Zwemlessen

 Ik heb al wat watertjes doorzwommen. Als kind kon ik goed zwemmen dus dàt zal het zijn, goed kunnen zwemmen. 

Gestalkt ben ik geweest door een psychotische onderbuur die geobsedeerd was door mij. Als je horror wilt, dat was de live versie. Later geterroriseerd door een huisgenoot in Brussel, met reden had ik schrik van hem: hij probeerde me op een nacht sexueel aan te randen. En ja, nog later huiselijke geweld (het fysieke was minder erg, het psychische weegt meer door)

Al die watertjes probeer ik door te zwemmen en excuse me dat ik het niet altijd makkelijk heb. Ik vraag me vaak af: waarom? Ik hoef geen medelijden (dat hààt ik trouwens), wel begrip. En dit alles hoéft geen taboe te zijn. Ik hoef me niet te schamen om wat die mensen me hebben aangedaan. 

Zwemmen kan ik. Sportief ben ik niet. Nooit geweest. Bij een tennisles gaf ik het al op toen de bal mijn richting uitging. “Ik doe het niet!”. Ik moet zowaar een record hebben verbroken van de kortste tennisles ever. “Ik doe het niet!” en liep van het veld. 

Andere sportlessen heb ik wél langer volgehouden. 

Ik kon al zwemmen toen ik op zwemles ging als kleuter. Later, kreeg ik van diezelfde zwemlerares een lift naar de luchthaven, na een akelige au pair ervaring. Ooit heb ik iemand en mezelf van de verdrinkingsdood naar de kust gezwommen. Als kind had ik geleerd hoe je dit moet doen. Dàt was het uitgelezen moment om het in de werkelijkheid te doen. Verstand op nul en Zwemmen.