Neen aan het egocentrisme

Er wordt me vaak verteld dat ik in de eerste plaats aan mezelf moet denken. Ik kom wel op voor mezelf, kom voor m’n mening uit, wees daar maar gerust in, dat zit er in gebakken. Een Antwerpenaar, hé. Van generatie op generatie. Ik ben geboren in Rwanda en opgegroeid met een Antwerpse mentaliteit. Waa klappe goe. Van tijd tot tijd kom ik te snel voor mijn mening uit, en ja, dat vind ik best jammer. 

In de eerste plaats denk ik niet aan mezelf. M’n eigen vrijheid houdt op waar ik de anderen schade aan kan toebrengen. En ja, sorry, ik vìnd het leuk om anderen gelukkig te zien en als ik daar in kan meedragen, blij toe. 

Wij, in het Westen, kunnen soms zo arrogant zijn, zo arrogant in onze ikke, ikke maatschappij dat we anderen naar de vinger durven wijzen. Naar een Middeleeuwse gedachte wil ik niet terug: het is belangrijk om jezelf te ontwikkelen. Maar dat mag niet ten koste gaan van anderen. Ik heb wel gezien dat onze ikke ikke maatschappij ook veel schade kan aanrichten. Het is triest. Wel is het belangrijk  om je eigen grenzen te bewaken, dat leer ik met vallen en opstaan maar ik weiger mee te gaan in dat ikke ikke gedrag. Het is toch leuk om anderen gelukkig te zien? 

Twee keer ben ik in Japan geweest, en durf echt niet te zeggen: “In Japan worden er zoveel zelfmoorden gepleegd.” of “Ze werken zich daar kapot.” Het is een andere cultuur, geen ikke ikke gedrag. In Japan heb je niet van dat ongein van mensen die zich de vrijheid nemen om keiluid muziek te spelen en daarmee het hele gebouw of de buurt verzieken. Ik moest weg uit een airbnb in Tokio omdat de vorige toeristen het hadden verziekt. In Japan heb je niet van dat ongein van mensen die de straat verpesten door hun afval op de grond te smijten. Je kan er gerust in een eettent je portefeuille op tafel laten liggen en naar het toilet gaan. Ook geen ongein van mensen die de wc vuil achterlaten. Men leert er van kindsbeen af respectvol om te gaan met anderen, met dieren, natuur. Waarom kunnen wij dat niet? 

Er is een filmpje van een Japanse kinderturnploeg. Pas toen iedereen over de bok kon springen, was de ploeg geslaagd. Niet zo van « Ik ben beter dan jou » De kinderen moedigden elkaar aan! 

Toegeven, ik heb het moeilijk met het ikke ikke gedrag. Als kind, tiener, vroege twintiger dacht ik ook alleen mezelf. Ik heb geleerd om ook aan anderen te denken en het deed/doet me zoveel plezier anderen gelukkig te zien! Ik zeg neen aan het egocentrisme. 

Het drukste kruispunt ter wereld is in Shibuya. Shibuya crossing is an item, als je in Tokio bent: doen. Ik ben er nooit aangestoten geweest. Het is een andere cultuur die ik zo mooi vind. 

Een mooi verhaal: ik kwam net aan in Tokio en vond het adres van de airbnb niet. De straten zijn er anders, je kan niks lezen, tenzij je het geschrift kent, mijn gsm was plat. Een oplader is er anders. Ik zat in de buurt en ook m’n taxichauffeur vond het adres niet. Ik zat op straat te huilen: « Wat heb ik gedaan? » 

Een oude Japanse dame nam me bij de hand, ik liet haar zien wat ik had genoteerd of geprint. Vervolgens ging ze bij haar thuis, deed een paar telefoontjes en ze leidde me waar ik echt moest zijn! Nogmaals huilde ik uit dankbaarheid. Da’s Japan.