Het nefaste van het taboe rond zelfdoding

In een tijdspanne van nog geen half jaar vernam ik twee keer het verschrikkelijke nieuws dat zowel een vriend als een kennis van me zelfmoord hadden gepleegd. De ene een twintiger, de andere een zestiger, op de gruwelijkheid staat geen leeftijd. Je stelt je soms voor dat mensen die zich van het leven beroven vereenzaamd zijn, zich aldoor intriest gedragen. Dat dit een cliché is en in vele gevallen niet opgaat, heb ik nu echt wel ondervonden: beiden leken alles mee te hebben. Een vlot aantrekkelijk voorkomen, een grote vriendenkring, financieel ging het hen voor de wind, een stijlvol aimabel karakter met een fijnzinnige humor. Warme personen die je een goed gevoel gaven. Dit deden ze voor jou, maar duidelijk niet voor zichzelf.
Zelfmoord moét nog meer uit de taboesfeer geraken, zelfmoord moét nog meer bespreekbaar worden. Want ik kan me niet van het “wat als”- gevoel ontwaren.

Met dit blogbericht probeer ik alsnog, rijkelijk te laat, iets van betekenis te schrijven voor die twee liéve liéve mannen die zo lief en behulpzaam waren voor anderen maar niet voor zichzelf.