Voor mijn Dierbare Vriend

 

Koester die momenten die je kan hebben met een huisdier. Wees blij dat je ze kan hebben. Voor mij zijn ze weg. Ik zou zo graag een huisdier hebben maar dat zou onverstandig zijn: allergie. Toch zou ik zo graag een huisdier willen. Al was het maar omdat ik zo ben opgegroeid: altijd honden die m’n beste maatjes werden: ik vertelde hen geheimen. Het doet pijn om ze te moeten loslaten. 

Mijn dierbare vriend, Juleske, de laatste hond die ik liefde mocht geven is ingeslapen. Hij was te ziek. De kat die zelfs mij leerde om van katten te houden (forever dankbaar, Lillith, forever dankbaar, Marie. Ik heb zoveel mooie momenten met die eigenzinnige lieve kat beleefd) is vorig jaar overleden en nu is onze Jules weg. Helemaal weg is hij nooit. NOOIT. 

Ik droom soms nog over ons Fieke, de Jackrussel met wie ik écht ben opgegroeid:,van m’n zevende tot m’n vroege twintigerjaren. Dan is ze er weer, in m’n dromen. Ons Fie. Met Juleske, de prachtige hond na ons Fie, ben ik niet opgegroeid: hij kwam toevallig’ in ons leven, meer bepaald in die van m’n ouders. En die van mij en m’n broer. Hij was een deel van onze familie. 

Ik vind het moeilijk om negativiteit te ontkennen maar probeer ook het positieve in iets ‘voos’ te zien. Wat heel mooi zou zijn, en dat de Jules nooit heeft gezien, is om uit te waaien aan de kust. Een groot deel van m’n jeugdherinneringen waren onze vakanties in Knokke. Ik héb dààr leren fietsen op den dijk. Uitwaaien op een plek waar ik zo’n goede herinneringen aan heb, in de Siska’s, op den dijk. Het verdriet loslaten en vasthouden aan de herinneringen met de zeewind. Dat zou mooi zijn. We hebben echt mooie familieherinneringen gemaakt in Knokke, en de Jules, onze Jules, ìs en blijft familie. En Juleske: ik zou je verwelkomen in m’n dromen. 

Geen leuke cartoons in dit bericht: just me and one of my best friends.