En toch, en toch. En toch las ik twee jaar geleden dat de Dames van het Christelijk Onderwijs zouden verhuizen. Dat was effe slikken. Op de Dames bracht ik m’n kinderjaren en beginnende puberjaren door: van het eerste leerjaar tot en met het tweede middelbaar. Precies wat ik schreef dus, kinderjaren en beginnende adolescentie. Niet echt leuk om te vernemen dat je ouwe school verhuist, al kon ik me er verbazingwekkend snel bij neerleggen. En werd ook erg nieuwsgierig naar de nieuwe invulling van het gebouw.
Die nieuwgierigheid is nu minder, sinds ik recent heb gezien dat ze m’n ouwe school aan het afbreken zijn, en er dus ook die tastbare herinneringen verdwijnen. Van de kapel tot de feestzaal tot wat?
Wat ik niet kan begrijpen is dat men zo’n historisch monumentaal prachtig gebouw gaat ombouwen tot het zoveelste luxueuze appartemencomplex in de stad. Heeft men dan geen enkel respect meer voor de geschiedenis? Het kloosterorde ervoor wel.