the name is Hebdo, Charlie Hebdo

Je suis Charlie. En heb de Charlie Hebdo in huis gehaald. Eerlijk gezegd was ik dat niet echt van plan maar een collega kwam eergisteren très excited aangewandeld "Ik heb de Charlie Hebdo besteld." En ik "Wat?". Geen idee waar ze het over. Al het nieuws ontging me effe voor een seconde. "Ja, je weet wel, Charlie." "Ah ja." en was natuurlijk beschaamd om die onwetende seconde. En natuurlijk wou ik meedoen. Meteen bellen naar die krantenman en mijn exemplaar was ook besteld. En nu heb ik hem.
Charlie Hebdo is geniaal, beter dan ik had vermoed. En ook, eerlijk gezegd, ik begrijp niet waarom men het blad islamofoob noemt. Er wordt werkelijk met iedereen en alles gelachen, uitgelachen, bespot op een satirische manier en 'k had niet echt het gevoel dat men erbij de islam speciaal viseerde ofzo. Werkelijk, iedereen en alles moet eraan geloven zonder dat de humor echt gratuit wordt. Zo van: "Haha, maar da's wel een makkelijke."
Ik en die collega stonden versteld, in de media werd het blad soms beticht van islamofobie dus denk je : We gaan het krijgen. (wich I'm against, of course). En we hadden beiden het gevoel: Waar gaat dit eigenlijk over? Wij beiden dachten en zeiden: "Dit blad is gevarieerder dan we ooit dachten." Als we met z'n allen zo gaan reageren als de voorbije weken kan iedereen iedereen afschieten. En kunnen we het blad gerust in plaats van islamofoob gewoon misantroop noemen. Maar ik meen ergens, net door dat satirische een grote liefde voor de mensheid te voelen, in al z'n aspecten. Net als zo'n klein kindje waar je liefkozend mee spot. Da's voor mij Charlie. En ja, ik ben Charlie. Dat dus over het 'Je suis Charlie' of over hoe het uit de context rukken totaal uit de hand kan lopen.