Een van de geneugtes des levens is voor mij het zogenaamde 'bingewatchen'. Ik zou nooit zover gaan om mij de Binger te noemen (die nickname zag ik overigens onlangs passeren, dan weet je wel met wie je te maken hebt), doch ik geef me er gaarne aan over. En met mij velen als je naar het succes van Netflix kijkt.
Eigenlijk, en dit schrijf ik niet zonder enige trots, deed ik al aan bingewatchen voor we zelfs maar enige notie van dit begrip hadden. 17 was ik, halverwege de nineties, met een groepje vrienden gingen we soms middagen bij iemand thuis non stop Simpsons afleveringen bekijken. Iemand had die allemaal op band opgenomen. Gé-ni-aal vond ik het idee dat je non stop naar The Simpsons kon kijken (destijds was het al heel wat dat VT4 dagelijks wél twee afleveringen na elkaar uitzond (!)).
Fast forward naar m'n studententijd. Series aankopen was bij mijn weten niet echt iets wat je deed rond de eeuwwisseling, àls het al kon (zal te maken hebben met de capaciteit van de videocassette). In een poging de volledige filmografie van Lars Von Trier te exploreren hadden m'n toenmalige vriend en ik Riget (The Kingdom) ontdekt, een miniserie bestaande uit twee seizoenen. En ja, dat was m'n allereerste echte bingemoment. Bingen met Lars Von Trier. Een volledig seizoen per avond. Dat zou je nu zelfs geen bingen meer noemen, de Binger lacht daarmee.
Eenmaal na m'n studentenjaren werd het wel helemaal bingen all the way. Series werden gekocht, gedownload of op een of andere site online bekeken. Je vond altijd wel een manier en als de ene site 'plat' ging, rees de volgende dag er een andere site op. Ja, dat was in een tijd dat YouTube nog anarchistisch was. Wat schrijf ik? Het internet was anarchistisch.
Tegenwoordig is het wel beter gereguleerd, alleen, met de komst van de streamingsdiensten wordt wél bepaald wat we juist bingen. Waar ik halverwege jaren 2000 My So Called Life en Freaks and Geeks kon bingen (gedownload dus), is dat nu haast niet meer mogelijk. Series die toch nog steeds zwaar de moeite zijn, al was het maar om Jared Leto en James Franco in hun beginjaren te zien. Ook toen al waren die twee ongenaakbaar cool. Hun beginjaren waren zelfs cooler dan die van Johnny Depp, alleen Sean Penn en Matt Dillon outdid them. Maar ja, die zouden zelfs Full House cool en edgy maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten