Ik probeer het positief te bekijken: aanvankelijk was ik heel kwaad om wat me allemaal is overkomen (belangrijkste: huiselijk geweld) maar ja, ik heb er toch mooi weer wat van geleerd. Het allerbelangrijkste: ik heb gezien dat ik heel krachtig ben, moedig. Iets wat anderen me ervoor al vertelden. De voorbije maanden heb ik dan ook keihard aan mezelf gewerkt.
M’n geduld staat op een lagere pit. Energie en tijd wil ik niet meer verspillen aan navelstaarderige futiele egoïstische onzinnigheden van mensen die geloven dat de nulmeridiaan door hun aars loopt.
Ik heb geen geduld meer met mensen die me willen wijsmaken dat ik niks kan, me onderschatten.
Ik wijs mensen resoluut af die met hun bekrompenheid menen een open geest te hebben waar in de realiteit niets van te zien is.
Tegen hen die anderen of mij kleineren omwille van hun eigen onzekerheden, zeg ik: « Foert! » of « Wat zielig voor jou dat je dit nodig hebt om je beter te voelen. »
Moedige slachtoffers van verbaal, fysiek etc. geweld die durven naar buiten te komen met hun verhaal moedig ik nog meer aan omdat ik weet hoe moeilijk het is die stap te zetten, welke vreselijke reacties je soms kan krijgen. Chapeau dat je dit durft te trotseren.
Ik laat me minder snel leiden door het oordeel van anderen.
Er zijn nu eenmaal mensen die het niet goed menen met anderen. Dat besef kwam heel hard aan. En nog erger zelfs: er zijn nu eenmaal mensen die profiteren van de goedheid van anderen. Dat soort personen: mijden.
En wat ik niet heb verloren: van nature ben ik eerder optimistisch, probeer ik zaken en personen positief te bekijken. Je moet me al HEEL VER krijgen om dit te laten varen. En nee, daar zou ik maar niet al te trots op zijn want dat betekent dat je in heel sterke mate aan grensoverschrijdend gedrag hebt gedaan.
Maar dat optimisme, die positieve kijk heb ik dus niet verloren.
Al bij al goede lessen. Al had ik ze toch liever niet gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten