quincy dé man is achter de schermen. “Oh, heeft hij dat òòk gedaan!?”, die man dus. Destijds kreeg het genie Burt Bacharach ook triest ondermaats aandacht bij zijn overlijden, over Nickolas Ashford werd amper gesproken. Wat zou er te lezen vallen als Valerie Simpson komt te overlijden, of Carole King? Een klein rubriekje in een gespecialiseerd muziekblad?
Ik wist al vrij jong hoe belangrijk Quincy Jones is, je mag hem gerust een muzikaal instituut op zich noemen. Tien of elf was ik toen m’n moeder het ontzettend belangrijk vond een radioprogramma op te nemen dat in het teken stond vond van Quincy Jones. “Quincy wie?” Ik had nog nooit van de man gehoord. Lang duurde het niet eer ik die cassette had ingepikt: een prachtige schets van zijn carrière. En bij deze begreep ik ook meteen ook het belang van de producer, iets waar je je als kind niet echt mee bezighoudt.
Quincy, mijn eigenzinnig eerbetoon voor jou! Geen top zoveel omdat dit onmogelijk is. En stel je heerlijke band hierboven samen.
You Don’t Own Me - Lesley Gore - Lesley Gore Sings of Mixed-Up Hearts (1963)
The Best Is Yet to Come - Frank Sinatra / Count Basie - It Might as Well Be Swing (1964)
Summer in The City - Quincy Jones ft. Valerie Simpson - You’ve Got it Bad, Girl (1973)
A Brand New Day - The Wiz Stars - The Wiz (soundtrack) (1977)
Streetwave - The Brothers Johnson - Blam! (1978)
Gimme the Night - George Benson - Gimme the Night (1980)
Human Nature - Michael Jackson - Thriller (1982)
Tomorrow (A Better You, Better Me) - Quincy Jones ft. Tevin Campbell - Back on the Block (1989)
En mijn allerfavorietst, een van m’n allerliefste songs. Dankje, Quincy.
Stuff Like That - Quincy Jones / Nick Ashford / Valerie Simpson / Chaka Khan - Sounds … And Stuff like That (1978)
Het is me een raadsel waarom Ross Gelller zoveel online hate krijgt en Rachel Green zo’n geliefd personage is. Is het omdat ze een vrouw is, een voormalige queen B met de beste clothes? Want daar lijkt het wel op.
Van alle zes vrienden is Rachel Karen Green voor mij de meest problematische figuur, een zuivere narcissistic character:
Over zelfzuchtig gesproken: men beweert vaak dat Ross zelfzuchtig is, en Rachel Green zo aardig, te goed is (voor hem). Excuse me? Ze beslist op eigen houtje bij Monica in te trekken terwijl ze haar niet eens had uitgenodigd op haar huwelijk. She’s a terrible roommate. Rachel, en dat ziet men vaak over het hoofd, is wat je noemt a fake friend. Ze verbreekt tot tweemaal toe zonder enige wroeging de vriendschapscode met Monica over Jean Claude Van Damme, zelfs met een leugen (!), she stole Monica’s thunder niet alleen op haar verloving maar ook op haar huwelijk, liegt over een van haar beste vriendinnen, Phoebe, om de interesse van Tag weg te nemen. En het feit dat ze haast iedere relatie van Ross saboteerde, ze zijn geluk niet gunde, spreekt boekdelen. That’s not a friend. Rachel takes self serving to a whole new level, without any conscious.
Ze is onvoorstelbaar delusional en beyond egoïstisch in haar verlangen dat Monica en Chandler verhuizen opdat zij in het appartement kan blijven wonen, goed wetende dat het Monica’s appartement is dat ze via rent control goedkoop kon huren.
Ze geeft niet om dierenleed (de bontjas) en houdt geen rekening met de principes en gevoeligheden van haar beste vrienden: ze kocht spullen bij Pottery Barn en loog daarover, niet in het minst gehinderd door het feit dat Phoebe bij wie ze nota bene introk tegen die keten was, negeerde en werd zelfs boos om Ross zijn terechte angst haar te verliezen omwille van Mark, dat ze weigerde hun one year anniversary met hem te vieren was helemaal een shitty move.
Het feit dat ze Ross voor 100% verantwoordelijk stelt voor het falen van hun relatie is een MEGArode vlag. Dat ìs wat narcisten doen: die geven de ander voor 100% de schuld voor alles wat er fout loopt in de relatie. Wees maar zeker dat je met een narcist te maken hebt als iemand zoiets bij jou probeert (and run, run, RUN away!), dat valt in alle boeken, alle handleidingen over narcisten te lezen.
Ze was niet in staat om elke fout van Ross te vergeven, ook al bood hij duizendmaal zijn excuses aan en ging door het stof, ook niet als ze deels verantwoordelijk was en zelfs als hij het goed meende werd ze boos omdat hij haar zin niet gaf.
Hoe ze Julie en Charlie behandelde was ronduit verschrikkelijk. Ook had ze het idee dat iedere man voor haar charmes zou vallen.
Rachel is een tekstboek narciste en net daarom een problematisch figuur. But she was raised that way: haar vader en twee zussen zijn nog grotere narcisten en haar moeder een opportuniste die ook niet tot vergeving in staat is.
Van alle mannelijke hoofdpersonages in Friends is Ross Geller de enige die ik zou willen daten (Mike Hannigan ook maar die komt pas later kijken) En gaarne. De online hate die zijn karakter krijgt is voor mij onbegrijpelijk, klopt niet, is irrationeel en bij tijden zelfs delusional.
Misconcepties:
Ross is een seriële cheater die al z’n vriendinnen bedroog: fout. Hij bedroog inderdaad Julie en Bonnie met Rachel maar tijdens zijn relatie/huwelijk met Carol, Rachel, Emily, Mona, Elizabeth and Charlie heeft hij nooit een scheve schaats gereden.
En waarom roepen zoveel mensen dat hij Rachel bedroog met Chloe, the Xerox girl? Omdat Rachel dit beweert? Rachel broke up with him, dezelfde avond nog komt Mark, de collega die een oogje op haar heeft naar haar appartement, Ross got the message en dronken en boos laat hij zich gewillig verleiden door Chloe. It is a shitty move maar begrijpelijk. De volgende dag zegt Rachel zelf tegen Monica dat de relatie gedaan is. Hoe kan je iemand bedriegen nadat die persoon jullie relatie verbrak? Zoek de logica.
Ross is een betweter: correctie, als de enige intellectueel in die vriendenkring met een PhD wéét hij het ook vaak beter.
Ross is een dikke egoïst: hélémaal fout. Van alle zes vrienden zijn Joey en Ross de vrienden die zichzelf onzelfzuchtig opzij kunnen zetten voor het geluk van anderen. Oprechte lieve ontroerende dingen voor anderen doen. Talloze voorbeelden: hij laat zijn televisieoptreden varen om Rachel naar het ziekenhuis te vergezellen, hij geeft Phoebe haar allereerste fiets en leert haar fietsen, hij was bereid om vet te drinken voor Rachel, hij helpt z’n vrienden uit de nood op hun skitrip, hij koopt die kitscherige hond voor Joey, hij geeft Rachel zijn Frankie Says Relax t-shirt, hij helpt de Brownie vele koekjes te verkopen én knutselt haar een space camp, Joey helpt hij uit de rats door hem te kussen voor een auditie, de video die bewijst dat Rachel de eerste move maakte die leidt tot haar zwangerschap wilt hij aanvankelijk niet tonen om haar te sparen, hij gaat ermee akkoord niet op date te gaan tijdens Rachels zwangerschap, hij wijst Rachels avances als een true gentleman af op een moment wanneer ze diep bedroefd en kwetsbaar is, en hetgene wat me nog het meest verwondert: hij staat het toe dat Rachel zonder hem erover te consulteren hun dochter Emma meeneemt naar Parijs.
Wat wel klopt is dat Ross te jaloers en onzeker is in een relatie, but can you blame him after what Carol did to him? Carol, zijn vrouw en allereerste serieuze relatie, heeft hem maandenlang bedrogen met Susan, in de serie werd duidelijk gezegd dat hij daardoor getraumatiseerd is en sindsdien dat onzekere jaloerse kantje heeft ontwikkeld. Hij was deeply in love with Carol, vertrouwde haar blindelings, moedigde haar vriendschap met Susan zelfs aan en om vervolgens ongegeneerd bedrogen te worden.
Natuurlijk heeft Ross zijn gebreken maar waarom de gebreken van Ross uitvergroten en die van de andere karakters liefdevol omarmen? En beweren dat Ross geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden is bullcrap: meermaals biedt hij uitgebreid en opnieuw en opnieuw zijn excuses aan, zelfs voor zaken waar hij onmogelijk zijn excuses voor kan aanbieden, zoals die keer toen Phoebe boos op hem was om iets wat hij had gezegd in haar droom. Face it, Ross is a neat guy.
Dit is een blogbericht voor mezelf, een soort geheugensteuntje. Over live popconcerten. Soms vergeet je wel es hoe goed of hoe slecht een optreden was. Tja, als het geweldig was vergeet je het eigenijk niet. De festivaloptredens heb ik niet in dit lijstje opgenomen (indien wel zouden die twee concerten van Björk héél hoog in dit lijstje staan). Op festivals onder meer David Bowie mogen bewonderen. Gewoon: David Bowie mogen bewonderen. Niks gewoon aan.
Optredens die ik me niet meer zo herinner wegens te jong (Johnny Clegg and Savuka, wat echt wel goed was) of gewoon vergeten, ondermeer Jessy J in den AB heb ik bijvoorbeeld niet opgenomen.
Voor mij is Lauryn Hill echt de limiet om het de moeite waard te vinden. Erboven: ‘go, go go’, zoals ik onlangs lief te horen las.
1. Prince - 20Ten Tour, 8 november 2010, Sportpaleis, Antwerpsen
Van de eerste toon tot de laatste toon stond hele zaal recht.
2. Prince - 6 juli 2011, Sint Pietersplein, Gent
Eerste rij, honey! Ik kon hem kussen als ik mocht.
3. Prince - One Nite Alone Tour, 17 oktober 2002, Sportpaleis, Antwerpen
Mijn allereerste Prince Concert! Sindsdien werd de lat voor live optredens hoog gelegd.
4. Prince - Hit and Run Tour, 27 mei 2014, Sportpaleis, Antwerpen
As good, as Prince. 💜 Geen idee toen dat het m’n laatste Prine concert zou zijn
5. Roger Waters - Us + Them Tour, 11 mei 2018, Sportpaleis, Antwerpen
Ik was een depri puber die nachtenlang met The Wall onder de dekens ‘sliep’. Om dit dan live te horen. Kippenvel.
6. Elton John - Farewell Yellow Brick Road Tour, 27 mei 2023, Sportpaleis, Antwerpen
Virtuositeit hoeft niet meer uitleg.
7. B.B. King - 1990 of 1991, Vorst Nationaal, Brussel
De dag nadien begreep ik dat ik iets uitzonderlijks had gezien, en ik was een kind.
8. Madonna - Celebration Tour, 21 oktober 2023, Sportpaleis, Antwerpen
Heel veel, ontzettend veel betaald en het was het waard
9. Janet Jackson Together Again Tour, 3 oktober 2024, Sportpaleis, Antwerpen
Love miss Janet zelfs nog meer na haar concert. It was thàt good!
10. Rolling Stones - Voodoo Lounge Tour, 25 juni 1995, Werchter
Pure vibes, leuk publiek: een deel zag ik op de schouders van een oudere rocker terwijl de blikjes naar ons werden gegooid. We didn’t care.
10. Cher - Here We Go Again Tour, 28 september 2019, Sportpaleis, Antwerpen
Cher is entertainment, op en top! Ik wist niet wat te verwachten en kreeg VEEL.
11. Fleetwood Mac - On With the Show Tour, 7 juni 2015, Sportpaleis, Antwerpen
The clashes of the Great Geniuses egos kwamen samen. Zij allen op de bühne zijn topmuzikanten en dat zag je.
12. Prince - Werchter Boutique 2010, 12 juli 2010, Werchter
Nog steeds geweldig, en we hadden een letterlijke Purple Rain
13. Kruder & Dorfmeister - 25 Years Anniversary, 11 mei 2019, Ancienne Belgique, Brussel
Peter Kruder lachte leuk naar me. En ja verder ook top. Me and my girls waren euforisch
14. Diana Ross - The Music Legacy Tour, 17 oktober 2023, Sportpaleis, Antwerpen
Diana is zo schattig ❤️
15. Dionne Warwick - 23 mei 2022, Koningin Elisabethzaal Antwerpen
Dionne, grappig, adrem, zong ons de (onverwachtse) classics. En ze houdt van Rio.
16. Larry Graham, november 2011, Muziekodroom, Hasselt
Meedansen op het podium
17. Maceo Parker. 18 juli 2010, OLT. Antwerpen
Alle funkateers were there!
18. Madonna - Sticky and Sweet Tour, 11 augustus 2009. Werchter
Eerste optreden van Madonna in België.
19. P Funk All Stars, George Clinton, 17 juni 2011 OLT, Antwerpen
Den George! Enough said.
20. Lenny Kravitz - The Freedom Tour, 8 december 1998, Vorst Nationaal, Brussel
En vriendin en ik zouden de hand die Lenny raakte nooit meer wassen. Check me out of ik me eraan heb gehouden.
21. Jamiroquai - Automaton Tour, 11 november 2017, Sportpaleis, Antwerpen
22. Paul Simon & Sting Tour, 23 maart 2015, Sportpaleis , Antwerpen
Ingetogen Simon naast een uitbundige Sting.
23. Kylie Minogue - Showgirl: The Greatest Hits Tour - 27 maart 2005, Sportpaleis, Antwerpen
Ze kwam los na een uurtje! Ik zou haar graag zo leuk zien zoals bovenstaande. Maar Kylie was toen al ziek. Borstkanker.
24. Simply Red - Big Love Tour, 18 november 2015, Sportpaleis, Antwerpen
Zelfde stem als op de plaat
25. Maceo Parker, 14 mei 2015, Bozar Brussel
Front seats! Sit back and genieten!
26. Larry Graham, 2013, Roma
Larry is altijd goed.
27. DJ Krush - oktober 2014, De Vaartkapoen,
Nice gedanst, nog leuker geluisterd
28. Madonna - MDNA, 12 juli 2012, Koning Boudewijnstadion,
Een domper dat onze Golden Cirlce tickets niet echt Golden waren maar toch wel hoogtepunten meegemaakt
29. Björk - Utopia Tour, 11 juli 2018, Sint Pietersplein, Gent
Een zaal was beter geweest voor dit intieme optreden. Had ervoor Björk twee keer live fantastisch gezien.
30. Madonna - Rebel Heart Heart Tour, 28 november 2015, Sportpaleis, Antwerpen
Geen wauw gevoel
31. Larry Graham , 22 november 2013, Arenberg, Antwerpen
Ik had hem misschien net iets te veel gezien
32. . The Stereo MC’s, ooit in Vaartkapoen, Brussel
Heel leuk, heel leuk gedanst
33. Lauryn Hill and The Fugees, 23 oktober 2024, Sportaleis, Antwerpen
Lauryn zelf was fantastisch. Maar ze bracht anderen mee.
34. Angie Stone, 17 juni OLT, Antwerpen
Boring.
35. Sheila E, 22 november 2013, Arenberg Antwerpen
Het was het toch niet.
36. Cee- Lo Green, 4 april 2011, Trix, Antwerpen
Hoge verwachtingen die op geen enkele manier werden ingelost. Na een record veel te kort optreden.
Van alle vrouwelijke artiesten heb ik me sinds m’n studentenjaren het meest verbonden gevoeld met Kylie Minogue. Ik weet wel: ze is blond met blauwe ogen, bleke huid, Australisch en toch. We zijn beiden heel kleine, ietwat fijne meisjesachtige kinderlijke vrouwen (hierdoor worden we niet altijd serieus genomen), extreem lacherig (met de smile op het gezicht geboren) en in voor fun! Spontaan (toen ik haar enthousiast in de armen van Lenny Kravitz zag springen, zag ik mezelf) en we like bold daring choices. Worden in het algemeen gewoon aardig gevonden. Beiden kinderloos, pech in de liefde but we don’t care. Én we zijn stiekem introvert.
Omdat Kylie op 1 juli in het Sportpaleis zingt, danst, een wervelende show zal geven wel hierom een top 10.
10. I Should Be So Lucky - Kylie (1988) - single ‘87
Stock Aitken Waterman waren vergeten dat ze haar hadden uitgenodigd om een nummer in te zingen. Terwijl Kylie zat te wachten werd deze hit razendsnel geschreven.,
9. Especially For You (with Jason Donavon) - single ‘88
Och ja, die eighties nostalgie waarin Kylie en Jason het gouden koppel waren. Kan hem nog steeds woord voor woord meezingen.
8. Better The Devil You Know - Rhythm Of Love (1990)
Toen het uitkwam vond ik dat, ik was 10, een van de beste nummers ever ofzo.
7. In My Arms - X (2007)
Het typische Kylie post Impossible Princess geluid. Aanstekelijk disco dansbaar.
6. Step Back In Time - Rhythm Of Love (1990)
Dit nummer ging steevast in mijn walkman op rewind rewind. Al had ik toen totaal geen idee waarover ze zong.
5. Spinning Around - Light Years (2000)
Kylie was weer helemaal terug, met hotpants en al. Pràchtige vrouw, toch.
4. Where The Wild Roses Grow (with Nick Cave & The Bad Seeds) - single 1995
Nick Cave, Michael Hutchence, ‘duistere’ rockers die voor Kylie vielen. Prachtige duistere song en met wie beter dan Kylie Minogue kan je dit duet vertolken?
3. Can’t Get You Outta My Head - Fever (2001)
Toch wel een van de beste popsongs van de jaren 2000. Haar signature song, haast iedereen kent het.
2. Slow - Body Language (2003)
Wat een song, wat een clip! Broeierig, fascinerend, haast perfecte pop zoals ook The Pet Shop Boys aan perfectie deden.
1. Love At First Sight - Fever (2001)
Al hoor ik deze song elke dag, ik word hem niet beu en zal even enthousiast in m’n handen klappen en meedansen. En je leest dit goed: de Ruff & Jam remix is evenwaardig fantastisch.
Zo’n 12 jaar geleden werd ik holderdebolder verliefd op een onmogelijke kerel. Hij had een relatie. Ik werd te duidelijk stiekem verliefd.
12 jaar verder en die te duidelijke stiekeme liefde, die zo close werd met de jaren (eigenlijk al heel snel, on s’entends bien), moet ik ‘afgeven’ aan een enge ziekte. Hij is er klaar voor. Ik ook als hij er klaar voor is.
ALS. Ik wil in mijn omgeving nooit meer met deze ziekte te maken krijgen. NOOIT MEER!
Ik heb zoete tranen voor mijn oeperdepoeps ooit overduidelijke stiekeme verliefdheid.
P-Funk, we gonna tear the roof off! Dit wordt voor mij wel een heel moeilijke tof 10 want hoe maak je die van je favoriete muzikanten? Prince, Parliament/ Funkadelic, Stevie Wonder, van hen een top 10 maken is voor mij haast een onmogelijke opgave. Toch doen. En Parliament/Funkadelic beschouw ik als een groep: na een tijd loopt het toch door elkaar.
Prince kreeg trouwens de eer om Parliament/Funkadelic te mogen inleiden in de Rock & Rock Hall of Fame, waarschijnlijk hebben hij en Dr. Dre (P-Funk, G-Funk) erom gevochten wie het mocht doen.
10. Standing on the Verge of Getting it on - Standing on the Verge of Getting it on - Funkadelic (1974)
In de beginjaren kon je het Funkadelicgeluid nog duidelijk onderscheiden van Parliament, dat iets smoother was. Vanaf deze plaat wordt Funkadelic helemaal dansbare (bikkelharde) onversneden Funk.
9. Wizard of Finance - Funkentelechy vs. the Placebo Syndrome - Parliament (1977)
Hier kan je toch een beetje horen dat George Clinton een Doowop achtergrond heeft. Maar daar brak hij niet echt mee door.
Dit had evengoed een Funkadelic nummer kunnen zijn. Zie je, het loopt gewoon door elkaar.
7. Getten’ to Know You - The Clones of Dr. Funkenstein - Parliament (1976)
Van Parliament/Funkadelic weet ik vaak niet eens wat de singles zijn op een album. En waarom dit er geen is geworden, George Clinton zal het wel weten. Ik niet.
6. Sexy Ways - Standing on the Verge of Getting it on - Funkadelic (1974)
Niet de muziek maar de zang, de stem is hier bijzonder aantrekkelijk sensueel.
5. Motor Booty Affair - Motor Booty Affair - Parliament (1978)
Als je goed hebt opgelet in de jaren ‘90, herken je een Alliance Ethnik sample uit Simple et Funky.
4. The Electric Spanking of War Babies - The Electric Spanking of War Babies - Funkadelic (1981)
Nu komen dé klassiekers: Dr. Dre heeft dit terecht gesampled in Let Me Ride. Ook Scott Grooves heeft dit terecht gesampled in Mothership Reconnection waarvan Daft Punk een fantastische remix heeft gemaakt.
2. (Not Just) Knee Deep - Uncle Jam Wants You - Funkadelic (1979)
Een van de meest herkenbare samples van De La Soul uit Me, Myself & I. Funkadelic and Parliament zijn zo goed dat ze tot de meest gesamplede artiesten horen. Ik noem hen gewoon geniaal.
1. One Nation Under A Groove - One Nation Under A Groove - Funkadelic (1978)
Het Magnus Opus, de beste schijf van hun beste album. Als dit je niet kan smaken, vergeet het dan maar dat je ooit nog van P-Funk gaat houden.
Omdat de legendary Miss Janet vanavond in het Antwerpse Sportpaleis optreedt.
10. All Nite (Don’t Stop) - Damita Jo (2004)
Deze single kwam uit na haar intrieste boycot omwille van het Super Bowl schandaal. I didn’t give a flying f*ck en kocht de prachtige videocollectie: From Janet to Damita Jo, The Videos. Met deze dansknaller.
9. Whoops Now - Janet (1993)
Een van haar minder bekende singles. Een vrolijke niets aan de hand lekkere song.
8. Nasty - Control (1986)
Met haar derde album nam Janet controle over haar eigen carrière. En hoe! Samen met Jimmy Jam and Terry Lewis (van The Time, Prince!) creëerde ze een van de beste albums van the eighties.
7. The Pleasure Principle - Control (1986)
Een van de zovele hits van het meesterwerk. Mét legendarische clip.
6. Got ‘Till It’s Gone - The Velvet Rope (1997)
Q-Tip (A Tribe Called Quest) die even goeiendag komt zeggen, kan dus onmogelijk slecht zijn. Doet me denken aan de soulvolle feestjes van eind jaren ‘90 in het Antwerpse Café Au Lait.
5. What Have You Done for Me Lately - Control (1986)
Janet Jackson nam een destijds nog onbekende Paula Abdul onder armen als choreografe en lanceerde zo een internationale succesvolle carrière voor laatstgenoemde.
4. That’s the Way Love Goes - Janet (1992)
Hier zie je een nog onbekende Jennifer Lopez in de video dansen op een van de sensueelste songs van de nineties.
3. Together Again - The Velvet Rope (1997)
Deze song werd geschreven als een hommage aan een van haar overleden vrienden. Het is een geweldige troost, én uplifting.
2. Rhythm Nation - Rhythm Nation 1814 (1989)
Hoe iconisch kan een song zijn? Pop at its finest en een van de beste, belangrijkste en invloedrijkste clips ooit.
1. When I Think of You - Control
Iedere top 10 van Janet is heel persoonlijk (heb ik gemerkt) en ontzettend variabel. Deze song doét het gewoon voor mij: die vrolijke aanstekelijke eighties sound, mooie opbouw en een wonderbaarlijke clip die zo uit een musical komt.
9 jaren lang (of zelfs 10 jaren) trok ik iedere vakantie naar een speelplein in Wijnegem, Don Bosco. Aanvankelijk reden we elke weekdag van Antwerpen naar Wijnegem met de auto, later gingen we alleen met de fiets en op m’n zestiende met m’n bromfiets. De laatste twee jaar werd ik er monitrice, eerst van de lagere schoolkinderen, een jaar later bij de kleutertjes. Een echt ‘brave’ monitrice was ik niet: ik weet nog dat ik een spelletje verzon: om het eerste in slaap vallen, omdat ik er op dat moment geen zin in had. Voor het geld deed ik het niet: ik denk dat we nauwelijks 500 Belgische frank per week verdienden, als het niet nog minder was.
Ieder jaar zag ik op de speelplein een jongen, ik zal hem Lorens noemen. Lorens was écht knap, maar écht knap: donkerbruine (haast zwarte) golvende haren, lichte sproetjes, felblauwe donkerblauwe glanzende grote ogen met sterretjes, dikke lange zwarte vele wimpers, een schattig prachtig koppie, kortom een plaatje. En ja, ieder meisje was verliefd op Lorens, misschien twee niet.
Wat doen verliefde jonge meisjes: jongens plagen is liefde vragen, Juist, ja.Tijdens elke vrije speelpauze vielen we hem gi-gan-tisch lastig, niet normaal. In groep trokken we iedere keer naar het jongenskamp om hem zodanig hard te plagen dat hij boos achter ons ging hollen. Ik denk eigenlijk dat hij het best vervelend vond die overweldigende aandacht, en aanvankelijk had hij het niet door dat we verliefd op hem waren. Wél moet ik zeggen dat hij heel aardig was, hijzelf zou nooit pesten en slechts zelden - als hij ons terecht moe was - begon hij te schelden. En niet eens hard.
Het tweede jaar had hij het wél helemaal begrepen, m’n broer had het hem namelijk verteld. Ik weet nog heel goed dat hij tegen me zei: “Je bent verliefd op mij! Je bent verliefd op mij!”, ik in alle toonaarden ontkennen natuurlijk en hij: “Jawel, je broer heeft het me verteld!”, toen kon ik niets meer zeggen. En dàn begon hij mij te plagen: “Je bent verliefd op mij! Je bent verliefd op mij! Je bent verliefd op mij!”, ik ging door de grond. Vanaf dan wist hij heel goed waarom al die meiden hem bleven plagen want de dag erna gingen we -uiteraard - verder met hem lastig te vallen. Al was er wél iets veranderd: hij werd niet meer zo boos nu hij de ware reden wist waarom we ons zo voor hem aanstelden.
Op m’n zestiende werden we min of meer bevriend: ik was natuurlijk nog steeds smoorverliefd en nu kon ik pas écht genieten van zijn gezelschap. Lorens was namelijk net als ik ‘vroegrijp’ en kon - anders dan de andere jongens - normale gesprekken voeren met meiden. Hij was echt oprecht een heel toffe kerel. Vanaf dan trok ik ieder vrij moment naar hem, voerde lange gesprekken of we amuseerden ons gewoon te pletter. Dat zijn pràchtige herinneringen met Lorens, de jongen op wie haast ieder meisje verliefd was.
Ik gebruik een afbeelding van de overweldigend mooie Yuki Sohma die zijn eigen devote fanclub heeft.
Ik ben geen doorsnee type reiziger, weet zelfs niet of je me ergens op een bepaald type kan vastpinnen.
Een avontuurlijke reizigster kan ik me niet noemen, dagenlang met rugzak in de natuur wandelen op zoek naar een bijzondere rivier doe ik niet. Een strandvakantieganger ben ik evenmin: sinds m’n achttiende heb ik welgeteld een middag op vakantie doorgebracht op een strand, op de Copacabana. Een échte volhardende cultuurreiziger ook niet: aan drie culturele activiteiten per dag heb ik voldoende. Groepsreizen en formulereizen, écht niet: een deel van m’n plezier is een reis zelf te plannen.
Een soloreiziger ben ik wel àbsoluut, en toch zit ik ‘s avonds te bellen, mails te versturen of op m’n blog te schrijven. Het liefst werk ik eigenlijk dan aan m’n reisfotoalbum, dat ik altijd héél serieus neem. Op een solovakantie gedraag ik me bijzonder asociaal - van het type asociale gedrag dat bijna ongezien is - maar als men mij aanspreekt, knoop ik met plezier een lang gesprek met je aan. En hou zelfs graag contact. Een culinaire reiziger ben ik misschien wel, misschien ja, op citytrips dan (vind ik heerlijk).
Reizen doe ik in de eerste plaats om bij te leren, in de tweede plaats om unieke ervaringen op te doen. Het gaat niet alleen over een changement de decors. Vandaar dat ik me soms op plekken begeef waar sommigen (of velen) zich vragen bij stellen. Let wel: in 99% van de gevallen check ik 10, 20 keer of het veilig én ethisch is. De enige keer waarin ik m’n stoutmoedige gemoed had gevolgd was in Rio, op weg naar de Botanische Tuin, Jardim Bòtanico, De enige route was met een buslijn die, las ik eenmaal terug in België, gekend staat omwille van gewapende overvallen (er is zelfs een documentaire over: Bus 174, dan SCHRIK je wel als je dit pas achteraf leest), zoniet moest ik een taxi nemen. Wat ik destijds in Rio wist, is dat de metro er veiliger is dan de bus, in het hotel hadden ze me het discreet en ten stelligste afgeraden een bus te nemen naar die plek. Deed het toch anyway. Dat zou ik nu niet meer zo snel doen, reisgewijs was dat een domme beslissing.
Sinds een aantal maanden lees ik reisbloggers, bekijk video’s van reisvloggers. Zij doen wat ik zou willen doen, solo of met twee: landen verkénnen, verkénnen op een veilige manier.
Wat bedoel ik hier met indrukwekkend? Reiservaringen die je zodanig door elkaar schudden waarna je niet meer dezelfde persoon bent. Ten goede. Meer zelfvertrouwen, een andere blik op de wereld etc. En ik beperk me hier enkel tot m’n reizen buiten Europa. In chronologische volgorde.
1. De DMZ. Het doét iets met je als je je in een militaire zone begeeft en je letterlijk een blik kunt werpen op het meest geïsoleerde land ter wereld: Noord-Korea. Het wordt soms omschreven als een van de gevaarlijkste plekken ter wereld. Mmm, dat denk ik nu eigenlijk niet, feit is wel dat je er onmogelijk vrij kan rondlopen: landmijnen, soldaten die het recht hebben om je neer te knallen.
Tijdens ons bezoek konden we vragen stellen aan een dame die wist te ontsnappen uit Noord-Korea maar ze mocht in geen geval op een foto uit angst ontvoerd te worden in Zuid-Korea.
Ee blik op Noord-Korea
Restricted civilian access
2. Hiroshima Memorial. Ik was al tegen oorlog, daarna ben ik gaan wàlgen, écht wàlgen van oorlogen. Wat je daar ziet en hoort, laat je niet los. Veel terecht gehuil ook in het museum.
Ringing the bell for peace
3, Favela Rocinha, Rio de Janeiro. Na Rio te hebben bezocht, en zeker in een favela te zijn geweest, heb ik me voorgenomen om niet meer toe te geven aan First World Problems, minder te klagen en meer tevreden te zijn met hetgene ik heb. Je voortdurend in een onveilige situatie begeven vol armoede, slechte riolering, moeilijk te bewandelen paden (en dat merk je pas als je dieper in de favela gaat waar je beslist geen foto’s meer mag nemen en we moesten doen alsof onze gids onze vriend was), dat kan je echt niet vergelijken met stationsbuurten.
4. Kigali, Genocide Memorial. Ik ben geboren in Rwanda dus het is absoluut niet verwonderlijk dat het me aangreep. De getoonde beelden, verhalen zijn er onverhuld recht in je face. Ik heb het museum in gezelschap doorwandeld want alleen kon ik het niet.
Het was toen precies 25 jaar geleden dat de genocide plaatsvond in Rwanda.
5. Selous National Park, Tanzania. M’n allereerste keer op safari! Inmiddels zit ik al aan m’n derde safari (eigenlijk 3,5) en da’s niets voor niets. Zoiets doe je niet ‘zomaar’, alsof je een dagje naar de Efteling gaat ofzo. Temidden van de ongerepte natuur vertoeven met wilde beesten, het brengt je in een hele andere mindset.
6. Het voormalige weeshuis in Gisenyi, Rwanda. M’n laatste stop als baby voor ik naar België kwam. Ik was 18 maanden en toch herkende ik gedeelten! Heel bijzondere plek.
7, De Devil’s Pool. Van bravery gesproken, ook ik wist niet dat ik het in me had: dàt soort moedigheid. In de engste pool ter wereld zwemmen! Yihaa!
8. Chobe National Park, Botswana. Na de Devil’s Pool was in tenten tussen de wilde dieren slapen een walk in the park. Maar niettemin ook een overwinning op mezelf. En het was heel vreemd, heel vreemd om weer in de bewoonde wereld te komen hierna. Je went er immers snel aan om in de natuur omringd te worden door dieren.
Ik moet eraan geloven, ik moét er écht aan geloven: een leesbril. Ondertussen ben ik 45 en die ogen ja, die gaan ‘achteruit’. Het is écht nét! In Afrika kon ik best nog de kleine letters lezen maar eenmaal terug: “Huh?”
Ik met een bril, ik vind het een fantàstisch idee! Niemand weet dat ik van kindsbeen af al een bril wou, in ons klein gezin draagt iedereen een bril en ik voelde me hierin buitengesloten. Ik wou òòk een bril. In de prille middelbare school fakete ik dat ik een bril droeg, zò triestig ver ging het.
En dus ja! Na bijna vier decennia hopen op een bril is het zover het gekomen! Ik ga er wél in investeren. Het moet een bril zijn die zowél bij mijn karakter àls uiterlijk past. Mijn karakter is eerder, tegen wil en dank, recht door zee, mijn uiterlijk eerder schattig. Allleszins ben ik niet het meisje van de buren.
Ik dacht aan Théo. Da’s heel nostalgisch: mijn moeder had ooit een bril van Théo. Een bril is, voor een mij toch, een fashionstatement op je hoofd en dat gaat niét zomaar over glad ijs. Ik denk ook aan een bril die Le Corbusier droeg.
Ik moet echt een leesbril, zette onlangs een leesbril van een lieve vriendin op m’n hoofd om het te testen en de letters werden véél duidelijker. Soms denk ik dat het gewoon vermoeide computerogen zijn, en ik heb ook last van conjunctivis om allergische redenen. Ach wat, ik moet een leesbril.
