Het werd een fantastische avontuurlijke ontdekkingstocht nadat ik mezelf uitriep tot Prince fan, een Purple follower , in een tijd voor er gedownload werd. Iedere week, hup naar de platenzaak een album halen. Of was het iedere maand? In elk geval, met elke nieuwe cd wist ik: ik ga weer zoveel moois horen.
Mijn eerste live concert was One Nite Alone. Nerveus! Sinds een paar jaar luisterde ik naar hem op een vrij fanatieke wijze en hetgene wat je dan niet wilt is dat het live tegenvalt. Cee-Lo Green viel bijvoorbeeld live heel hard tegen en sindsdien bekijk ik hem toch wel effe anders.
Torenhoge verwachtingen dus en met een bang gemoed erheen. Het. Viel. Niet. Tegen. Werd alsnog een grotere fan van de man. Wat me vooral opviel: hij is zo sexy, kan zo goed dansen, speelt virtuoos gitaar, virtuoos piano en zijn stem klinkt zoals op de plaat. Hoe hij het puliek bespeelde, opzweepte. Wauw. Een échte rasartiest stond daar. Prince stond gewoon Prince te wezen.
Pop Life stond op de setlist in het Antwerpse Sportpaleis en je kan het je al voorstellen: « Pop! Life! » met de armen twee keer in de lucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten