Ik ben geadopteerd, enkele jaren terug in Rwanda geweest met een ex, het weeshuis bezocht, kennis gemaakt met iemand die me zou helpen biologische roots te zoeken.
De ex en ik hadden een belofte, vooral hij hamerde erop, samen weer naar Rwanda te gaan en ook al hebben we nieuwe partners, we zouden,samen naar mijn geboortedorp gaan. Dat avontuur waren we gestart en dat wou hij samen met mij doen, omdat het zo emotioneel is.
Een paar mijn maanden later heeft hij na de breuk een nieuwe partner die enkel naar mijn geboorteland wilt gaan, als ik niet meega op de afgesproken datum. Haar begrijp ik ergens, je wikt niet samen met de ex van je vriend op reis, maar ga dan alsjeblieft naar een ander zwart Afrikaans land. Oeganda, Tanzania er zijn zoveel opties, zoveel mooie zwarte Afrikaanse landen.
Van zijn kant is het een vertrouwensbreuk van jewelste. Had zoiets emotioneel nooit beloofd.
Moonbeam Levels (is later uitgekomen, ik las ooit van een dame met wie hij songs opnam dat ze dit zijn leukste nummer vond. Lang over gedaan om dit te vinden. Nu is her officieel uitgebracht)
She Loves Me For Me
Rearrange (was een demo)
Love Thy Will Be Done (ook demo)
Private Joy, hij schreef dit voor een mooie prille liefde
Purple Music (ook demo)
Adore
The Dream Factory
Something in the Wather (demoversie, er zijn zoveel leukere versies dan op het officiële album)
We Can F*ck, Later bewerkt met de one and only George Clinton. We Can Funk werd het.
Commputer Blue
Eleectric Intercourse. Er is geen officiële platenopname van deze versie.
Een van de grootste muzikale legendes van de 20e eeuw is heengegaan, Mister Quincy Delight, en het lijkt slechts een voetnootje in je online krant. Ik ben eerlijk gezegd geshockeerd, nog meer door de schijnbare desinteresse dan het heengaan (wat me natuurlijk ook heel droef stemt).
Waarom wordt een van onze grootste muzikale monumenten niet uitgebreid gevierd? Is het omwille van het desastreuze interview uit 2018 waarin hij haast iedereen, groot en klein in de muziekwereld beledigt? Als je het mij vraagt, uit dat héle interview spreekt dementia, het had nooit gepubliceerd mogen worden.
Maar het lijkt me eerder omdat Quincy dé man is achter de schermen. “Oh, heeft hij dat òòk gedaan!?”, die man dus. Destijds kreeg het genie Burt Bacharach ook triest ondermaats aandacht bij zijn overlijden, over Nickolas Ashford werd amper gesproken. Wat zou er te lezen vallen als Valerie Simpson komt te overlijden, of Carole King? Een klein rubriekje in een gespecialiseerd muziekblad?
Ik wist al vrij jong hoe belangrijk Quincy Jones is, je mag hem gerust een muzikaal instituut op zich noemen. Tien of elf was ik toen m’n moeder het ontzettend belangrijk vond een radioprogramma op te nemen dat in het teken stond vond van Quincy Jones. “Quincy wie?” Ik had nog nooit van de man gehoord. Lang duurde het niet eer ik die cassette had ingepikt: een prachtige schets van zijn carrière. En bij deze begreep ik ook meteen ook het belang van de producer, iets waar je je als kind niet echt mee bezighoudt.
Quincy, mijn eigenzinnig eerbetoon voor jou! Geen top zoveel omdat dit onmogelijk is. En stel je heerlijke band hierboven samen.
You Don’t Own Me - Lesley Gore - Lesley Gore Sings of Mixed-Up Hearts (1963)
The Best Is Yet to Come - Frank Sinatra / Count Basie - It Might as Well Be Swing (1964)
Summer in The City - Quincy Jones ft. Valerie Simpson - You’ve Got it Bad, Girl (1973)
A Brand New Day - The Wiz Stars - The Wiz (soundtrack) (1977)
Streetwave - The Brothers Johnson - Blam! (1978)
Gimme the Night - George Benson - Gimme the Night (1980)
Human Nature - Michael Jackson - Thriller (1982)
Tomorrow (A Better You, Better Me) - Quincy Jones ft. Tevin Campbell - Back on the Block (1989)
En mijn allerfavorietst, een van m’n allerliefste songs. Dankje, Quincy.
Stuff Like That - Quincy Jones / Nick Ashford / Valerie Simpson / Chaka Khan - Sounds … And Stuff like That (1978)
Het is me een raadsel waarom Ross Gelller zoveel online hate krijgt en Rachel Green zo’n geliefd personage is. Is het omdat ze een vrouw is, een voormalige queen B met de beste clothes? Want daar lijkt het wel op.
Van alle zes vrienden is Rachel Karen Green voor mij de meest problematische figuur, een zuivere narcissistic character:
Over zelfzuchtig gesproken: men beweert vaak dat Ross zelfzuchtig is, en Rachel Green zo aardig, te goed is (voor hem). Excuse me? Ze beslist op eigen houtje bij Monica in te trekken terwijl ze haar niet eens had uitgenodigd op haar huwelijk. She’s a terrible roommate. Rachel, en dat ziet men vaak over het hoofd, is wat je noemt a fake friend. Ze verbreekt tot tweemaal toe zonder enige wroeging de vriendschapscode met Monica over Jean Claude Van Damme, zelfs met een leugen (!), she stole Monica’s thunder niet alleen op haar verloving maar ook op haar huwelijk, liegt over een van haar beste vriendinnen, Phoebe, om de interesse van Tag weg te nemen. En het feit dat ze haast iedere relatie van Ross saboteerde, ze zijn geluk niet gunde, spreekt boekdelen. That’s not a friend. Rachel takes self serving to a whole new level, without any conscious.
Ze is onvoorstelbaar delusional en beyond egoïstisch in haar verlangen dat Monica en Chandler verhuizen opdat zij in het appartement kan blijven wonen, goed wetende dat het Monica’s appartement is dat ze via rent control goedkoop kon huren.
Ze geeft niet om dierenleed (de bontjas) en houdt geen rekening met de principes en gevoeligheden van haar beste vrienden: ze kocht spullen bij Pottery Barn en loog daarover, niet in het minst gehinderd door het feit dat Phoebe bij wie ze nota bene introk tegen die keten was, negeerde en werd zelfs boos om Ross zijn terechte angst haar te verliezen omwille van Mark, dat ze weigerde hun one year anniversary met hem te vieren was helemaal een shitty move.
Het feit dat ze Ross voor 100% verantwoordelijk stelt voor het falen van hun relatie is een MEGArode vlag. Dat ìs wat narcisten doen: die geven de ander voor 100% de schuld voor alles wat er fout loopt in de relatie. Wees maar zeker dat je met een narcist te maken hebt als iemand zoiets bij jou probeert (and run, run, RUN away!), dat valt in alle boeken, alle handleidingen over narcisten te lezen.
Ze was niet in staat om elke fout van Ross te vergeven, ook al bood hij duizendmaal zijn excuses aan en ging door het stof, ook niet als ze deels verantwoordelijk was en zelfs als hij het goed meende werd ze boos omdat hij haar zin niet gaf.
Hoe ze Julie en Charlie behandelde was ronduit verschrikkelijk. Ook had ze het idee dat iedere man voor haar charmes zou vallen.
Rachel is een tekstboek narciste en net daarom een problematisch figuur. But she was raised that way: haar vader en twee zussen zijn nog grotere narcisten en haar moeder een opportuniste die ook niet tot vergeving in staat is.
Van alle mannelijke hoofdpersonages in Friends is Ross Geller de enige die ik zou willen daten (Mike Hannigan ook maar die komt pas later kijken) En gaarne. De online hate die zijn karakter krijgt is voor mij onbegrijpelijk, klopt niet, is irrationeel en bij tijden zelfs delusional.
Misconcepties:
Ross is een seriële cheater die al z’n vriendinnen bedroog: fout. Hij bedroog inderdaad Julie en Bonnie met Rachel maar tijdens zijn relatie/huwelijk met Carol, Rachel, Emily, Mona, Elizabeth and Charlie heeft hij nooit een scheve schaats gereden.
En waarom roepen zoveel mensen dat hij Rachel bedroog met Chloe, the Xerox girl? Omdat Rachel dit beweert? Rachel broke up with him, dezelfde avond nog komt Mark, de collega die een oogje op haar heeft naar haar appartement, Ross got the message en dronken en boos laat hij zich gewillig verleiden door Chloe. It is a shitty move maar begrijpelijk. De volgende dag zegt Rachel zelf tegen Monica dat de relatie gedaan is. Hoe kan je iemand bedriegen nadat die persoon jullie relatie verbrak? Zoek de logica.
Ross is een betweter: correctie, als de enige intellectueel in die vriendenkring met een PhD wéét hij het ook vaak beter.
Ross is een dikke egoïst: hélémaal fout. Van alle zes vrienden zijn Joey en Ross de vrienden die zichzelf onzelfzuchtig opzij kunnen zetten voor het geluk van anderen. Oprechte lieve ontroerende dingen voor anderen doen. Talloze voorbeelden: hij laat zijn televisieoptreden varen om Rachel naar het ziekenhuis te vergezellen, hij geeft Phoebe haar allereerste fiets en leert haar fietsen, hij was bereid om vet te drinken voor Rachel, hij helpt z’n vrienden uit de nood op hun skitrip, hij koopt die kitscherige hond voor Joey, hij geeft Rachel zijn Frankie Says Relax t-shirt, hij helpt de Brownie vele koekjes te verkopen én knutselt haar een space camp, Joey helpt hij uit de rats door hem te kussen voor een auditie, de video die bewijst dat Rachel de eerste move maakte die leidt tot haar zwangerschap wilt hij aanvankelijk niet tonen om haar te sparen, hij gaat ermee akkoord niet op date te gaan tijdens Rachels zwangerschap, hij wijst Rachels avances als een true gentleman af op een moment wanneer ze diep bedroefd en kwetsbaar is, en hetgene wat me nog het meest verwondert: hij staat het toe dat Rachel zonder hem erover te consulteren hun dochter Emma meeneemt naar Parijs.
Wat wel klopt is dat Ross te jaloers en onzeker is in een relatie, but can you blame him after what Carol did to him? Carol, zijn vrouw en allereerste serieuze relatie, heeft hem maandenlang bedrogen met Susan, in de serie werd duidelijk gezegd dat hij daardoor getraumatiseerd is en sindsdien dat onzekere jaloerse kantje heeft ontwikkeld. Hij was deeply in love with Carol, vertrouwde haar blindelings, moedigde haar vriendschap met Susan zelfs aan en om vervolgens ongegeneerd bedrogen te worden.
Natuurlijk heeft Ross zijn gebreken maar waarom de gebreken van Ross uitvergroten en die van de andere karakters liefdevol omarmen? En beweren dat Ross geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden is bullcrap: meermaals biedt hij uitgebreid en opnieuw en opnieuw zijn excuses aan, zelfs voor zaken waar hij onmogelijk zijn excuses voor kan aanbieden, zoals die keer toen Phoebe boos op hem was om iets wat hij had gezegd in haar droom. Face it, Ross is a neat guy.
