avondlijk surrealisme

Surrealistische avond beleefd: we gingen naar het optreden van Vitalski in Deurne, als u het gemist hebt hebt u ongelijk want Vital was in topvorm, het was echt keigoed. We komen aan in Deurne en blijkt dat we moeilijk parkeerplaats vinden. Zoiets vonden we bijzonder vreemd aangezien Deurne niet echt een plek is waar mensen uitgaan, tenzij in het openluchttheater of het Sportpaleis aldaar maar daar lag het niet aan. Uiteindelijk konden we op de parking van de Colruyt staan, dankje, Colruyt.

Eenmaal binnen geschaterlacht met tussendoor twee pauzes, zoals ik al schreef, het was echt keigoed en Steven Grietens bleek ook aanwezig te zijn. Als je Steven ziet begin je spontaan te lachen, echt waar. Ik heb hem leren kennen via Pisteffo, zanger en radiomaker Pisteffo, en een van de eerste dingen die ik over hem wist is dat hij gedichten schrijft. Aangezien ik literatuur heb gestudeerd vroeg hij of ik z'n bundel wou lezen en da's inmiddels al jaren geleden en ik heb z'n bundel nooit gelezen. Maar geen nood want Steven begon spontaan z'n eigen gedichten voor te dragen. Ik vond hem dus al meteen apart.

Steven Grietens is ook een vriend van Vital dus dat verklaart deels z'n aanwezigheid gisteren. Het eerste wat hij tegen ons zei was: "Jou had ik wel verwacht (tegen vriendin Valerie) maar jij bent wel een verrassing (tegen mij)." en meteen erna: "Ik heb je wel gezien in de filmpjes van Vital (tegen mij)". Zo verrassend was m'n aanwezigheid dus niet die avond. Tijdens de eerste pauze komt hij naar onze tafel toe en begint spontaan de lege glazen te nemen om ze weg te brengen. Vriendelijk maar typisch Steven dus. Na de tweede pauze roept Vital hem op het podium want Steven zou tegen de glazen deur zijn gelopen. Steven doet het verhaal uit de doeken over hoe hij tegen die glazen deur is gelopen. En last but not least: Vital vroeg aan het publiek om een bladzijde uit te pikken die hij dan zou voorlezen uit z'n autobiografie, achteraf beschouwd las hij het niet voor omdat het te persoonlijk zou zijn. Na de show las Steven die bladzijde luidop voor. Steven is zo Steven. Maar 't is een aardige jongen, hoor.

Nog wat surrealisme: in het bijhorende café vroeg ik om een thee en kreeg een tas zonder oren. Wie verzint zoiets? Je krijgt hete thee, de kop is heel erg warm en je kan hem niet vastnemen omdat er geen oor aan zit. Wie verzint zoiets en wie koopt zoiets? Toen de thee bijna op was kwam Steven met een tas met oren. Heel vriendelijk maar toen was het al niet meer nodig.

Verder vroeg Vital nog of we meegingen naar Schoten voor een fuif van de vroedvrouwen van Schoten. Echt waar, de vroedvrouwen van Schoten organiseerden een fuif. Ik weet niet echt wat ik daarvan moet denken. We reden niet naar Schoten maar richting 't Stad en hadden alcoholcontrole. De wijn was niet te drinken in het café dus meer dan een ging er niet in. En onderwege kwamen we ook nog tienerjongens tegen die probeerden indruk op ons te maken met suggestieve gebaren. Ik bedoel. Tienerjongens.

Over die avond zou je een boek kunnen schrijven.

Oh ja, en nog wat surrealisme dat ik bijna vergeten was: ik realiseer me nu pas dat ik een gesprek had met Geert Beullens en Pat Donnez. Geert wist ik natuurlijk wel want da's een vriend van me maar Pat Donnez realiseerde ik me toen echt niet. Beetje heel dom van me aangezien ik hem drie jaar geleden heb ontvangen op Zuiderzinnen, hij op de verjaardag van Vitalski aanwezig was en het publiek toesprak en nog een heleboel ens. Pat Donnez is een bekende Vlaming voor het Canvaspubliek en ik presteerde het om hem niet te herkennen. Maar het gesprek was boeiend en tof en ik heb allerlei ideeën liggen aanreiken voor een nieuw programma op Klara. Benieuwd of ze mijn ideeën gaan gebruiken. U leest het wel.

Ja, ik heb dat wel dat ik mensen niet herken. Tegen Katelijne Verbeke (een bekende actrice) zei ik: "Ik ken u, van den Hopper!" (Hopper is een café in Antwerpen), dat ik met Stijn Vranken op een avond een heel jolig gesprek had realiseerde ik me pas een jaar later en aan Clara Cleymans wou ik aanvankelijk vragen: "Werkt u hier achter de schermen?" toen ik de opnames van de allereerste aflevering Tegen De Sterren Op backstage mocht bijwonen. Als een bekende Vlaming met mij praat krimpt zijn ego. Onbedoeld.

En ik gooi er nog wat surrealisme tegenaan: ook die avond kreeg ik te horen dat ik de voormalige uitgever van Gerard Reve ken. Ik wist wel dat ik die man kende maar ik wist niet dat hij Reve heeft uitgegeven. Gossie. Daar was ik toch wel even van geschrokken. En ik weet nu al dat ik me volgend keer als ik hem ontmoet me keihard zal moeten inhouden om hem niet over Reve uit te vragen.