Wall of Sound

 Het voelt raar om over Phil Spector te bloggen. Als er nu een fout iemand was, dan was hij het toch wel. Niet tof dat ik m'n verjaardag met hem deel. 

De eerste keer toen ik over hem las, was ik tiener. Een interview met Ronnie Spector waarin ze vertelde over de mishandeling van haar ex Phil. Jaren later werd hij veroordeeld voor de moord op actrice Lana Clarkson. Huiselijk geweld is verschrikkelijk. Fysieke, verbale, psychische agressie getuigt van grote lafheid. Ik heb 0,0 respect voor mensen die zich tot dit soort benedenniveau verlagen.

 

 

Maar ja, Phil Spector, het muzikale genie. Mijn mening is dat je iemands verdienste, talent los moet zien staan van iemands persoonlijkheid. Al geef ik toe dat ik geen boeken kan lezen, geen films meer kan zien etc. na een negatieve persoonlijke ervaring met m'n 'helden'. En nee, ik noem geen namen.  

 

Dit is geen ode aan Phil Spector. Maar ja, muzikaal was hij geweldig dus ik blog over hem.

En respect voor Ronnie. She survived that crazy man. 

 

 

Iedereen doet wat 'm wilt, zolang je geen andere mensen, dieren en nature raakt

Een post met foto's van een vrouw, Katherine Hepburn, die ik zo hard bewonder met haar grootste Liefde, Spencer Tracey

 

Leven en laten leven is een belangrijk leidmotief voor mij. Niks voor niks: ik zat op een strict katholieke strenge meisjesschool met uniform. Jarenlang ook aan ballet gedaan, atletiek gedaan. Ik moest heel vaak in het gareel lopen. En ik ben niet echt gemaakt om in het gareel te lopen. Op de Tekenschool werd ik vaak uitgelachen omdat ik zelden tekende wat er werd gevraagd. Het was een 'running joke': Stefanie doet niet wat de opdracht is. Tekenen deed ik wel, alleen niet wat er werd gevraagd. 

Eenmaal op de universiteit konden m'n ouders er wel om lachen als ik een onvoldoende haalde omwille van m'n eigenzinnigheid.

 

 

Achteraf beschouwd hebben die ervaringen van in het gareel te moeten lopen me wel rijker gemaakt, en ik kijk er met zoveel liefde naar terug, maar, pas toen ik naar de Steinerschool ging, ben ik opengebloeid. Eindelijk mocht ik meer mezelf zijn. 

Als ik er heel diep over nadenk is m'n familie de grootste invloed geweest. Ik  zie m'n Vriendje, m'n Ouders, m'n Broer, Tantes, Nonkels, Vrienden, Kennissen zo graag! Van hen heb ik heb geleerd: Be Your Own woman! In m'n familie was dit wel een ding: vrouwen die hun ding deden.

Ik hou er niet van als mensen me dingen opleggen. Da's altijd een probleem geweest. Sinds lange tijd geef ik les en probeer m'n leerlingen te benaderen zoals ik indertijd benaderd had willen worden. Met een open visier en respect voor hun persoonlijkheid. M'n thesis ging over 'Rebellie in de jeugdliteratuur', niks voor niks. Een rebel kan je me moeilijk noemen. Wel iemand die het belangrijk vindt om zichzelf te kunnen zijn en daar heb ik jarenlang om gevochten. 

Astrid Lindgren, Katherine Hepburn zijn bekende vrouwen die voorbeelden zijn voor mij. Intelligente vrouwen die hun gang dierven te gaan. En daarbij niks of niemand kwetsten. 

Merci aan m'n ouders, dankzij hen mocht ik doen wat ik wou!

 

 

Jem and The Holograms: back to the 80's

Geen idee of het typisch 80's is, het ultramaterialistische tijdperk, maar toen had je dus werkelijk een hele stroom aan animatieseries die louter en alleen werden bedacht om de merchandise ervan te kunnen verkopen. Zelfs zo bont maakt Studio 100 het niet. Meestal vloeit merchandise uit kindershows voort. Not in the 80's, toen dachten ze: hoe gaan we dat speelgoed verkopen? You know what?  Let's make an animation serie first. Alleen reclame maken voldeed blijkbaar niet. Alhoewel het fenomeen zich blijkbaar al eind jaren '60 voordeed (slechts een voorbeeld kunnen vinden). In de jaren '80 begon dit pas écht op gang te komen. Animatieseries om speelgoed te verkopen.

Als kind van de 80's ken ik er een hoop natuurlijk: He-Man, She-Ra, M.A.S.K., De Troetelberen, My Little Pony. We keken er massaal naar en kamden de haren van onze Little Pony. En tussendoor vochten m'n broer en ik het uit als He-Man en She-Ra. Veelal waren die merchandise vehikels van bedenkelijke kwaliteit. Alleen die titel al: He-Man and the Masters of the Universe. Weinig aan toe te voegen. Jem was wel de uitzondering. 

Jem, een animatieserie vehikel om met Barbie te concurreren, valt vandaag nog steeds te bekijken. Het concept: Jerrica is een jonge meid die een muziekbedrijf van haar vader heeft geërfd. Door de magische toverkracht van een holografische computer kan ze veranderen in Jem, een popartieste. Jem and the Holograms is haar band. Natuurlijk komt ze in allerlei avonturen terecht, zowel Jerrica als Jem.

Wat de show zo special maakt: het is mid 80's ten top. Een vrouwelijke band met big hair (denk The Bangles), een overdaad aan make-up, 80's fashion, een typische 80's sound. Baanbrekend was het invoeren van korte videoclips in de animatieserie. De beginjaren van MTV, jawel. Jem is een animatieserie voor een heel jonge MTV-jeugd. En warme nostalgie voor mij.