▼

dinsdag 23 november 2010

Serge Simonart over Prince

Serge Simonart schreef in z'n uitgebreid artikel over Prince in Humo dat het publiek een zee van blanke mensen was met misschien 1 % allochtoon. Hij vond dit vreemd aangezien Prince een zwarte (funk)artiest is. En zijn publiek dus voornamelijk blank lijkt te zijn. Nee, ik vond dat geen leuke opmerking. Verder is Serge Simonart al sinds m'n tienerjaren een van m'n favoriete journalisten, een journalist die ik bewonder, maar die opmerking, nee. Al kan ik hem geen ongelijk geven, het publiek was inderdaad opvallend heel blank. Maar dat had wel z'n redenen:
- Prince heeft zich nooit willen profileren als de zwarte artiest met zwarte muziek. Hij speelt rock, hij speelt funk, hij speelt alles. Sinds z'n derde plaat, Dirty Mind die uitgesproken minder Disco is dan z'n voorgaande albums, trekt hij ook een blank publiek aan. Ik neem aan dat z'n zwarte aanhang sinds het psychedelische Around The World In A Day ietwat van hem vervreemdde en met het eerder naar rock leunende Sign O' The Times vast al helemaal.


- Funk is eigenlijk geen uitsluitende zwarte muziek meer. Het wordt net zoals jazz nog massaal gespeeld door negers, voornamelijk de oude negers die erin pionierden, maar de jonge Funkgroepen zijn eerder blank. Ik hou van Funk, da's mijn muziek maar ik kan mijn liefde voor dit genre bijna enkel uitsluitend met blanken delen. Tenzij ik Larry Graham zou mogen bellen. De personen waarmee ik echt wild kan gaan over Funk zijn allemaal blank en ik heb dat nooit als iets 'raars' ervaren. Funk was vroeger inderdaad, nog voor de Hiphop, de emancipatiemuziek voor de zwarte gemeenschap maar sinds Sly & The Family Stone is het meer een 'Free your mind and be colourblind' muziek geworden. And then your ass will follow. De P-Funk van George Clinton en zijn briljante muzikanten had en heeft een gemengd publiek. En bij Maceo dit jaar zag ik vast nog minder dan 1 % allochtoon. Viel me toen niet eens op.


- De concertseries van Prince waren niet echt goedkoop te noemen. Je moest al echt heel erg graag willen gaan als je er dat geld voor over had. En wat de pré- en aftershow betreft, niet alleen het geld maar ook het vervoer op korte tijd kunnen regelen om een concert in de vroege ochtend mee te maken (lees: late nacht). Ik ken best wel wat superfans die baalden omdat ze die kleine shows niet hebben gezien (waaronder ik). De aftershow na het Sportpaleis wou ik wel meepikken maar die kwam er dus niet.
- Allochten in België zijn voornamelijk Turken en Marokkanen (de clichéallochtoon bedoel ik dan) en afgezien van een of twee Marokkaanse facebookvrienden van me houden die niet echt van Funk. Turken en Marokkanen luisteren naar Hiphop en R&B (of traditionele Turkse en Marokkaanse muziek). En vinden Prince dus geen Hiphop. De Afrikaanse (Sub-Sahara Afrika dus) gemeenschap in België is ook niet echt met Funk bezig. Eerder, net zoals de meeste jongeren, zijn ze met Hiphop en R&B bezig (of traditioneel Afrikaans). Maar waarschijnlijk is er een groot verschil tussen Europa en de V.S. inzake de Funkbeleving.
Conclusie: ik vond dat ene of twee, drie zinnetjes in een groot artikel blijkbaar de moeite waard om er een blog item over te schrijven. Hij had niet helemaal ongelijk alleen bleef de waarom/daarom achterwege. En als het over Prince gaat wil ik dat best wel es heel goed verduidelijken.
En nog es: ik heb echt niks tegen Serge Simonart. Het feit dat ik Humo speciaal heb gekocht omwille van dat artikel zegt zo veel: ik had het ook snel tussen de rekken kunnen lezen, in de supermarkt bij de Roosevelt waar ik toen stond zou niemand daarover hebben gezeurd. Mààr als een fantastische journalist over een van je geniale favoriete artiesten schrijft moet dat je dat arrtikel gewoon hebben. Vlaanderen is blij met een Serge Simonart.



3 opmerkingen: