Aangezien ik dagenlang kan bingeïnternetten, en dit al sinds 2004, ken ik wat van internetcultuur. Lang ben ik diegene geweest die wakker werd, haar laptop op schoot nam en die pas weer neerlegde als ze ging slapen. En zich daar niet eens voor schaamde. Als mensen zeggen: "Ik spendeer max twee uur per dag op het internet." dan hoor je me luidop denken. "Hoe doe je dat?" Met alleen m'n mails, facebook en de online gazet te checken ben ik al minstens een uur zoet.
Maar internetcultuur dus. Een van de leukere dingen op het web zijn de memes, de viral video's, de crazy websites.
favoriete memes.
1. Chuck Norris Facts
Zelfs Chuck Norris vindt dit grappig. Over the top facts van ubermasculiene vechtjas Norris.
2. First World Problems
Hilarisch omdat het zo treffend is.
3. I Took An Arrow In The Knee
Deze frase komt oorspronkelijk uit een videogame. 'I used to be an adventurer like you, then I took an arrow in the knee."
4. Insanity Wolf
5. Disaster Girl
favoriete viral videos
1. Charlie The Unicorn
Komt uit een tijd waarin het internet nog heerlijk absurd en anarchistisch was.
2. Friday Rececca Black
Waarschijnlijk de slechtste song ever met de meest hilarische slechte lyrics.
3. Crush on Obama
Epic. Weinigen hadden van Obama gehoord tot deze video viraal ging.
4. Leeroy Jenkins
Komt ook van een videogame. Leeroy Jenkins is iemand die een lang perfect uitgedacht plan, uitgekiende strategie verpest door z'n eigen gang te gaan.
5. Badger Badger Badger, Mushroom, Mushroom
Zie Charlie The Unicorn.
favoriete websites
1. People of Walmart
Never fails to laugh. Foto's van rednecks die bij Walmart shoppen.
Net als zovelen in de hele (Westerse) wereld ben ik ook in de ban van The Crown. Het is gewoon een goedgemaakte serie. Punt. Het verhaal van de Windsors is sowieso al een soap, smijt er nog wat dramatische fictie bij, goede verhaallijnen, sterke acteerprestaties, kostuums etc. en je krijgt een kanjer van een serie.
Maar ergens, ja, ergens, wringt het schoentje: het klopt namelijk helemaal niet. Feiten worden met joekels van fictie verweven, zaken worden verdraaid. En dat kan erg zijn als je geen fictie disclaimer hebt. Want let wel: deze serie gaat over mensen van vlees en bloed. En volgens mij leeft prince Charles nog. De koninklijke familie wordt er, buiten Diana, weergegeven als een bunch koudbloedige opvliegende nare eikels en eigenlijk kan je dit niet serieus nemen. De laatste tien minuten van seizoen 4 gaan er helemaal òver, waarin Prince Philippe niet te onderscheiden valt van de eerste de beste dreigende maffioso.
Seizoen drie ging al uit de bocht met de overdreven hardvochtige behandeling van Philippe jegens z'n oudste zoon (niet moeilijk dat the Queen ontzet was), seizoen 4 is een regelrechte karaktermoord op Prince Charles die hij, naar mijn mening, absolùtig niet verdient.
Vroeger had ik helemaal geen interesse voor het Britse koningshuis, het enige waar ik graag over las, was het Monageske, misschien niet in de allerlaatste plaats omdat ik daar een naamgenoot heb. Tot daar reikte m'n interesse qua koninklijke families. Op een avond ontdekte ik een vierdelige documentaire over de Windsors, te beginnen bij king George V. Om een of andere reden bleven ze m'n aandacht vasthouden. En tja, het huwelijk tussen Charles en Diana is nog steeds iets wat veel Britten blijft fascineren.
Natuurlijk kom je dan al snel uit op het sensationele boek 'Diana in her own words' van Andrew Morton of het Panorama interview waarin Diana ook in her own words de geheimen van binnen de koninklijke muren naar buiten brengt. Diana in her own words, het slachtoffer van een onmenselijk harde familie en een ontrouwe man. Voor wie er zich verder in wilt verdiepen: je kan verder lezen en zien dat dit helemaal niet klopt.
Uit vele bronnen blijkt dat Diana een Borderline persoonlijkheid had. Zelf gaf ze het suïcidale gedrag, de bulimia en de self harm aan (ze sneed zichzelf, niet dat elke Borderliner deze dingen doen). Bronnen die dicht bij haar en de koninklijke familie stonden getuigden over andere gedragspatronen die bij het syndroom kunnen horen. Bovendien ook sprake van promiscuïteit voor Charles zijn relatie met Camilla hervatte. Dus ja, denk ik, mag je Diana in her own words gerust niet al te serieus nemen. Het probleem met de makers van The Crown is dat ze dit net wel hebben gedaan, het verhaallijn van Diana er louter hebben op gebaseerd, en zo een karaktermoord op Charles hebben gepleegd. For the whole world to see.
Ik heb geen probleem met Diana, het zal voor haar ook geen walk in the park zijn geweest om met dit syndroom te leven. Ik heb geen probleem met de serie; het is wérkelijk goedgemaakt, maar ik heb wel een probleem met The Crown zolang er geen disclaimer staat dat het meer op fictie is gebaseerd dan pure facts.
En ik eìs dat Prince Charles in ere wordt hersteld.
De meeste blogs die ik schreef zijn over hem. Tja. Wat me, denk ik, zo hard aan hem bindt: op het unief voelde ik me niet goed, luisteren naar Prince en P-Funk haalde me erdoor. M'n ouders, m'n toenmalige vriend ook.
Iets later zag ik Prince live, One Nite Only. Ik was zo bang: my musical hero voor het eerst zien, je wilt niet dat dit tegenvalt. Het was zo goed!
Op m'n werk heb ik een poster hangen van hem, m'n wallpaper is van hem, een biografie van hem ligt naast m'n computer.
Na al die jaren, al die jaren, heb ik geleerd om de negativiteit van anderen me niet meer aan te trekken. Ik ben zelf met een positiviteit opgegroeid. M'n vader nam me meermaals voor de spiegel (omdat ik weinig zelfvertrouwen heb) en zei me: "Kijk es goed naar jezelf en zeg tegen jezelf dat je de strafste bent." M'n moeder had altijd vertrouwen in me. Dankzij dit vertrouwen heb ik die verre reizen op m'n eentje ondernomen. Heb ik me gevochten uit penibele situaties. Probeer ik ook aan zelfonderzoek te doen, me te verbeteren en ook dingen aan te pakken.
Wat ik niet begrijp is dat sommige mensen het nodig vinden om anderen naar beneden te halen. Ik begrijp dat echt niet.
Ik denk dat Prince dit ook verkondigde. Hij keek met een verwondering naar de wereld, vond het leuk om dingen te ontdekken en sprak vaak met bewondering over andere artiesten. Ondertussen best wel veel gelezen over Prince. :-D (maar er zijn grotere Princekenners dan ik ben).
Ik hou echt van dieren. Er zijn misverstanden over me, dat ik bijvoorbeeld niet zou kunnen fietsen (huh?) en dat ik niet van dieren zou houden, da's waarschijnlijk het allergrootste misverstand. Ik hou nét keiveel van dieren. Een groot gemis is dat ik omwille van allergie geen huisdier mag. En ik kan het ook best met dieren vinden.
Op safari was ik de koning te rijk. Het is écht het allergrootste misvertand dat ik niet van dieren zou houden.
De eerste kat van wie ik hield was Lilith, dan die katten van Greetje. Van onze honden droom ik nog steeds. In Japan heb ik in Tokyo het standbeeld bezocht van Hachiko bezocht. Dus laat er geen misverstand over gaan dat ik niet van dieren zou houden. :-)
Ik ben een scouts. Als ik kind was ik vrij asociaal, ik hield niet van spelen met andere kinderen, zat liever met m'n neus in de boeken . Maar m'n moeder zei me: "Nu is het genoeg, je moet met andere kinderen leren spelen." En ze stuurde me naar de scouts. Eerste jaar kapoen, allereerste dag. Ik ging naar de scouts in de allereerste minuut.
Ik had al snel daar een vriendin. Marijke. Hetgene wat we gemeenschappelijk hadden is dat we beiden allerschattigst leken, Marijke leek op een Barbie en ik op Rudy van de Cosby Show, underneath waren we mischievous. En we raakten met alles weg. Dat heb je met schattige kinderen.
Daarna kwam Elke. Minder schattig, meer op m'n golflengte. Marijke was jonger ouder geworden. Met Elke en Marijke heb ik stiekem m'n eerste sigaret gerookt. Voor Marijke was het niet eens spannend meer, voor mij en Elke wel. Zoiets. Marijke had alles al gezien, met Elke heb ik veel ontdekt.
Marijke werd een Waardige Tarbagan, Elke een Bescheiden Hinde en ik Gracieuze Lynx. I Remember! :-D. Grappig dat een lynx het favoriete dier van m'n liefste is. :-D
(I dunno whatsoever what they're saying. Wat ik onthoud is dat een lynx vooral lui is (haha), een goeie goeie jager, een goeie vechter en solitair)
Le lynx est un animal sauvage doté de pattes imposantes.
Il vit dans les régions tempérées de l'hémisphère Nord.
Il a le corps très trapu relativement long, il a la fourrure très douce et sa queue est épaisse.
Le
lynx est un bon grimpeur. Il utilise souvent les arbres pour surveiller
sa proie. Il s'abrite dans les grottes ou bien dans des arbres creux,
sa fourrure est très prisée.
Le lynx d'Amérique du Nord a une
taille moyenne de 90 cm pour la tête et le corps, et la queue mesure de 5
à 14 cm , le dos est de couleur gris foncé rayé de châtain, et puis le
ventre blanc grisâtre avec souvent des taches noires. Le lynx a les
oreilles courtes.
Les jeunes lynx se laissent apprivoiser très vite.
Le
lynx vit seul mais lorsqu'il rencontre la femelle, ils chassent
ensemble. En période d'hiver, le couple se forme, le mâle protège toutes
les femelles et ils se partagent leur terre.
Il incarne la
discrétion et la lucidité, il n'est pas seulement le gardien des secrets
car il est aussi celui qui connaît les secrets. Les personnes possédant
un tel totem sont capable de percer les gens à jour, de discerner le
vrai du faux. Il représente aussi l'écoute et le respect des autres
ainsi que la confiance.
En tant que totem, cet animal, est un
passionnant compagnon de route. Fin observateur, le lynx est un gardien
(n’est ce pas lui qui veille sur les secret de l’univers via le Sphinx.
Il est le gardien des secrets, et est mystérieux et silencieux. Sa
place, en hauteur, veillant le monde autour de lui, dans la paix, sans
se faire remarquer!
De plus, le lynx dégage un aspect chasseur,
c’est peut être un peu paradoxal…devant l’aspect gardien mais non. Il
est royal comme animal, beau, avec des traits très particulier qui lui
donne noblesse. il apprends à l’homme qui l’a pour totem, la parade, à
se distinguer, a être majestueux. Ce talent d’observateur, lui ont valu
d’être chassé au moyen âge, et bien après encore, car on disait de lui,
qu’il ensorcelait avec ces yeux, qu’il perçait les âmes, les secrets et
les vérités, pour prendre possession des gens.
Le lynx, aime «
bien » paraitre, pas pour se montrer et qu’on le flatte, mais ce par sa
nature à dire « je suis de sang royal ». Enfin, si vous avez la chance
de connaitre deux personnes, ayant ce totem et qui entretiennent avec
lui une profonde amitié, un aspect très intéressant en ressort, c’est la
faculté qu’ont ces gens à parler avec le regard… Un lynx (en tant que
totem) sait se passer des mots, et joue beaucoup sur le regard.
Ik ga verder op m'n vorige post. Waarom? Because I can. And The Breakfast Club, Clueless en Mean Girls zijn tienerfilms die ik met grote liefde herbekijk en herbekijk.
The Breakfast Club:
Zoals het in de trailer wordt gezegd, "a Brain, a Beauty, a Jock, a Rebel and a Recluse" worden er vijf archetypes high schoolers samengebracht in de strafstudie op zaterdagvoormiddag. John Hughes was de hogepriester van 80's high school films en met The Breakfast Club gaf hij ons (arguably) de beste film in z'n genre ooit gemaakt. De high school film die de beste defenitie is van een goede high school movie. Wat de film zo geniaal maakt? Het gegeven is heel eenvoudig: zet vijf archetypes samen in een bijna real time actie. Quotebare dialogen, geloofwaardige karakters, verhalen over teen angst en niet te vergeten, geweldige acteerprestaties. En een goede soundtrack.
Clueless:
In m'n tienerjaren keek ik samen met VT4 (The Simpsons, Friends etc.) bijna non stop naar MTV Europe. Clueless was een film voor ons, de MTV generation. De trailer stond dan ook zwaar op de MTV-rotatie. Alicia Silverstone, de coole chick in Aerosmith video's, speelde in een film like Beverly Hills 90210 goes MTV. De regisseuze Amy Heckerling maakte 10 jaar ervoor Fast Times at Ridgemont High, ook een iconische high school movie maar die heb ik nooit zo gesmaakt. Clueless daarentegen. Tot Mean Girls kwam, was Clueless easily the most quotable teen movie. Met alweer een goeie MTV soundstrack.
Mean Girls:
Het is bij toeval dat ik deze film halverwege jaren 2000 heb ontdekt. Ik was een twintiger, al een tijdje afgestudeerd van 't unief en zat niet echt te wachten op de volgende Lindsay Lohan film (alhoewel Lindsay Lohan in The Parent Trap en Freaky Friday duidelijk over talent beschikt). In die préstreaming periode ging ik belachelijk vaak naar videotheken, zat dagelijks actief op een filmforum, dus ofwel heb ik hem in een videotheek ontdekt, ofwel op een nerdy filmforum.
Het maakt niet uit alwaar ik hem ontdekt, ik zag hem en vond hem verrassend hilarisch. De acteerprestaties zijn out of the roof, de dialogen nog meer quotable dan Clueless. Later las ik dat Tina Fey, de schrijfster en ook een van de actrices, zei dat volwassenen hem eigenlijk leuker vinden dan tieners. Ik kan me er zeker wel iets bij voorstellen. Tina Fey is een schrijfster die haar respect heeft verdiend in ondermeer Saturday Night Live. 3th Rock. Amy Poehler, haar Saturday Night Live vriendin, zit ook in de film.
En ja, ik ben ondertussen veertig en herbekijk nog steeds deze films. Tell me, whuzz gooood? :-) Inderdaad.
Tienermovies kunnen écht leuk zijn en bij vlagen geniaal zelfs. Maar helaas wordt op het genre vaak neergekeken (thanks a lot, High School Musical. Al is You Got Served wel de allerslechtste vervelende film die ik in dat genre onder dwang heb gezien. Dat valt gewoon zelfs geen film meer te noemen). I take proud in The Breakfast Club, Clueless, Fame en Mean Girls toch minstens een keer per jaar te bekijken. Hier dus een top 10.
1. The Breakfast Club
Dé ultieme high school tienermovie! Staat na 35 jaar nog steeds lonely at the top. A Brain, a Beauty, a Jock, a Rebel and a Recluse hebben strafstudie. Wat John Hughes van dit simpel gegeven maakte is briljant. Nelson Muntz van de Simpsons is trouwens gebaseerd op Bender (gespeeld door Judd Nelson. Judd Nelson, get it?)
2. Clueless
De 90's MTV tienermovie. Alles wat Cher Horowitz had, wou je ook. 'You don't understand. This is an Alaïa.'
3. Fame
Classic en daarna kwam de serie. De film die honderden New Yorkers inspireerde zich in te schrijven aan The High School of Performing Arts, waaronder Jennifer Aniston. En wie wil er niet op een school zitten waar men spontaan in de kantine in coole dansjes uitbarst? En nee, het is geen High School Musical, alsjeblieft, nee.
4. Rebel Without A Cause.
Eigenlijk volstaat het om alleen de naam James Dean hier te vermelden. Toch zal ik wat meer schrijven. James Dean als de ultieme gevoelige 'You're tearing me apart' rebel in een coming of age verhaal. Mjam.
5. Mean Girls
Waar Grease dé tienermovie van de 70's is, The Breakfast Club die van de 80's, is Clueless die van de 90's, Mean Girls die van de 2000's. Geschreven door Saturday Night Live alumna Tina Fey en buitengewoon hilarisch. En ja, Fetch is never going to happen.
6. Grease
Grease is The Word! Zoveel iconische liederen in een film. Het verhaal van good girl gone bad en we waren allemaal een beetje verliefd op John Travolta.
7. Election
Helaas een vergeten film. Reese Witherspoon is briljant als Type A streber Tracy Flick, the girl you love to hate.
8. Dead Poets Society
Oh Captain! My captain! En zo namen we jammer genoeg ook afscheid van Robin Williams die zes jaar geleden overleed. Het verhaal van een inspirerende enthousiaste leraar op een all boys prep boarding school. Bij de eindscene ga je huilen.
9. The Outsiders
Naast The Breakfast Club in deze lijst nog een ander Brat Pack vehikel. Tom Cruise, Patrick Swayze, Emilio Estevez, Matt Dillon, Rob Lowe, Ralph Macchio (The Karate Kid) en Diane Lane in een van hun eerste rollen. Een West Side Story zonder romantiek, gezang en dans. En bloedserieus.
10. Heathers
Vroege 90's tieneridolen Winona Ryder, Shannen Doherty en Christian Slater in een gitzwarte morbide tienerkomedie. Over drie bitchez die allemaal Heather heten. Over een boyfriend die een seriemoordenaar blijkt te zijn.
Hoe kan ik starten? The most Excitement Moments I ever felt was tijdens m'n safari in Tanzania en tijdens Prince concerten. Boyfriends excluded.
Ik heb al zoveel over Prince geblogd dat het vervelend wordt. But still. Voor mij is Prince meer dan een goede muzikant. Hij brengt me door m'n donkerste momenten. Hij gaf me belachelijk goede inzichten. Prince is zo vrij en ik wil dat ook zijn: buiten hokjes denken, met een leuke tune. Prince en George Clinton deden me muziek horen dat ik wou horen.
Ik weet niet meer veel van m'n allereerste Prince concert omdat ik zo high was! High on energy. Eindelijk kreeg ik hem te zien. Hij stelde allesbehalve teleur. Die avond hield ik nog meer van hem.
Stefanie comes with Prince, George Clinton en Andy Warhol. En ook Picasso. En een safari in Tanzania. 😊
Het is een bizar iets, het leven onder deze pandemie. Alsof het effe stilstaat. Een van de dingen die ik het meest mis, is reizen. Je kunnen onderdompelen in een ander land, met andere gewoontes. Het avontuurlijke aspect van het reizen. Ik hou van een beetje avontuur. And yes, ik heb gehuild, gerend en gevreesd voor m'n leven en oh zo'n mooie dingen gezien. Gechat met een Massai. :-) Mijn mooiste ervaringen:
1. Afrikaanse safari:
Met stip. Veruit de beste ervaring. Vrij vroeg kwam m'n gids me halen in het hotel. In safarijeep! We reden door naar het jonge Franse trio. Door Dar Es Salaam. En dan de wildernis in. Een rit van drie uur, vier uur, elke minuut was spannend. Wetende dat je van de bewoonde wereld naar een wereld gaat waar wilde dieren wonen is so exciting.
En van elke minuut op safari heb ik zo genoten! Dankzij die safari heb ik nog meer respect gekregen voor dieren! Lifechanging experience. :-) Het deed iets met me om dieren te zien in hun natuurlijke habitat.
2. DMZ
Een van m'n stagiaires haatte het idee dat ik als Westerling effe naar Noord-Korea ging kijken. M'n ouders waren ook niet meteen fan (wetende dat je ervoor moet tekenen dat je niemand mag aansprakelijk maken als je je leven verliest). Ik ging met een groepje Amerikanen (van Texas), een Duitse en een Brazilaanse (die net als mij op doortocht was naar Japan). Bij ons een Zuid-Koreaanse gids en een Noord-Koreaanse vrouw.
Sinds die trip zou ik heel graag naar Noord-Korea gaan. In Parijs heb ik een 'verboden boek' gekocht uit Noord-Korea en probeer veel documentaires te zien over dat land.
3. Tokyo
Ik ben twee keer in Tokyo geweest. Just WOW. WOW. De eerste keer toen ik met de J-Rail kwam heb ik gehuild. Ik keek naar animé, Japanse films, las manga en wat ik zag, las was zo! De Japanse vriendelijkheid is onbeschrijfelijk.
4. Interrail door Italië
Mijn ouders gaven me een interrailreis door Italië cadeau toen ik net geen zestien was. Zonder ouders, met de rugzak én begeleiders Italië rond. Dat was met Sporku, de duurste reis die je toen kon doen met Sporku maar ja, ervoor gingen we met Club Med dus het maakte niet zoveel uit.
Tot ik Tanzania zag, was Italië voor me het mooiste land
5. Favela Tour
Ook weer een vroeging qua geweten. M'n vader vond het sowieso niet leuk dat ik op m'n eentje naar Rio ging, om eerlijk te zijn, niemand stond erachter. En achteraf gezien was het een dom idee. Ik ging naar Rio toen het niet echt veilig was. En dàt heb ik ervaren.
Maar ik wou àlles zien van Rio, ook een favella. Het werd me afgeraden en heb het toch gedaan. Een hele avond gezocht hoe ik dat op een ethische manier kan doen, de bevolking aldaar kan helpen. en ook dat werd een lifechanging experience;
Ondertussen heb ik wat landen en steden bezocht.
Europa: West-Europa: Frankrijk: Parijs, Noord Departement, St Raphaël, Cannes, De Landes streek, Gironde, de Lot en Toulouse. Corsica: Cargèse en de streek rond Bastia. Duitsland: Berlijn, Keulen, Kassel. Engeland: Londen, Canterbury. Ierland: Dublin. Nederland: Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Tilburg
