Dia-avond, da’s iets van vroeger! En eigenlijk zo onhandig (de dia’s zaten soms vast, of projecteerden omgekeerd, het toestel blokkeerde plots) maar het had z’n charmes. We keken allen uit naar een dia-avond.
Ik behoor tot de Xennial generatie, geboren tussen ‘77 en ‘83 uitlopers van de Generation X , de eersten van de Generation Y, het valt samen met de MTV generation. Ik merk dat we elkaar begrijpen. We zijn opgegroeid met het megamaterialisme van de jaren ‘80 (Tatcher, Reagan, anyone?), de Koude Oorlog, de dreiging van dé bom, anderzijds ook een politiek bewustzijn die zich vertaalde in populaire songs. De health hype van de jaren ‘80 met aerobic en een overkill aan dansfilms, dat dan in de vroege jaren ‘90 met 180 graden overboord werd gesmeten toen Grunge zijn intrede deed. We hebben de wereld op korte tijd zo hard zien veranderen. Symbolisch: het ging van platen naar cassettes naar cd’s. Als je je muziek op straat wilde horen bracht je je draagbare radio mee en iedereen moest het maar aanhoren. Dat was normaal.
Ergens vind ik dus dat we elkaar begrijpen. We zijn veelal kinderen van Babyboomers die de eerste verwende generatie zou zijn en dat deden ze ook met ons: “Als je maar plezier hebt”. Te veel was niet genoeg, en opkomen voor jezelf werd met applaus ontvangen. Kinderen van Babyboomers. Het cynisme van de Generation X’ers deelden we niet, net zo min als het conservatieve van de Generation Y. Er werd ons gezegd door onze Babyboomer ouders: “Spreid je vleugels uit, ontdek de wereld, pin je niet te snel vast.”
Op zoveel gebieden is de wereld toen we jong waren veranderd. En we moesten ons telkens opnieuw die hele nieuwe dingen aanleren. Maar dat ging vlot, we wisten niks anders dan dat dingen drastisch veranderden.
Eigenlijk kan je mij wel prototypisch van die generatie noemen. Neem een voorbeeld en je komt bij mij uit. Mijn exen minder. Die delen niet die optimistische, ‘laissez-faire’, “Mijn persoonlijke ontwikkeling is prioritair” houding die zo kenmerkend is. De meesten in m’n vriendenkring van rond mijn leeftijd echter nét wel. En we verbazen ons erover hoe conservatief mensen van na onze generatie kunnen zijn.
En wat wil je, als je opgroeit met het eigengewijze Kinderen voor Kinderen die het van de daken zingen dat hun mening net zo hard telt als die van grote mensen en diezelfde grote mensen “Bravo! Bravo, kinderen!” roepen en “Zeg maar goed wat je denkt en wat je vindt!”? Dat waren dan teksten geschreven door volwassenen. Voor de generatie erna kwam Samson, die zette een minder grote bek op. Voor ons was het het brutale kinderkoor, de brutale Ciske. Heintje kwam ervoor, Jantje Smit daarna.
Mensen van rond mijn leeftijd voelen een haast onweerstaanbare drang om hun ongefilterde ongevraagde mening te spuien “Voilà, ik heb toch maar mooi gezegd.” en dan oprecht verontwaardigd, verbaasd zelfs, zijn als een ander daar terecht boos om wordt. “Huh?”. Ik zat op twee internetfora vol Xennials. Ongefilterde ongevraagde meningen werd er tot een sport, wat schrijf ik, tot een kùnst verheven. Kijk dus niet verder dan Kinderen voor Kinderen en Ciske De Rat.
Destijds heb ik veel gelezen over Generation X tot wie ik zelf behoor maar ik zag me er niet in terug. Pas redelijk recent hebben ze ontdekt dat de overgang tussen X en Y een aparte generatie is. En het kon ook niet anders als je opgroeit met een wereld die op zoveel gebieden zo drastisch verandert. Aanvankelijk was de televisie traag (kijk maar naar de intro van Carolientje) met MTV werd TV flitsend, snel.
We gingen met vrienden buiten spelen zonder ouderlijk toezicht (thuis zijn voor het echt donker wordt), het was minder beschermend. En wat eigenlijk, achteraf beschouwd, schandalig is: met vriendjes in de opengeklapte kofferbak van de auto zitten. Stage diven, crowdsurfen kon, op elkaar springen (ocharme de persoon die helemaal onder lag) was een dansstijl. Onze Babyboom ouders hadden zo hard moeten vechten tegen het conservatieve van hun ouders dus onze non conservatieve houding werd met opstekende duimen aangemoedigd.
Ik heb het zelfs horen zeggen in een volle aula door een prof. Er kwam iemand spreken over zijn vrij traditionele houding waarna de prof zei “You stuck in the mud.” De volle aula kwam amper nog bij van het lachen. Natuurlijk, kinderen van Babyboomers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten