het verhaal van een vriendschap

Ik heb net een verjaardagfeest van een van m'n beste vrienden achter de rug, heel gezellig, heel leuk, en bijna net zo leuk als mijn verjaardag vorig jaar toen ik heel veel van mijn belangrijke mensen mocht verwelkomen (niet iedereen maar wel véél) en dan word ik nostalgisch en ga denken aan mijn beste vrienden van toen en recent:

de kleuterjaren:

Ik was redelijk asociaal als kleuter. M'n kleuterjaren speelden zich voornamelijk af in Wilrijk waarin ik heel vaak thuis zat om naar muziek en verhaaltjes te luisteren of in boeken en strips te bladen. Of te tekenen, niet kleuren maar tekenen. Het prille begin van een grootse liefde: dingen die ik nog heel graag doe. Als kleuter hoef je niet naar de kleuterschool te gaan en m'n ouders hadden al snel door dat ik een vrij asociaal kind was dat liever met haar neus in de boeken zat en hoefde geen volle dagen naar de kleuterschool te gaan, want dat vond ik vreselijk. Dus in de namiddag bleef ik in de woonkamer om voor de zoveelste keer naar 'Peter en de Wolf' te luisteren. Jaha.

Ik was echt niet sociaal, had geen voeling met andere kleuters. Je moest me letterlijk naar de speeltuin dragen en dan bleef ik daar gewoon staan. Naar andere kinderen kijken. Na een tijdje haalden ze me weer terug omdat het een beetje stom leek: een kleuter dat daar maar stond te staan. Tja, ik had gewoon niks met spelen. Naast die boekjes en die muziekjes en die verhaaltjes was ik het liefst bij de Grote Mensen want met hen kon je tenminste praten. Ik was zo'n kind dat in het jeugdtheater de ouders aansprak met: "En wat doet uw dochter graag?" Volwassenen vonden me super, kinderen vonden me raar.

Maar ondanks dit had ik wél drie kleutervriendinnen: Marianneke van om de hoek, Katrien die m'n kleuterjaren lang m'n allerbeste vriendin was en een paar straten verder woonde en dan Noémie, en zij woonde ook echt heel dichtbij. We zaten samen op school en deden de hele kleuterklas samen (alleen zat Noémie in de derde in een andere klas). Dat waren mijn drie beste kleutervrindjes uit m'n kleuterjaren en ik en Katrien, wij waren de beste vriendinnen.

De lagere schooljaren:

Marijke: Marijke was m'n beste scoutsvriendin. Jaren en jaren lang. Die vrienschap is geëindigd omdat onze werelden te verschillend werden.

Hoe ging het: Marijke was een heel mooi kind. Echt waar. Zo'n kind waar iedereen alles voor doet en waar iedereen bij in de gunst wil komen. Ik vond haar ook wel mooi maar ben niet zo iemand die ligt te smeken voor dat soort vriendschap. Maar om de een of andere redenen werden we toch vriendinnetjes. Onafscheidelijk. Jaren en jaren lang. En ze leek een popje maar was eigenlijk vrij brutaal. Je kent dat wel: iets grof zeggen en dan heel hard rennen. Kindertijd. We speelden de twee hoofdrollen in een diareeks over een avontuur in een kabouterwereld. Scouts dus.

Sita: ze was een Marijke. Alleen was Marijke blond en zij had bruine haren. Die vriendschap gebeurde ook vlot alleen zag ik haar enkel in de zomer op een Wijnegemse speelplein waarin we jaar na jaar de beste vriendinnen waren. Evenals Marijke had ze een vrij 'franke' (lees: heel brutale) mond maar een tienervriendin vertelde me later: "Ja, da's waar maar naar jou toe was ze altijd heel lief." En ik vond dat ontzettend leuk om te horen. Ik en Sita. Het zomerse onafscheidelijke duo.

Maya: Maya was alles wat Sita en Marijke niet waren, of toch wel een beetje. Ze was eveneens brutaal maar leek niet zo'n kind waar iedereen mee om wou gaan omdat ze niet zo'n 'popje' leek. Maya was het prototype tomboy en toch schepte ze op over al die jongens die ze wou. Onze favoriete bezigheden waren gemeenschappelijk en dat was voornamelijk testen. Testen hoe ver je kan gaan. En ik denk dat we zelfs ons allereerste vriendje deelden. Wat Maya leuk vond vond ik ook.

De tienerjaren:

Elke: tienertijd. We wisten van niks en moesten alles samen ontdekken. En dat deden we ook want we waren beiden heel nieuwsgierig. Met Elke kon ik elke week urenlang aan de telefoon praten over vrijwel niks. Haar fantasie kende geen grenzen en we lachten om de vijf minuten ofzo. En ik bedoel dan slappe lach op z'n pubers.

Bies: met haar deelde ik m'n liefde voor muziek en MTV. We zaten op een strenge meisjesschool met uniform, dat wel, en we dachten allebei: oké voor nu maar later zetten we een tattoo. Ik was stiekem verliefd op haar broer want op broers van vriendinnen moet je altijd stiekem verliefd zijn en we gingen samen voor het eerst écht uit. Niet onbelangrijk.

Vigdis: of de Vidi: Vigdis was een vriendin waarvan ik kan zeggen: zij heeft me veranderd. En da's echt waar. Voor ik haar leerde kennen was ik eerder een negatieveling, zo iemand die slecht sprak over mensen en dingen. Negatief dus. Dat soort kwaadsprekerij veranderde door vriendjes te worden met Vigdis omdat ze toen altijd zo positief leek en sindsdien ben ik ook zo'n beetje. Het was een vriendschap die heel ver ging, zo'n vriendschap waarin je elkaar begrijpt zonder woorden. Aan haar dierf ik m'n allerdiepste geheimen te vertellen en we hadden zelfs een soort van trouwring. Eigenlijk ging het vrij ver. En daarom heb ik ook lang liggen huilen toen die vriendschap over was en wou ik lang geen vrienden meer. Een soort van vriendjesverdriet.

Twintiger: eigenlijk heb ik een beetje schroom om over hen te schrijven want die vriendschappen zijn nog steeds vriendschappen.

student:

Lies: om precies te zijn was ik nog een tiener, eind tiener toen de vriendschap gesmeed werd. Aanvankelijk was ik wat geïntimideerd door haar omdat ze een soort Marijke/Sita-popje leek (zonder die brutaliteit) maar u weet inmiddels ook hoe het met Marijke en Sita is gegaan: we werden de beste vriendinnen. En zo ging het ook met haar. Die jaren in Gent waren we het onafscheidelijke duo. Hielden etentjes, filmavonden. En we stonden op een lijn. En belden elkaar best wel veel te veel. Zij kwam er en dan kwam ik en omgekeerd. Ik geloof dat we zelfs in een foto van het officiële universiteitsblad (krijg je gratis als student, denk ik) stonden. Een foto getrokken toen we een college Nederlandse Taalkunde III in een van de grote Gentse aula's volgden. Als je die foto heel goed kan inzoomen zie je ons aandachtig luisteren. Zal vast.

Bart: Bart woont inmiddels al heel lang in het buitenland maar hij is zo'n vriend naar wie je kan bellen en kan zeggen: "Bart, is het goed als ik straks de vlieger neem en bij jou effe logeer?" En dan zegt hij: "Heel leuk! En blijf maar zolang je wil.". We werden vrienden in onze Gentse studentenjaren, misschien kwam eerst Lies, ik en dan Bart en we bleven vrienden. Ik ging naar Antwerpen, hij naar verdere oorden en we bleven vrienden. En we weten dat we altijd bij elkaar kunnen logeren. zolang we willen. Hij mag z'n vrouw meenemen. Hij moét z'n vrouw meenemen.

Na de studentenjaren:

Valerie: ik zag haar en vond haar meteen bijzonder want we hielden allebei van Prince en theater en hadden iets met 'journalistiek'. Bij de tweede ontmoeting bleven we maar praten en praten en werden we vriendinnen. Valerie is me heel dierbaar, ze heeft me bijgestaan in de best of times en in de worst of times. Er zou zo'n apparaat moeten bestaan waarmee ik meerdere Valeries zou kunnen produceren: Valerie1, Valerie2. Maar de originele is natuurlijk wel de beste en goud waard. Verder leerde ik via haar ook een lange rij aan bijzonder fijne mensen kennen: ik kan hen niet allemaal opnoemen omdat het lijstje te lang zou worden. Haar vriend is trouwens ook, ja, bijzonder en ik bedoel dan ontzettend aardig, fijn. Net als haar zus. de Fantastische Caroline, in capitals. Valerie100 zou nog altijd heel leuk zijn.

De vriendenkring: veel mensen hebben hun vriendenkring, Valerie heeft ook de hare met heel leuke mensen (diegenen die ik ken zijn de moeite om te leren kennen en beter te leren kennen en vriendschap mee te sluiten en, u begrijpt het vast wel) en andere vrienden hebben ook een vriendenkliekje. Ik heb ook een vriendenkring en we noemen ons de vriendenkring. Het is een beetje Sex And The City en het is. De bedenker van de naam is Marjolein omdat zij altijd de dingen leuk benoemt, daarnaast heeft ze ook leuke neologismes, maar ik ga hem dus nu bespreken: Ans, Astrid, Bas, Cobi, Ingrid, Marjolein, Raf, Sofie , Tine en ik. Wij zijn de vriendenkring. Doorgaans nodigen we elkaar uit op feestjes, cafébezoekjes en meer. Het is niet zo dat we onderling ieders beste vrienden zijn maar we zijn gewoon de vriendenkring dus. En we bespreken veel tot bijna tot eigenlijk alles met elkaar. Als ik iedereen apart moet bespreken ben ik een boek lang bezig, en dit is een blog. Ik doe hen hierdoor ongetwijfeld onrecht aan, wis en waarachtig, maar dit eens geschreven: de vriendenkring hou ik graag te vriend. Overal tot in Tokyo.

Annelies: op haar prilste werkdag als collega sprak ik haar aan en inmiddels zijn we al lang geen collega's meer. But we keep on talking. Annelies is een beetje Cosby ( I love the Cosbys, I mean Huxtables) omdat haar broer en zussen en zij stuk voor stuk de leukste mensen zijn. Ze staat open voor tot misschien bijna alles. Annelies is iemand die je telkens opnieuw verbaast met haar interesses waarover je zegt: "Annelies, ja werkelijk? En vertel." Enkel toen ik en Marjolein roekeloos, want zo zijn we, het grelligste (Antwerps voor eng) ding op de Sinksenfoor betraden deinsde ze terug. En ik geef haar gelijk. Annelies is een beetje als m'n raison d'être pour faire nothing stupid. Blij toe.

Steven: is ook een vroegere collega van me met wie ik bleef praten. En hij weet me ieder jaar opnieuw weer te verrassen met een verjaardagscadeau waar ik echt heel blij om ben. Steven is veel en vooral veelzijdig. Hij overrompelt je met z'n kennis, kennis over alles. Dankzij hem kan ik iets vertellen over de derde wereld economie wat zo goed is als problematiek en da's maar een deeltje. Want de kunsten en de gymnas zijn ook iets van hem. Altijd fijn als ik hem tref en nog fijner als hij een maaltijd voor me bereidt want, u raadt het al, meneer kan ook koken. Ook in tijden van nood stond hij klaar zonder vragen. En dan noem je iemand een vriend.

Mijn excuses voor diegenen die niet genoemd zijn. De vriendschap was te pril ofzo. En ook mijn excuses voor zij die wel genoemd zijn. Echt wel.