zaterdag 25 mei 2024

chasing beauty

 

Met verbijstering keek ik naar het tweede seizoen van Chasing Beauty, de docuserie over plastische chirurgie op Streamz. Ik heb niks tegen plastische chirurgie, sterker nog: als tiener zei ik zelf dat ik iets aan m’n neus zou doen. Én ik heb iets aan m’n neus laten doen: een soort onuitspreekbare pukkel laten wegnemen toen ik zeventien was ofzo. Niks tegen plastische chirurgie dus. Wat ik wél verschrikkelijk vind zijn volgende twee zaken: 

Al die celebrities met hun bewerkte lichamen in bewerkte foto’s die roepen dat ze hélémaal puur natuur zijn. “Een regime van veel water, sporten, gezonde voeding, demaquillage, voldoende nachtrust en vooràl: veel confidence.” Dat kàn, als je Cindy Crawford heet en je nog geen veertig bent. 
Érger nog zijn diegenen die beweren helemaal geen regime te volgen en al moe beweren te worden als ze alleen maar sportschoenen zien. Ga es weg, man, ga es lekker weg. Vooral dàt kan je na je 40e niet meer beweren. Van mij hoeft niemand meteen een persconferentie te houden na de minimaalste ingreep maar zeg dan gewoon niets. 
Ja, ik weet heel goed hoe onzekerheid bij het aanschouwen van zogenaamde perfecte lichamen er kan inhakken: welgeteld drie dagen lang liep ik onlangs onzeker rond toen dagenlang een 27 jarige dansende Jennifer Grey (Dirty Dancing) aldoor bleef opduiken in video’s waar ik niet om gevraagd had.

Ik wil hem hier best tonen: al was het maar om mezelf uit te lachen met m’n toenmalige kortstondige jaloezie op een 27 jarige Hollywoodster. 



Het tweede punt, eigenlijk veel erger: die schaarse - in mijn ogen - onethische plastische chirurgen: in de reportage zag je duidelijk iemand met morfodysforie (ingebeelde lelijkheid). Ja, die werd dus ook gewoon geholpen aan haar tigste ingreep, met gevaar voor gezondheid nog aan toe. Waar ben je dan mee bezig als arts, geneesheer? Stuur hen naar een psycholoog, alsjeblieft. 
Morfodysforie is een ernstige psychische aandoening die veelal het gevolg is van jeugdtrauma’s, Michael Jackson is er het bekendste voorbeeld van. Hij veranderde aldoor z’n uiterlijk omdat hij ten eerste niet op z’n tirannieke vader wou lijken en ten tweede, hij door diezelfde man z’n jeugd lang gepest werd met z’n neus (en neen, Michael Jackson wou niet blank zijn, hij leed aan vitilogie. Da’s heus geen fabel). Die mensen verdienen het om op een betere manier behandeld te worden. 

Er is niks mis mee schoonheid bij jezelf en anderen na te jagen. Maar probeer het alleszins op een ‘schone’ manier. En daar is alles mee gezegd. 

(Y’all know, but still. 😆  Ik kon weinig foto’s, video’s vinden die dit onderwerp op een leuke manier treffen) 




dinsdag 21 mei 2024

de geneugte van mijn films meermaals te bekijken, ofte 2001



Ik begrijp het niet, echt niet, waarom sommigen een weerstand voelen om boeken, films, series opnieuw en opnieuw en opnieuw te lezen, herbekijken, alleen uitgaande van het idee: ‘Ik ken het nu wel’. 
Al van kinds af aan verslond ik bijna al m’n jeugdboeken zo’n twintig keer, ontleende ik drie keer hetzelfde boek uit de bibliotheek en zodra ik over mijn eigen video-/dvd-recorder beschikte, begon ik aan het (soms ziekelijke) herbekijken van films. Bij elke nieuwe zit werd het vaak beter, ontdekte ik nieuwe elementen. In een interview bekende Geena Davies dat ze samen met haar toenmalige partner, Jeff Goldblum, Beetlejuice (Tim Burton) wel 27 keer had gezien. Ik begrijp dat. 

Veel films verdienen (minstens) een tweede zit. Je kan de eerste keer overdonderd zijn, de film de hemel in prijzen en een tweede keer merk je dat je het eigenlijk toch maar helemaal niks vindt. Het zelfs gratuit lijkt. Je laat hem vervolgens jarenlang rusten, geeft het opnieuw een kans en de derde keer weet je alweer waarom je de eerste keer zo in de wolken was. Film blijft een wisselwerking tussen je gevoel, cinematografische elementen, een verhaal, acteerprestaties etc. 

Mijn favoriete film is 2001: A Space Odyssey van Stanley Kubrick. Op m’n studiootje in Gent zag ik hem als pril studentje voor de eerste keer. Ik was achttien. Fascinerend maar vooral weird, was m’n eerste gedachte. Niet veel later zag ik hem opnieuw en besefte iets bijzonders te hebben meegemaakt. Tussen m’n 18e en 24e zag ik 2001 zo vaak dat ik hem haast kon dromen.