Larry Graham & Graham Central Station

Het concert van Larry Graham met z'n Graham Central Station was beyond onvergetelijk, onvergetelijk! Larry hebben we eigenlijk leren kennen via Prince: op Werchter speelde hij een fantastisch voorprogramma voor The Artist, stond ook met hem mee te jammen tijdens het Princeconcert en later ontdekten we dat hij de bassist van Sly & The Family Stone was, een van m'n lievelingsgroepen. Ik heb het al es opgeschreven: Funkadelic (P-Funk, George Clinton dus) - Prince - Parliament (alweer dus P-Funk en George Clinton) - Sly & The Family Stone - Stevie Wonder - Michael Jackson - Daft Punk. Ongeveer in die volgorde, m'n favoriete artiesten en Larry speelde bij Sly & The Family Stone. Jawadde. En later richtte hij z'n eigen band op: Graham Central Station en zat hij ook nog es in de New Power Generation van Prince. Die avond sprak hij tevens over z'n good friend Stevie Wonder. En dan sta je daar: "Larry!"

Het leuke van om met een medefunkateer op stap te zijn is dat je heerlijk kan praten over de funk. Over Bootsy Collins die eigenlijk de 'on the one' heeft 'uitgevonden' toen hij nog bij James Brown muzikant was en die techniek meebracht naar de P-Funkgroepen van George Clinton. Over Larry Graham die de grondlegger is van de slap-pop playing bij Sly & The Family Stone, dat je Sheila E. toch nog es graag met Prince zou willen zien spelen. Echt, dat soort dingen waar iemand die niks van funk weet totaal geen idee heeft. Leuk. En het valt me op dat je bij de concerten van de helden van Prince telkens een Princepubliek treft. Ook vanavond weer.

We waren wat vroeger dus konden we als eerste de zaal betreden. Dat moet, hé. En we stonden vooraan. Ditmaal geen dranghekken, geen ruimte tussen het podium en het publiek, je stond gewoon echt nààst het podium. En we stonden in het midden, vlak tegen het podium vooraan.

Larry Graham kwam op met z'n band temidden van het publiek. Het gemak waarmee hij de zaal in en uit liep was ongezien. Op een bepaald moment vroeg hij in welke stad we waren en duwde de micro onder m'n neus: "In Hasselt." Okay. Dat was effe leuk. De band swingde als funkateers: elk nummer funkingrollde met tussendoor een cool down intermezzo. Superkoddig was dat hij ook z'n vrouw Tina het podium opriep: zij is zo'n kleine schattige vrouw. Een damesmeisje. Ze volgt hem mee op tournee en dan staan ze samen op het podium te swingen. Heel leuk om te zien.

De setlist, ja die kenden we al voor het concert aanving. Gretig gefotografeerd omdat we toch vooraan stonden en er papieren van de setlist op het podium geplakt waren. Goeie setlist: zowel covers als nieuw materiaal, als veel klassiekers. Een strakke setlist en het concert bouwde zich op naar superiour moments: het 'If You Want Me To Stay' dat werd uitgerekt en waarin het publiek zijn kunstjes op het podium mocht vertolken, het 'I Wanna Thank You Falettin Me Be Mice Elf Again' dat ook werd uitgesponnen en het publiek nadat ze het podium hadden verlaten nog minutenlang de song bleef zingen waarna 'ons' moment er kwam met de bisnummers: inderdaad ja, wij op het podium. Een paar mensen werden het podium opgeroepen waaronder wij. Om mee te dansen met Larry, z'n vrouw en de band. Wow! Wow! Op ondermeer de funktonen van 'I Wanna Take You Higher' gingen we keihard uit ons dak. We wisten niet wat ons overkwam.

En later, na het concert, hebben we een foto laten trekken van ons met Larry Graham en z'n vrouw. Okay, that was the night.