‘I need love, love, to ease my mind.’ You can’t hurry love van The Supremes, ik was een kleuter toen ik uitriep: “Dit is mijn favoriete nummer!” In de vroege lagere schooljaren zei ik van Diana ena Ross te houden, haar naam kon ik echt niet uitspreken. Tijdens m’n tienerjaren wou ik haar stem imiteren (die van haar en Chaka Khan), wat natuurlijk niet lukte. En ga zomaar verder, ik heb altijd iets met Diana gehad. Zeg maar véél met Diana gehad.
Nog een tweetal weken slapen en dan ga ik haar live zien. Een verzoeknummer heb ik niet echt maar stiekem hoop ik dat ze The Boss zingt.
In oktober 2008 ben ik deze blog begonnen, ik dacht nooit dat ik dit zou volhouden.
Ondertussen is er veel veranderd: van Antwerpen naar Brussel verhuisd. En weer terug in ‘t Stad. Mijn ouders wonen in Zuid-Frankrijk. Ik werk in Brussel. Hét Gastje tegengekomen! Er ìs veel veranderd.
Maar ik ben nog altijd dezelfde Stefanie. Of dezelfde Katie die ziek wordt van onrecht, niet goed kan omgaan met zaken die niet kloppen. Dezelfde nerd. Of geek.
De basis is ergens gelegd: ik lijk op m’n ouders.
Het moeilijkste dit jaar was een KUToperatie, gedaan door een TOPchirurg.
Ook moeilijk: een vriend die ongeneeslijk ziek is. Ik ben een Vechter, sla alle deuren kapot , ga tot het einde, Einde maar daar sta ik machteloos tegenover. Het aanvaarden, is een levensles.
In ‘89, ik was 9 ( pas eind december jarig) kwam Madonna’s Like a Prayer in de single hitparade. Ervoor was ik al op een heel kinderlijke manier fan van Madonna, het nummer blew me away. Zodanig dat ik voor de allereerste keer met m’n eigen centen haar ‘Like A Prayer’ album kocht. Gho, ik voelde me haast volwassenen toen na met die aankoop. Nadien kocht ik nog vele, zoveel ontzettend vele albums maar dit was het allereerste album met mijn eigen centen.
Lagere school, vijfde leerjaar. Ik en een vriendinnetje playbackten, jawel, ‘Like a Prayer’ voor de klas. We hadden speciaal andere kleren meegenomen (wat er waarschijnlijk niet uitzag) en danspasjes ingeoefend. Niet exact ingeoefend voor zo’n lange song. Ik zei: “Doe maar, ik volg wel.” In mijn kinderjaren had ik de ‘gave’ om andermansjes pasjes snel te kunnen imiteren zodat het net synchroon leek (wat ik deed was stiekem heel alert uit m’n ooghoek kijken). Zij deed naar het einde toe wat en ik volgde. Het was een succes!
De échte tienerjaren, ik was zeventien moest dat jaar nog achttien worden, voelde me ellendig in een verschrikkelijke au pair ervaring in Corsica. Het verhaal ga ik nu niet uit de doeken doen, achteraf beschouwd was het niet de beste familie om met een zeventienjarige te matchen. Aangezien ik er twee maanden zou verblijven, kon ik slechts een boek en een muziekalbum meenemen. Dàt boek over allerlei ‘weetjes’ en dàt album ‘The Immaculate Collection’ van Madonna hebben me door twee ellendige weken gesleurd. Album op repeat en repeat en maar lezen en maar lezen en opnieuw lezen. Twee weken werden het, wat van twee maanden moesten worden, want ik werd naar huis gestuurd. Misschien zijn zeventienjarigen nu meer adrem, ik was dat toen niet. Maar dat Madonna me door die ervaring kon loodsen, zoiets blijft je bij. Vanaf dan ik ging écht van Madonna houden. Emotioneel, that is.
2012, in het Brusselse Boudewijnstadion. Haar vorige, eerste tournee concert in België, Werchter, had ik gezien en was zò blij dat een collega/vriendin wou meegaan naar haar tweede tournee, in Brussel, in 2012. Zo blij als je blij kan als zijn een van je favoriete artiesten live te mogen zien. En mét iemand die het net zo leuk vindt als jij (zij is nog een grotere fan dan ik ben).
De afsluiter, 11 jaar geleden was ‘Like a Prayer’. Er ging wat door me heen, al die emoties, toen we samen uitbundig aan het dansen waren op ‘Like a Prayer’ met Madonna net voor ons. Euforie, Extase.
Nog steeds krijg ik kippenvel en tranen in m’n ogen als ik het nummer hoor.
Humor is een gàve, ik hou van allerlei soorten, enkel de pis en kak en de onderbroekenlol, Benny Hill, Neen. Mijn collega/vriendin en ik hebben ongeveer dezelfde humor, een soort humor van Charlie The Unicorn (check it, ik vind het geniaal. Dat waren de oude jaren en misschien wel de beste jaren van YouTube) of van de Vliegende Panters (Dikkie Dik) ofzo.
Van Ace Ventura tot The Vicar of Dibley, I love it all. In een ver verleden heb ik es een (ironisch) bericht verstuurd en mensen reageerden (tot mijn vebazing) kwaad, ze begrepen de ironie niet.
Andy Kaufman kan ik niet genoeg onder de aandacht brengen. Er is genialiteit, Andy Kaufman is een trapje erboven.
Een van m'n beste en tegelijkertijd een van m'n slechtste eigenschappen is m'n naïviteit. Ik WEIGER te geloven dat men iemand slecht wilt aandoen. Doch zie ik het vaak gebeuren. Ik ben bewust naïef en in all die naïviteit haal ik vreugde uit het feit iets positiefs, leuks, onbaatzuchtig te zien rond me, of het gewoon zelf te doen.
Vandaag hielp ik een Chinese vrouw op zoek naar haar familie (haar eerste dag op visite in Antwerpen), ik wéét hoe moeilijk het kan zijn je weg te vinden in een ander werelddeel. The kindness of someome is dan goud waard.
Ik ga overdrijven met de Stevie. Hij is wel mijn Stevie!
Ik geef toe, gisterenmorgen werd ik ‘groggy’ wakker, na een veel te korte nacht vol slechte dromen. Mijn slechte dromen gaan vooral over vuile wc’s, nyctophobia en slaapverlamming, dat soort nachtmerries zijn inspiratiebronnen voor horrorfilms. Maar soms droom ik ook van Barbie, hoor.
Zo informatieverslaafd als ik al minstens 30 jaar ben (sommigen doen aan joga om te relaxen, ik surf op het net op zoek naar ‘nieuwtjes’) greep ik meteen naar m’n ‘slechtste’ gewoonte, m’n phone. Wazig las ik een artikel over Frisson songs.
Wat zijn Frisson songs? Gisteren begon ik na slechte dromen aan de eerste werkdag na m’n vakantie, dus ja, gisteren beleefde ik alles buiten m’n werk in een waas, het artikel heb ik inmiddels een paar keer gelezen, ik begrijp het niet. Of misschien vind ik het gewoon onzin (net iets makkelijker). Frisson songs zijn, in het artikel, 715 songs die je kippenvel geven. Een team van neurologen hebben onderzocht wat jou en mij kippenvel geeft op muzikaal gebied. Ik snàp de nieuwsgierigheid, begrijp waarom men dit onderzoek wilt voeren maar zeg néé: muziek, een kunstbeleving lijkt me subjectief.
Er werd me ooit verteld dat Kunst een verwachtingspatroon, een horizonte doorbreekt. Het is maar de vraag wat voor jou die verwachting, horizonte doorbreekt. En hoe kan je dit in 715 songs vatten waarvan het allergrootste gedeelte me gewoonweg koud laat?
Dit zijn de 715 Frisson songs. Misschien dat u bij elke song wel euforisch wordt.
