Prince in Gent

Keilang niet geblogd: shame, shame, shame.

In elk geval: woensdag mocht ik alweer op de muziek van Prince dansen. Tijdens zijn live show.

We vertrokken al redelijk vroeg naar Gent omdat we persé zo dicht mogelijk bij het podium wilden staan. Jawel, want het gaat om Prince. De euforie was groot toen we als een van de eersten de concertruimte instormden op zoek naar de beste plaats: helemaal vooraan. Ik geloof dat ik zelfs een paar keer de lucht in sprong. Euhm, nee, ik spròng écht een paar keer in de lucht: een plekje vooraan!!!

Na urenlange verveling (ik stond op een andere plek dan m'n lieftallig gezelschap), de blakke zon en dorst te trotseren (tijdens het concert wil je echt niet naar het toilet heen) kwam Shelby en de New Power of Generation eindelijk op en het feestje kon lostbarsten. Clap your hands en scream. Enkele minuten later verscheen onze purperen held. Met in z'n kielzog Andy Allo, op wie elke man instant verliefd werd. Cause this woman is sexy.

Het concert begon rustig met voornamelijk funky, bluesy en soulfulle jamsessies, lekker rustig shaken, tot onze Prince zei: "And now the real show can begin." En zo gebeurde het. De show werd zelfs beter dan wat we in november in het Sportpaleis konden aanschouwen. Het ging van hoogtepunt naar hoogtepunt naar extase.

Enkele te koesteren momenten: The Question of U dat slechts instrumentaal werd ingezet, Misty Blue met Liv en Shelby, Shhh, Prince ingetogen op de piano die een geniale versie van Something in the Water (Does Not Compute) bracht, gevolgd door Under the Cherry Moon en een Let's Get It On duet met Andy, de hitsmedley, de paarse confettiregen tijdens Purple Rain, de afsluiter A Love Bizarre/I Like Funky Music met talloze enthousiastelingen uit het publiek op het podium. Het was schitterend! Na afloop waren we allemaal een beetje van de kaart.