Waarom hij

Ik weet nu wat het is om verslaafd te zijn aan iemand, ook al zie je die persoon niet. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Bij die Amsterdamse dj duurde het hooguit een half jaar dat ik maar niet wist hoe ik hem van mij af kon schudden, de ingenieur vergat ik zachtjesaan telkens als ik hem wekenlang niet zag, de eerste verliefdheid was ik na een dag al vergeten en nu blijft dit gevoel maar duren en duren en duren. Al ga ik wel vooruit want ik sta sinds kort ook echt open voor andere mannen. Dat is al een hele stap vooruit als je kijkt hoe gesloten ik wel was.
Maar het is dus een verslaving. Welgeteld een week heb ik het volgehouden geen contact meer te zoeken. Een week. 😏
Ik vraag me af waarom hij? Ik weet nog dat ik in september, net voor ik hem leerde kennen, onder de douche stond en vurig wenste eindelijk es MIJN ideale kerel tegen te komen. Ik had erbij moeten wensen dat ook z'n leeftijd navenant moest zijn want kijk. Geen onbelangrijk detail. Waarom ben ik toch zo verslaafd aan hem? Ik wil het echt weten.
Hij is iemand die me opheft. Als ik me slecht voel weet hij precies het juiste te zeggen, in enkele woorden, die me uit de put halen. Me zelfs doen lachen. Hij kan me ook het hardst doen lachen. Het is alsof je telkens shots krijgt van zijn drug. Als ik zonder kom te vallen voel ik me mi-se-ra-bel. Ik heb me 11 maanden in de contactloze periode miserabel gevoeld, een hoopje ellende.
Wat nog: hij zei me ook constant dat hij me graag zag. Niet op een creepy manier maar op een leuke onbevangen toon. Dat heeft me wel geraakt en diep geraakt. Ik had eigenlijk nog nooit dat soort liefde gekregen. Van iemand die onverschrokken en onbevangen laat merken dat hij je graag heeft. Iedereen heeft wel een masker maar het was net alsof hij geen masker had en dat vond ik zo mooi.
Wat nog: die complete onbevangenheid. Hij flapt er alles uit, lijkt het wel maar anderzijds is er ook een zweempje van mysterie. Veel dingen vertelt hij niet. En dat hebben alll mijn sujets gemeen: ze lijken open, op het onbeschaamde af, maar tegelijkertijd ook totaal niet. Zijn het de meest mysterieuze personen die ik ken. Dàt fascineert mij eindeloos die tegenstrijdigheid.
Net omwille van die onverschrokken openheid laat ik telkens mijn schild zakken. Helemaal. En dat doe ik normaal nooit. Het is ZALIG om je schild helemaal te laten zakken en àlles te kunnen zeggen wat je wil zonder dat er iemand je veroordeelt. Of zelfs maar raar bekijkt. En ik mis dat gevoel. 😢
Wat nog: natuurlijk is er dat onwaarschijnlijk mooi gezichtje. Grote onbevangen ogen, een open blik en de allermooiste glimlach. Een glimlach die doet smelten, dat zie je zelfs op foto's.
Wat nog: ik voel me ook onwijs fysiek tot hem aangetrokken. Dat realiseerde ik me net voor Kerstmis toen ik iets in hem zag dat ik ervoor nog nooit had gezien: een rauw dwingend sexappeal. Ik weet niet hoe hij het doet maar ik ben als was voor hem. Normaal ben ik een meisje dat altijd op haar hoede is, ja, ik zoen wel makkelijk maar m'n hoofd verliezen doe ik niet. Dat is me alleen nog maar bij de ingenieur overkomen maar het was zelfs niet zo dat ik mij moest inhouden als ik zelfs maar met hem sprak. Ajersson uit Portugal was ook iemand die mij op de tanden deed bijten en mij deed barsten van verlangen door alleen maar naast hem te zitten. Bij die te jonge Marokkaan krijg ik het gevoel van: no matter what he does. I FOLLOW.
Ik weet niet wanneer ik de ultieme steek kreeg die mij zo hard aan hem doet binden. Was het net voor kerstmis toen hij woest aantrekkelijk verscheen in zwarte leren jekker en grijze skinny jeans? Wilde haarbos, baard van drie weken maar on-waar-schijn-lijk aantrekkelijk. Zo jong en al zoveel rauw sexappeal. Of was het in februari toen hij onbeschaamd z'n borst zat te inspecteren voor m'n neus? Iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Ik wist niet wat ik zag. Of was het gewoon van al die keren dat hij lijflijk met mij omging? Ook iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Of was het zelfs dit jaar in augustus toen hij me onverschrokken en vorsend diep in de ogen keek, met een blik zoals nog nooit iemand naar mij had gekeken? Alsof hij m'n gedachten wou lezen. Als ik nog es iemand zou tegenkomen moet die persoon mij ALTIJD  zo aankijken.
Ik denk dat ik het eindelijk weet, het is de optelsom van al die zaken. Hij is iemand die me kan doen zweven door gewoon maar een paar woorden te zeggen. Door gewoon maar iets kleins te doen. Dat konden noch die dj, noch de ingenieur, noch de eerste verliefdheid. Die lijken menselijker, echter het is niet dat zij altijd mij een topgevoel gaven. Daarom was het ook makkelijker om hen te lossen; ik moest gewoon aan die voze dingen denken die zij mij gelapt hebben. Bij die te jonge Marokkaan is er niks dat hij mij heeft gelapt, integendeel. En hij is ook de enige persoon bij wie ik m'n schild volledig laat zakken en het idee dat die enige persoon dan toch niet de Liefde van je leven mag worden is gewoon keihard.