noem het verwend

 Ik heb heel vaak te maken gehad met verwendheid, het eerste leerjaar tot en met mijn uniefjaren waren gedrenkt in verwendheid. Ik was zelf ook best verwend zonder dit zelf te beseffen. Het toppunt: afgeven op andermans verwendheid terwijl je het zelf bent. 

Je mag het me niet kwalijk nemen, het zijn omgevingsfactoren. Mijn eerste langdurige relatie heeft me er zachtjes op gewezen verwend te zijn maar ik wou dat toen niet aannemen. “Nee, hoor.” Het verwende gedrag verdween meteen op m’n eerste job als leerkracht: aan jongeren uit het asielcentrum. Meteen was het weg. 

Ik heb verhalen. De grootste vrouwelijke snob was de Blair Waldorf van de Dams. She brings snobisme naar een hoger level. Ken je dat van die personen die weigeren je een blik waardig te gunnen? Ja, dus. 

De grootste verwende kerel is iemand uit de Steinerschool. Hij had op z’n vijftiende een hemd aan van Yves Saint Laurent. Ik schrok: “Draag jij een hemd van Yves Saint Laurent?” Hij: “Wat is dat? Wat is dat?”, alsof het niks is. Wow. De ene helft van de klas heeft hij getrakteerd in het Hilton, de andere helft in de Spaghettiworld. 

Verhalen: mensen met twee buitenverblijven, alsof een niet voldoende is. Ook in de Steinerschool: een crush van me, hoorde ik achteraf, besteedde op een avond uit in Café Locale 30 000 Belgische frank. We spreken over halverwege jaren ‘90. Je vraagt je af: hoe doe je zoiets? 

Maar bijna de hele klas was eigenlijk verwend. Steinerschoolkinderen. Voor onze honderddagen zijn we naar Knokke Zoute gegaan. 

Verhalen die ik schrijf heb ik gebaseerd op Steinerschoolkinderen. Het is een wereld van een soort decadentie waarin een heel normaal meisje terecht komt. Ergens kan ik heel goed aanvoelen wat het is om in zo’n wereld terecht te komen, ondanks m’n verleden.  

Een vriendin van me op de meisjesschool: zij had iedere dag een briefje van 500 Belgische frank los in een hemdzak zitten. Wij zeiden haar: “Let toch es op, het is 500 frank!” Zelfs wij van de Dams beseften dat het over destijds veel geld ging. Zij: “Huh?” Mijn ex had een kot in Gent, ik een studio, zij had er een heel huis. In Gent werden we vrienden. Superslimme meid, ook verwend. 

In die jaren kwam ik regelmatig bij Step By Step, A.P.C, ze kende het allemaal. Ook hoorde ik dat ze voor een schoolfeest een prachtige jurk droeg van Kenzo. Dàt vond ik wel bijzonder: als kind had ik een kleurrijke jas van Kenzo (van de Groene Wolk), als tiener een supermooi uitzetje van Kenzo. 

De Dams zat vol verwende kinderen, de Steinerschool ook, de scouts eigenlijk ook. De scouts, hé. Het begint al met het dure Zwitserse zakmes dat je moét hebben. Ook alweer iets: op de meisjesschool mochten we op de feestdag van de oprichter van de scouts met onze scoutsuniform naar school komen. Andere jeugdbewegingen waren niet van tel. Mijn ex heeft me er twee jaar geleden op gewezen: “In onze buurt ging er niemand naar de scouts.”

Op vakanties net hetzelfde. Zelfs met Bloso, watersport: zeilen, windsurfen, waterski. Natuurlijk. Op zeil- en windsurfkamp waren er jongeren die angstig waren hun graad niet te behalen want ze hadden een boot thuis. Een soort, ja, Rachel Green verhaal, een dame die absoluut moest kunnen zeilen. 

Op vakantie met Club Aldiana, een Duitse meid die daar mijn beste vriendin was. Zelden iemand zo verwend gezien, je moet niet vragen hoeveel geld ze besteedde aan traktaties en ze droeg de allermooiste kleren. Heel mooie meid! We waren onafscheidelijk. 

Mijn broer heeft nog straffere verhalen van in Koksijde. Een tweeling kreeg beiden voor hun achttiende verjaardag een BMW onder hun kont. Jawel. De ene reed die na een week in de prak. Hij kreeg er meteen een nieuwe. Na schooltijd op vrijdag ging de klas op café of restaurant Châteauneuf du Pape drinken. Snotneuzen aan de Châteauneuf du Pape. Koksijde. 

Een degoutant verhaal: op vakantie met Club Med in Zwitserland had ik twee heel goede vriendinnen. De ene was een joodse meid uit de omgeving van Parijs, de andere weet ik niet meer precies waar ze vandaan kwam. Over de joodse dame: alweer een verhaal over snobisme to the highest level. Haar neef voelde zich te goed om met ons om te gaan want hij woonde in Parijs. Maar over dat verhaal gaat het niet. Het gaat over de andere vriendin. Het was een poepchique club, naast Saint Moritz. Een kasteel, met sauna, golf, je begrijpt het plaatje. Wilfried Martens was er toen ook, een heel bescheiden man. Die ene vriendin zei me over het poepchique hotel: “Stefanie, je moet weten, normaal gaan we ieder jaar naar een veel beter hotel maar dat is nu jammer genoeg een jaar lang gesloten. Dit is minder.” Toenertijd had ik zelfs niet door hoe übersnobistisch dit klinkt. Kan het nog snobistischer? Pas vele vele jaren later toen ik met mijn ex was, dus pas twee jaar geleden had ik het begrepen. Hij werd er razendkwaad om, om die opmerking. 

Op de interrail door Italië, dat is een dure reis om zomaar aan jongeren te besteden, alweer een meid die verwend gedrag naar de highest level bracht. Destijds moesten we 10 000 Belgische frank als zakgeld meenemen, ruim voldoende want op de laatste dag in Venetië heb ik nog een jurkje gekocht. Zij had er 30 000 bij. Ze komt uit een bekende Lierse familie, flamboyante meid, toen heel mooi en bijzonder goedgekleed. Ze is best ok, heel intelligent, bijzonder getalenteerd. 

Die interrailpas was duur, die wil je niet kwijtspelen. Op een dag zei ze: “Ik heb geen zin om ordelijk te zijn.” Interrailpas kwijt. Ze belde naar huis, haar vader schreef zonder questions geld over. In een strandtentje probeerde ze alle cocktails van de bar uit, no kidding, alle cocktails. 

Een vriendin van me, uit Keerbergen, een keer ben ik er blijven slapen toen we naar Werchter gingen, vond zelfs dat het erover was. Ze woonde in een villa in Keerbergen, als zij dit al vindt. 

Verhalen over verwende kinderen maar je kan het hen niet kwalijk nemen. Ik stond niet met m’n beide voetjes op de grond. De meeste vrienden van me waren verwend, dus je kijk op de wereld is heel gekleurd. Maar ja, m’n vader was ook verwend, m’n moeder niet maar ze wou alles aan ons geven dat ze zelf in haar jeugd niet had. Mijn oma deed niet liever dan ons verwennen. In m’n jongste jaren hadden we vaste babysits, een soort van kindermeisjes met wie we naar het park gingen, naar de Zoo. Heel vaak naar het Jeugdtheater gegaan, de bioscoop. Desondanks vertelde iemand dat we lieve kinderen waren en geen verwend gedrag vertoonden. Dat is heel mooi!

 Heel raar: maar ik meestal val ik voor mannen die niet zo zo verwend zijn. 

Wat ik wél merk, en dat vind ik echt heel lastig: als ik over m’n achtergrond vertel, m’n verleden worden ze boos. Dan gaan ze alles doen om je te krenken, puur uit jaloezie. Eerlijk, ik vind dat best een trieste houding en natuurlijk weet ik waarom ik dan aangevallen word. Hij deed het, zijn moeder deed dit en ik ken nog andere mensen die dit doen. Je zet jezelf alleen maar voor schut.

Ik mocht niet over Knokke Zoute vertellen, ik mocht niet over m’n verleden vertellen. Je zet jezelf echt voor paal als je dit niet kan verdragen. 

Ik ken best veel mensen die golfen, mijn ex werd er altijd kwaad om. Dan denk ik: ik geloof dat dit meer heeft te maken met je eigen onzekerheid. Waarom zou je kwaad zijn op iemand die een sport graag beoefent? Ik vond dat ook leuk dit te leren, de enige balsport die ik met plezier deed. 

Soms vind ik het verwend zijn erg, soms ook niet: het heeft me vooral geleerd om me in verschillende soorten kringen te bewegen, op mijn gemak. Mijn jeugd speelde zich voornamelijk af in een vrij verwende omgeving, nadien minder. Een belangrijke leerschool, zo voel ik het aan. En ik voel me haast overal op m’n gemak, braderijen niet meegeteld. 

Ach ja, m’n verwende vrienden, kennissen. Stuk voor stuk zijn ze leuk, hoor. Ze zijn verwend maar ze gedragen zich niet als verwende nesten. En heel lief zijn ze zelfs.