een nachtje dansen met Mason

Ik zal toch maar wat lossen over die obsessie van weleer, die obsessie met dj Mason. Als ik nu aan die periode terugdenk is het superbeschamend en begrijp ik niet dat ik zomaar vooraan enthousiast heb liggen dansen en lachen alsof ik jarenlang geen beschamende mails heb liggen sturen. Echt, man. Maar misschien goed dat ik niet aan die periode dacht want ik was waarschijnlijk beginnen huilen, of niet gegaan. Al had ik jaren terug wel beloofd dat ik nooit naar een optreden van hem zou gaan, nou, daar dacht ik dus ook niet aan.

Nu maak ik er niet echt een gewoonte van, geobsedeerd zijn. Want het is niet leuk. Ik heb twee obsessies doorworsteld waarvan die met de Nederlandse dj het langst heeft geduurd. Minstens een jaar of veertien ofzo en vast nog langer. Ik denk eigenlijk dat het, omdat het zo lang heeft geduurd, gewoon iets is dat bij me hoort. Het is stom om dit te ontkennen want dan ontken ik gewoon mezelf. Al ben ik niet meer geobsedeerd en stuur ik ook geen mails meer.

Dat mailen was aanvankelijk niet mijn idee: mijn toenmalige vriend stelde het voor omdat hij die hele historie kende en we hebben er een paar uurtjes over gedaan om z'n e-mailadres te pakken te krijgen. Eenmaal beginnen mailen kreeg ik de smaak te pakken en overdreef ik. Voor hem was het al snel duidelijk dat ik een geobsedeerde meid was, bij mij heeft dat besef iets langer geduurd. Ik denk een jaartje langer. Pas toen ik zelf kon aanvaarden dat ik een obsessie had en dat het waarschijnlijk nooit zou verdwijnen ging het langzaam weg. Vreemd, eigenlijk.

Wat ik zoal schreef? Alles, echt àlles. Zelfs m'n diepste geheimen die ik aan niemand vertelde. Nu denk ik: toe maar, toen was het iets dat ik moest doen. En ik legde tot in het detail uit hoever m'n obsessie met hem wel ging, wat ik zoal deed en had gedaan, de voorbije veertien jaar. Mensen, toch. En dan ga ik zaterdag voor z'n neus liggen shaken alsof m'n eigen neus bloedt. Lachen, toch.