Sexual assault is geen gimmick noch een spel

Naar aanleiding van de heisa rond die Franse banale hersendodende show Touche Pas à Mon Poste schrijf ik deze post. Touche Pas à Mon Poste is zo stompzinnig als wat, ik heb vaak het gezwets moeten aanhoren omdat ik met een televisieverslaafde domme klojo een appartement deelde die ie-de-re dag naar dat volstrekt ongrappig hysterisch gedoe keek. Nadat ik verhuisd was dacht ik van dit programma verlost te zijn maar helaas, het blijft me achtervolgen. En bleef dit programma maar enkel stompzinnig en banaal. Nee, het niveau moest nog maar es verlaagd worden.
Soraya Riffi, een rondborstige dame die ik niet ken, en na haar weigering om na haar vermeende aanranding klacht neer te leggen, het af te doen als een 'het was maar een spel' of misschien gewoon betrokken was bij een 'opgezet' spel, denk ik echt niet dat ik nog enige verdere interesse in deze dame kan tonen, laat staan respect. Soraya Riffi werd tegen haar wil door een perverse Jean-Michel Maire vol op de borst gekust. Tegen haar wil is wat de kijker moet geloven want inmiddels gaan er stemmen op dat het allemaal in scène werd gezet. Bàh en bàh zeg ik als vrouw en vooral als mens. Hoe kunnen wij het ene moment met z'n allen een onfiguur, een walgelijk pervers heerschap als Trump veroordelen en dan het volgende moment sexual assault als een gimmick afdoen? Hoe ziek is dat? Het is door dàt soort praktijken dat slachtoffers van aanranding nog altijd niet serieus worden genomen want kijk: het is maar een spel. Danku Touche Pas à Mon Poste om sexueel geweld voor de zoveelste onnodige keer alweer eens te banaliseren tot een spel. In het juiste humoristische kader kan ik er ook om lachen, hier echter werd het opgevoerd als écht. En daarna als maar een spel.
Sexueel geweld is allesbehalve een spel. Allesbehalve. Als je het zelf meemaakt, tegen je wil in je waardigheid wordt betast, dat beetje privé dat enkel van jou is en waar jij alleen zeggenschap over hebt, als dat deeltje van jou en enkel van jou bedreigd wordt, daar ben je ziek van. Het is écht geen spel: het maakt je kwaad, machteloos en er komt een vies gevoel over je. En vaak , dus nog es bedankt Touche Pas à Mon Poste, neemt je omgeving het niet serieus.
Àls er al aangifte wordt gedaan wordt er vaak niets mee gedaan. En ik schrijf dit op uit ervaring: niet een keer maar drie keer heb ik zelf aangifte gedaan naar aanleiding van drie verschillende situaties waarin ik dacht dat de feiten ernstig genoeg waren. Niets mee gedaan. Is dat niet triest? En dan staan wij als maatschappij wél op onze achterste poten als Donald Trump een diepvunzige opmerking maakt over met plezier vrouwen aanranden maar tegelijkertijd doen we als maatschappij zoveel, écht zòvéél te weinig tegen sexueel geweld. En Touche Pas à Mon Poste voert het gewoon op als een spel. Gefeliciteerd.