Het beste was het hem gewoon vertellen. Wist ik toen nog niet, nu wel.
Weet je, misschien raak ik er nooit overheen. Misschien is het there to stay. En ik weet het antwoord al: ja dus. Ik ben zo iemand, heb ik ooit es geschreven, als ik eenmaal gevoelens krijg, gaan die niet over. Op den duur slijt het wel maar helemaal weg, nooit. De gevoelens voor de eerste jongen op wie ik echt verliefd werd, zo'n paar jaar terug, en typisch verliefd want hij is benomen (ik heb een ding met onmogelijke liefdes, ik wou dat ik dat ding niet had), zijn inmiddels gekalmeerd maar ze zijn er nog. Wat ik dan weer zo grappig vond was dat hij oprecht geïnteresseerd was in hoe het object (onrespectvol uitgedrukt) van m'n huidige verliefdheid heeft gereageerd. "Wat heeft hem gezegd?" Oep z'n Aantwaarps gezee. Hij wou het allemaal horen en zei spontaan: "Wat een lieve reactie." Is. En to hear my first love talking about my second love. :-)
Ik heb m'n voet zwaar verstuikt en lig in het gips. Niet leuk dus. Maar onze conversaties maken het voor me draaglijker, als een warm zacht dekentje. Vorig jaar had ik hetzelfde voor en had hem toen ook gecontacteerd. Het is, zoals je het zegt, troost.
Inmiddels weet ik waarom hij door die barrière van me heeft kunnen breken. Ik word niet snel verliefd omdat ik mensen niet zo snel tot me laten komen. Ik heb een muur om niet gekwetst te worden, flauw maar het is zo. Hij wist daar dus door te breken, en hoé! :-o Bij hem staat er geen blokje meer recht, van die muur. Ik vind het wel mooi. Ik ontwikkel ook iets dat ik ervoor nooit had: grenzeloze compassie. Compassie heb ik sowieso wel vaak, maar tot op een bepaalde hoogte. En ik wil mensen best gelukkig maken maar alweer tot op een bepaalde hoogte. Bij hem bestaat die 'tot op een bepaalde hoogte' niet. Ik loop tot het einde van de wereld als het moet. Raar, hé. Dat had ik nooit gehad. Ik weet nog goed dat hij een keertje geslagen werd, een rooie wang had en al m'n haren gingen rechtstaan. 'Don't touch him!'. Ja, zelfs Chuck Norris niet. Als hij verdrietig is, ben ik dat ook. Raar, hé. Het is een nieuw gevoel voor mij, die grenzeloze compassie.
Ik ben ook toleranter voor hem. Ik ben een taalkundige, een linguist, dus je raadt het al: schrijffouten gaan er bij mij niet in. Ja, ik ben zo'n taalneuker. Maar bij hem vind ik het schattig, al die taalfoutjes die hij maakt. Toen hij me rechtuit vroeg of ik verliefd op hem was, ik had het een beetje verbloemd opgeschreven, begrijpbaar voor de verstaander. En eigenlijk, nadat ik er met m'n first love over sprak die me zei: "Jongens begrijpen enkel een een op een boodschap. Die lezen niet tussen de regels door." was ik al bang dat hij het totaal niet ging begrijpen. Hij is best intelligent maar sommige dingen heeft hij echt niet door, al staan ze voor z'n neus. Verbaasd was ik dus dat hij dié message dan weer wel helemaal begrepen had. En dat zinnetje toen hij het rechtuit vroeg, dat zinnetje zal ik nooit vergeten. Het zelfs geen Frans maar zo mooi verwoord. Als iedereen zulke mooie taalfouten zou maken zou ik niet zo'n irritante taalneuker zijn. Of nee, dat mag alleen hij doen.
Hij is dus door die barrière kunnen breken en inmiddels weet ik dus waarom. Het gaat om die puurheid van hem. Ik heb dat ook. Veel mensen verliezen een kinderlijke spontaniteit als ze ouder worden. Vrijwel iedereen enzo. Ik heb dat behouden. 'Gniffel'. Ja, echt. Een vriendin van me zei me maanden terug met bijna tranen in de ogen dat ze die puurheid van me zo mooi vindt. Ik luisterde, begreep haar, dacht er even over na en zei dan: "Ah ja, maar m'n wonderboy heeft dat ook. En nog veel meer dan ik!" En zij: "Maar ik denk dat jullie sowieso veel gemeen hebben."
En het is waar, we hebben inderdaad veel gemeen. Maar wat hij nog mooier heeft dan mij is dat hij haast niets bizar vindt, niets veroordeelt. En die openheid van hem, daar kan ik van leren. Hij is iemand die laat zien wat er in z'n hart leeft, niet alles maar véél. En da's zo mooi. Schaamteloos open haast. Een keer trok hij vlak voor m'n neus z'n t-shirt omhoog en ging doodleuk minutenlang z'n borst inspecteren. Ik zat voor hem en kon nergens anders naar kijken. Schaamteloos open dus. Prachtig.
Ach ja, m'n warm zacht dekentje.
