Het is amazing hoe het menselijke brein kan werken. Na drie jaar bijna zo kuis als een non te hebben geleefd, de periode van De Grote Verspilling der Gevoelens, de era van het Niets Gebeurt Er op Liefdesvlak, De Driejarige Liefdestilte, Het Grote Lijden van Het Onbereikbare, Le Miserable, was ik haast vergeten hoe ik die jaren daarvoor was. Laten we zeggen, het tegenovergestelde. Voorzichtig uitdrukt. Respectvol gezegd. Misschien wel een slet. Of dat misschien nog net niet.
Jaja, ik was pretty wild, nam elk weekend jongens mee naar huis of werd wakker in een vreemde kamer. Een keer heb ik het klaargespeeld om in Beveren wakker te worden. Dan weet je het wel.
Eigenlijk kennen veel mensen die kant van mij niet want ik deed dit allemaal wel heel verborgen. Een keer kreeg ik wel de opmerking van een vriendin: "Hoe komt het dat jij ALTIJD andere kerels hebt?"
Ach, serieus was het allemaal niet. Het was meer spelen. Al zal ik wel een paar harten hebben gebroken. En ergens was ik ook wel braaf want als ik verliefd werd op iemand dan deed ik dat allemaal niet: ik ben zo trouw als een hond. Maar vrij van verliefdheden ben ik supervrij.
Toen ik dit weekend weer uitbundig met een jongen lag te zoenen besefte ik, ik ben van mijn gevoelens voor die jonge Marokkaan verlost. Feestje! Het was nog wel effe slikken toen hij duidelijk maakte dat er totaal niets wederzijds is maar dat was het dat ik nodig had om helemaal van hem verlost te zijn. Feestje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten