Handvaardigheid is nooit mijn beste vak geweest. Op de Dams leerden we haken, naaien, breien. Ik kon dat allemaal niet. Te vaak kwam het voor dat m’n oma m’n breistukken (het was werkelijk stuk) uit elkaar haalde en zij mijn breiwerk afmaakte.
Op de Steinerschool kregen we Schrijnerwerkerij. Leuk om de beginselen te hebben gezien maar ik wil dat eigenlijk niet meer doen. Het eindproject was een meubel maken naar keuze. Je kan het al voorstellen dat ik compleet faalde.
Toffe leraar, van hem kregen we ook architectuurtekenen en nog andere vakken die ik niet meer weet. Ik ben hem eeuwig dankbaar dat hij me in het zesde jaar heeft gedelibereerd voor zijn vak.
Hij heeft nu een eigen bedrijf, creatieve man.
Mijn onmogelijke zelfgekozen project voor hem was: de Zig Zag stoel van Gerrit Rietveld. Nu kan ik erom lachen maar ik was toen echt serieus. Er zat een naïeve soort beredenering achter. In het bureau van m’n vader zocht ik in een designboek de stoel uit waar het minste werk aan leek. Leek. Het werd de Zig Zag stoel van Gerrit Rietveld.
«Stefanie, je kunt dat nooit! Je moet daar echt wel kennis voor hebben!» Ik bleef doorzetten. Nadat hij me zo vaak had gezegd dat enkel de knapste koppen die stoel kunnen maken, liet hij me doen. Tuurlijk mislukte het.
De goeie intentie was er, de handvaardigheid, de kennis, de capaciteit ontbrak. Lief voor die deliberatie. Jong en koppig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten