U moet vast wel es hebben horen vertellen, hebben gelezen over het zogenaamde trofeejagen: wilde dieren neerknallen om dan hun kop als trofee in de living te hangen. Staat nu volop in de aandacht door Cecil, de betreurde leeuw, maar is een barbaarse bezigheid zich al heel lang (wanneer niet eigenlijk?) op grote schaal voordoet. Je zou kunnen zeggen dat het bij onze prehistorischr voorouders anders was: die leefden met de natuur: het vlees werd opgegeten, de vacht diende als kledij en de rest werd ook benut. Da's dus helemaal niet hetgene wat men bedoelt met trofeejagen maar dat wist u vast wel.
Ikzelf zie een enge parallel opduiken tussen trofeejagers en seriemoordenaars. Het enige verschil is dat het eerste zogenaamd legaal zou zijn, en dan nog. Maar mens of dier, het blijft moord.
En wat ze verder nog gemeen hebben: veel seriemoordenaars beginnen eerst met dieren meedogenloos af te maken. Het feit dat ze engageren in moord geeft hen een gevoel van macht, superioriteit. Ze houden ook doorgaans een aandenken bij van hun slachtoffers en scheppen plezier in de jacht en het afmaken. Verder werkt het voor beiden verslavend. Trofeejagers moeten net daarom niet anders bekeken worden als seriemoordenaars: als een sadistisch eng volkje.
Ik weet niet hoe ze het doen, sommigen van mijn vriendinnen. Die hoppen van de ene kerel naar de andere, soms drie tegelijkertijd, alsof het niks is. Laten we aldus bevestigen dat ik daar het absolute tegenovergestelde van ben. Ja, ik ben ook wel met kerels naar huis gegaan of zij met mij na een avondje geflirt, maar dat was verder of no betekenis want verder dan wat geflirt kwam het niet. In sommige gevallen werden het zelfs vrienden.
Dus ik kan je niet onderhouden met verschillende verhalen over verschillende jongens waarbij je het wie-is-wie-spoor helemaal kwijtraakt. Want dat doe ik, als ik naar die verhalen luister. En om eerlijk te zijn, op den duur luister ik ook maar met een half oor omdat al die verhalen zo vluchtig zijn. Tegelijkertijd vraag ik me ook af, hoe doe je dat?
Als ik terugga in de tijd, jaren terug in Antwerpen, heb ik dat zelf ook es gedaan. Ik datete toen twee kerels tegelijkertijd (al m'n vrienden die het wisten schrokken want dat was zo un-me) en dat was allemaal oké. We hadden eigenlijk niks. Ik kan niet echt zeggen dat ik me zo hard heb geamuseerd ´playing the field'. Het was dan ook snel gedaan, met beiden. I'm not there to play the field. Ik wou me gewoon wat soepeler opstellen maar helaas, ik ben niet soepel.
Ook al kan het gigantisch pijn doen, ik ga toch liever voor die diepgaande alles omvattende liefde: iemand die je kan doen huilen, je de adem afsnijdt, bij hem zijn is alsof de hele wereld verdwijnt, iemand die je zo weak in de knees maakt dat je met blikken en blozen moes bent in z'n handen en iemand die je een warm gelukzalig kan geven. Zucht, dat is het waar ik voor ga.
Overkomt je zelden maar als je het eenmaal hebt laat je het niet los. Al duurt het jaren. En jaren.
Onlangs naar een trouw geweest waar het gemiddelde geboortejaar tussen '69 en '80 lag. De generation X-ers en met uitloper de MTV-generatie. Tegenwoordig ga ik om met mensen van allerlei soorten leeftijden van 60+ tot halverwege twintigers, maar het is voor mij best speciaal om op een feestje met leeftijdsgenoten te dansen. Want wat hebben we gemeen? Juist ja, de muziek. De muziek die we als snotneuzen hoorden en de grootste impact heeft gehad. Altijd, of toch zeer vaak, zie je op feestjes met leeftijdsgenoten dezelfde muziek passeren, er zijn zo van die verplichte nummers: geen feestje een feestje zonder Michael Jacksons Billie Jean, zeg maar.
Veel van m'n leeftijdsgenoten of generatiegenoten beleefden in de vroege jaren '90 een grungeperiode. We zaten in de Antwerpse Almoezenier te dansen op Suede en Elastica. Kurt Cobain en Eddie Vedder waren dé sexsymbolen en op fuiven werd er niet gedanst maar gepogoëd, geheadbangd waarbij we niet zelden ons ook gewoon op elkaar wierpen. Ik weet niet of ik die tijd zozeer mis, die tijd van het eerste biertje maar het doet wel wat me als ik die nummers weer hoor. Het nummer dat me het meest dat ultieme nostalgiegevoel naar die tijd geeft is Teenage Riot van Sonic Youth. Het doet me denken aan het gevoel vanop het grasveld van een modderige festival met veel bier en vettige frieten naar een van je lievelingsrockbanden te luisteren. Een beetje loom en toch het gevoel van opwinding. Want je bent op een van de belangrijkste rockfestivals in België.
Ik was negen en zat op de tekenschool. Na de awkward kennismaking had ik er inmiddels een vriendin gevonden, Etske. Vriendinnetjes die samen tekenden en tijdens de pauze ook nog es samen zaten. En dan kwam Cobi met haar zus. Leuker dan mij. Zij trok Etske mee en ik keek toe. Het jaar erna was ze weg en had ik Etske weer voor mij. En Noëmie kwam er ook bij. We waren met z'n drietjes en samen gingen we naar het theater en de jeugdbioscoop en nog es naar het theater.
En dus Cobi.
Na jaren moe te zijn van de Dames (toen een megastrenge uniform katholieke school met veel franskiljons en snobs. Haha, ik heb er ook leuke tijden gehad, koester nog wel de meiden van toen :-) ) ging ik naar de Steiners (Steinerschool) en zag Cobi weer. Ze kon zich onze tekenschool niet meer herinneren. Tot op de dag van vandaag niet meer. :-)
We werden snel vriendinnetjes en ook met Ans en Anneleen. De meiden op de foto. En eigenlijk zijn we met ups en downs altijd vriendinnen gebleven. Da's écht heel mooi. Met élk een heb ik prachtige herinneringen.
Een greep: (een greep uit de zoveel gebeurtenissen)
met Cobi, ken ik al zo lang. Was er toen m'n broer z'n eerste fuif gaf. Samen effe in Gent gezeten. Zij hielp mij met de megaverhuisfromhellenduseeuwigdankbaar naar Brussel.
met Ans: ken ik ook al zòlang. Met haar had ik een idee om een krantje op te richten. Het idee was goéd! :-) Toen ik uit Gent kwam was ze de eerste de me weer aanhaalde. :-)
met Anneleen: ken ik ook al zòlang. Met haar m'n 18e verjaardag gevierd. In Amsterdam. Yeah, in Amsterdam, wij tweetjes. :-)
Misschien dat we morgen ruzie krijgen en elkaar niet meer willen zien. Maar de herinnering blijft.
Interessante discussie op facebook gevoerd naar aanleiding van een minireportage over Fatima die beweert wél gelovig te zijn maar al tien jaar niet meedoet met de ramadan. Interessante discussie op zich, ware het niet dat er mensen zich mee gingen bemoeien.
Ik ga er geen doekjes om winden, ik ben geen moslim. De Islam staat door omstandigheden wel dichter bij mij dan veel andere doorsnee Vlamingen (doorsnee ben ik niet) en ik ben ook een paar keer in de moskee geweest, heb meegedaan met het gebed (waar ik geen fluit van begreep) enzovoort enzovoort. Ik ben geen moslim maar sta er wel open voor en niets zegt dat ik me later niet bekeer tot de Islam. Dat kan.
Maar àls ik me zou bekeren dan komt dat heus niet door hen die roepen dat alle ongelovigen naar de hel gaan. Die het oké vinden dat je een gevangenisstraf riskeert omdat je tijdens de ramadan met een temperatuur van 48 graden overdag een glas fruitstap drinkt. Die beweren dat het ontkennen van Allah al je goede daden teniet doet. En die alleen maar citaten kunnen aanhalen. Kortom, ik heb respect voor de inhoud, niet voor de vorm.
Net tijdens dat de ramadan zie je hen dan Fatima veroordelen, Fatima die naar de hel gaat. Tijdens de ramadan zou je toch net extra moeten opletten om niet kwaad te spreken, of heb ik er als 'ongelovige' niks van begrepen?
Aan alle anderen: nog een vredelievende week ramadan! :-)
Facebook vertelt maar de helft van een verhaal. Als je mijn foto's ziet zie je mij een en al plezier hebben, dingen ondernemen, tripje hier, tripje daar. De waarheid is dat ik me een jaar lang élléndig heb gevoeld, omdat ik m'n wonderboy zo ontzettend hard mis. Je ziet dan die foto's van Berlijn, lachende vrolijke foto's, 'Proost!' maar ik was miserabel in Berlijn. Dan die Ice Bucket Challenge, Stefanie doet het duidelijk met plezier en voor het goeie doel, de waarheid is dat ik een uurtje ervoor compleet radeloos was omdat ik niet wist hoe ik die pijn moest dragen. Raar, hé, facebook. Het geeft zo'n vertekend beeld van de werkelijkheid. Maar ik doe er zelf ook keihard aan mee. Ik ben bijna altijd vrolijk, lachend, dat had ik als peuter al, ik lach als ik onder de mensen kom. Daarom noemen mensen me: "Het zonnetje in huis."
Ik weet nog altijd niet hoe ik die pijn moet dragen. Het is niet alleen een psychische pijn maar ook een fysieke, alsof je keel gewoon dichtgeknepen wordt, een stekende pijn. Gelukkig kan ik bij sommige mensen wel terecht en dat moet wel want het gaat dan gewoon niet meer. En ik heb mijn blog. Schrijven is mijn uitlaatklep, mijn troost. Altijd zo geweest.
Ik heb nog nooit zolang zoveel pijn gehad. Met mijn oma zit ik er zwaar onder, gedurende drie maanden was ik compleet van de kaart en deed het zoveel pijn. Maar dit gemis duurt gewoon nog langer. :-o
Trouwens, over mijn oma, een mooi verhaal: de dag nadat ze gestorven was was ik de droevigste mens ter wereld, niemand, niemand kon mij aan het lachen brengen, zelfs geen glimlach. Alleen mijn wonderboy wel. Ik zei met bijna tranen in de ogen, bibberende stem, de pijn op het gelaat dat m'n oma de dag ervoor overleden was, hij zei iets heel spontaan en ik schoot in de lach. Dat vind ik wel mooi. En net daarom is hij mijn wonderboy.
Gisteren een fijne discussie gehad over verliefdheid, liefde en passie. Na veel vijven en drieën werden we het eens met elkaar: verliefdheid is mooi maar tijdelijk, liefde is het allermooiste en passie is vernietigend. Aantrekkingskracht is dan nog weer iets anders. Ik heb alle vier de emoties ondergaan maar verwarde het een en ander vaak met elkaar. Tot m'n 18e was de enige van die emoties bij mij aantrekkingskracht. En dat verwarde ik dan met verliefdheid. Ik geloof wel dat het iets typisch is voor jonge mensen, je ziet iemand en je zegt: "Ow, ik ben verliefd." Terwijl je je alleen maar keihard aangetrokken voelt.
Daarna kwam er liefde in het spel. Ik heb ooit es een lange relatie gehad en die kerel zag ik echt graag. Dat was liefde en ik vond het wondermooi.
Daarna kwam de passie twee keer in het spel. Passie is eigenlijk twee keer niets want je verliest je to-taal. Ik had het voor een Hollandse dj en een Vlaamse ingenieur. Gedurende twee keer een jaar was ik mezelf niet en achteraf denk je: wat heb ik gedaan? Nachtelijke telefoontjes en dan de hort op en voor de deur staan. Check. Op dates met andere kerels de hele avond lang over m'n passieonderwerp praten. Check. Maar ze hebben het me nooit kwalijk genomen en da's best aardig van ze.
En dan verliefdheid, de roze wolk. Liefde is het allermooiste maar verliefdheid is een leuk gevoel. Ik was best oud, de dertig voorbij toen ik voor het eerst verliefd werd. Op een jongen die bezet is. Maar hij gaf me telkens zo'n warm gevoel. Ik had het lang niet door dat ik verliefd was en toen ik het eenmaal besefte ging ik heel raar verlegen liggen doen. Nog altijd bewaar ik mooie herinneringen aan die tijd, ik kon zo hard in hem opgaan. Als ik met hem was, was het enkel wij twee. Maar zwaar verliefd was ik niet want na hem een weekje niet meer te zien was ik hem al vergeten en het heeft nooit pijn gedaan.
Anders is het nu, ik ben zo zwaar verliefd. Gisteren zei me iemand: verliefdheid overkomt je, dat kan je niet zoeken. Waar. Ik had nooit gedacht, nooit dat ik toen in die context verliefd zou worden. En zeker niet op hem. Ja, kijk, hij is wel heel erg knap, gewoon ontzettend knap. Als ik foto's laat zien aan anderen zijn ze altijd zwaar onder de indruk, zelfs lesbiennes. :-) Maar da's niet waarom ik op hem viel. Aanvankelijk vond ik hem zelfs vervelend, hij deed gewoon druk en ik moest niets van hem hebben. Wel merkte ik dat we een bijzonder iets gemeen hadden, namelijk de liefde voor Japan én Brazilië. Maar toen vond ik dat niet leuk, ik schrok wel maar dacht, "nee, jij toch niet."
En plotsklaps veranderde alles. Hij werd zowat een van de schattigste kerels ter wereld. Z'n gedrag werd anders, heel liefdevol naar mij toe. Toen in de fase kwam ik er ook keihard voor uit dat ik hem een knappe kerel vind, zag er toen ook geen graten in want ik had hem graag, ook wel liever dan vele anderen maar verliefd was ik niet. Dat werd ik pas twee maanden later. Hij kwam opdagen, woést aantrekkelijk, onweerstaanbaar. Als een beest, dierlijk aantrekkelijk. De kerel naast wie ik zat die op jongens valt zat hem met open mond aan te staren. Ik, van mijn kant, kon me net iets beter inhouden maar dacht ook: "Wauw!". Toen was het gebeurd. De volgende dag zag ik hem weer en werd mijn gedrag die van een verliefde bakvis. Maar ik had het niet eens door dat ik verliefd ben. Andere mensen zeiden het me wel maar ik waaide het weg: "Ik heb hem gewoon graag."
Het is meer dan graag. Ik liet me gaan, hij deed gewoon heel erg liefdevol naar mij toe: dat ik in z'n hart zit enzo *bloos* en ik ging daar to-taal in mee. Normaal bewaar ik wel afstand maar toen, nee. Hij had ook totaal geen afstand tegenover mij. Zoals hij voor m'n neus zat, z'n t-shirt omhoog trok en minutenlang met z'n vingers z'n blote borstkas ging inspecteren. *bloos*. Tot tweemaal toe. I totally lost it. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Weet je, ik liet me gewoon gaan. Als hij m'n vinger nam dan volgde ik hem. To-taal. Zelf ondernam ik geen actie maar ik volgde hem, gedwee. Met knikkende knieën. Vreemd dat ik het niet eens besefte dat ik verliefd ben.
Dat was pas toen ik hem niet meer zag. Op een mooie zomerdag in Berlijn, alles was mooi maar ik voelde me rotslecht, omdat ik hem miste. Pas toen drong het tot me door. Daarna werd de pijn alsmaar erger, zo'n pijn die je naar de keel grijpt.
Op foto's met hem kan je ook zo hard zien dat ik verliefd ben. Mensen zeggen
me dan: "Moet je jou zien, je straalt helemaal. Van kop tot teen."
Boekdelen, volumes spreken die foto's. Ik krijg ook er ook wel es opmerkingen over maar ik kan het niet helpen. Soms voel ik me tegenover hem als een leeuwin die haar jong wilt verdedigen. Niemand mag hem raken enzo, als hij verdrietig is, ben ik dat ook. ;-( Andere keren voel ik me dan weer als dat kleine verlegen meisje die zich helemaal laat doen. :-)
In het verhaal zitten zoveel metaforen: een paar dagen nadat ik aan hem had opgebiecht dat ik verliefd op hem ben, na m'n semipoëtisch tekstje vroeg hij het me vlakaf of ik op hem ben gevallen, wel, een paar dagen erna ben ik ook letterlijk gevallen. Voet verstuikt, alweer. Van het figuurlijk vallen naar het letterlijke. Nog een mooie metafoor, mijn wonderboy is zo open. Hij zegt dingen waarvan je denkt: "Wauw." en dat doet hij, zonder verpinken. Ik heb het al es geschreven dat hij zoveel laat zien van wat er in z'n hart leeft. Zonder enig verpinken. Ik ben daar best gevoelig voor. *Bloos.* En dat mag je dus ook best letterlijk nemen. Hij zei ooit es, na een bezoek aan de dokter, dat hij soms bang is voor z'n hart want dat het 's nachts soms pijn doet. Ik waaide het weg met 'het zal wel iets anders zijn' , vaak is het ook gewoon iets anders, maar nee, die pijn zat echt in z'n hart. Hij wou weten wat het is en drong echt aan op een antwoord. Toen voelde ik me er een beetje ongemakkelijk bij en antwoordde halfslachtig, pas later heb ik hem geschreven dat het vast kwam door z'n nervositeit en het rare is, hij is zo ontzettend open maar ergens ook een binnenvetter. Vandaar die metaforische pijn die ook een letterlijke pijn wordt. Metafore.
Haha, als ik volop begin te wishfull thinken, het zou mooi zijn als ik die pijn zou voorstellen, want ik zit daar zei hij me. :-)
