Mijn beste herinneringen aan mijn Funky hero? Zijn concerten, natuurlijk. Dat lijkt me de evidentie zelve.
Het verliep vaak in fases:
Fase 1: je leest: ‘Prince komt naar België’. Dàt is dan het goede nieuws van de dag. Na de euforie slaat de vertwijfeling toe: de angst om geen ticket te bemachtigen. Na twee concerten van hem werd diezelfde angst nog groter aangezien ik erna ook met mijn Prince clubje in de Golden Circle wou staan. De tickets zijn er moeilijker te bemachtigen. Heen en weer bellen om te regelen wie ze zou kunnen bestellen.
Fase 2: de dag van de ticketverkoop. Nerveus opstaan, echt waar, ik werd nerveus wakker met m’n twee vingers gekruist. Een paar uur focussen op m’n ochtendplanning en zodra ik kon telefoneren tijdens een pauze of we die tickets hadden : « Ja, hoor! Golden Circle! », de tweede euforie en het concert moest nog beginnen.
Fase 3: de dag van het optreden, het leven ging z’n gangetje maar stiekem leefde ik toch naar die dag toe.
Een volgende vertwijfeling: we hebben Golden Circle tickets: als we op de eerste rij kunnen staan, gaan we het proberen!Alweer niet zo’n makkelijke taak.
Het is me een keer gelukt, in Gent. Zodra de deuren opengingen renden we het plein op en daar stonden we dan op de voorste rij. Ik stond zelfs ietwat apart en ik weet zelfs niet meer waarom. En vraag me alsjeblieft niet meer waarom.
Fase 3 is de belangrijkste fase: hij staat daar voor je neus. Mij gaf hij me er meermaals euforische momenten. Songs in een ander fascinerend kleedje horen, Something in the Water: stem en piano.
Purple Rain is niet mijn favoriete Prince song, toch op elk optreden gaf hij me kippenvel met die song tot tranen toe. « Can I play my guitar? » « Yeah! » en dan « A one, a one, a one two three four! », meejoelen, ook al zing je vals (ik dus). Fase 3.
Meteen na het concert: high!
Fase 4: de hele nacht lang wakker blijven om toch maar een aftershow te kunnen zien, je telefoon de hele nacht lang in de gaten houden. Naar een preshow of aftershow gaan is me nooit gelukt. De beelden ervan deden me wel deugd.
Fase 5: de volgende dag (ik had amper geslapen omwille van een gemiste aftershow, of een die niet kwam), de dag na een concert hees met je gemeenschappelijke memories erover praten met een vriendin in een van je favoriete cafés. « Hij heeft het toch weer gedaan! »
Onlangs las ik van iemand die hem goed kende: Purple Rain, live van hem in de regen mogen zien, is magnifiek. I did, we did: in de regen, met de purple lights on.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten