Prince, het andere verhaal

Over Prince schrijven is zòò moeilijk. Sure, je kan een boek vol over z'n muziek schrijven, over z'n idolen, z'n invloeden maar iets over de mens achter de muziek schrijven vergt een inspanning. En serieus wat opzoekingswerk. Prince is namelijk een van de meest mysterieuze artiesten out there die zelden een interview geeft. En àls hij het dan toch doet gaat het of over z'n nieuwe plaat of over z'n idolen. Prince kan blijven doorgaan, waarschijnlijk lange monologen afsteken over z'n muzikale idolen maar als hij over zichzelf moet praten klapt hij dicht. "I communicate through my music." En zo is het. In z'n lyrics geeft hij alles bloot over zichzelf, meer dan de gemiddelde andere artiest die het enkel over 'Baby, you're the one I love' heeft. "I communicate through my music." en in interviews is het: "Next question."

Omdat Prince een van de meest terughoudende, afstandelijke artiesten is off stage wordt hij vaak bestempeld als arrogant, iemand die het zo hoog in de bol heeft dat hij weigert met anderen te praten of nog erger: een naar mannetje is. Toen hij weigerde mee te zingen op 'We Are The World' (maar wel in de plaats daarvan een knappe song schreef die hij weggaf om op die album te staan) kreeg hij bakken kritiek over zich. De reden die hij aangaf, namelijk dat hij zou dichtklappen tussen al die andere muzikanten werd afgedaan als onzin. Want dat Prince, die artiest die op het podium in z'n ondergoed krols licht te dansen extreem verlegen zou zijn, dat kon gewoon niet waar zijn. Als je vroege interviews van hem bekijkt waarin hij bijna louter met "Ja." en "Nee." antwoordt komt dat ook weer terug: dat "Wat is Prince toch een arrogante, nare zanger!", niemand gelooft dat hij gewoon verlegen is. En toch is het zo.

Als je Prince ziet optreden of in videoclips ziet zingen zingen en dansen zou je denken dat hij gemakkelijk the coolest guy in highschool was. Op parties in het middelpunt van de belangstelling stond met z'n sexy moves en alle meiden hem wilden daten omdat hij zo'n smooth talker is. De waarheid is het tegenovergestelde. Prince werd gepest en niet zomaar een beetje. Al op jonge leeftijd werd hij dagelijks gepest, getreiterd om zowat alles: z'n lengte, z'n uiterlijk, z'n naam, z'n afkomst, het feit dat hij er niet echt 'mannelijk' uitzag. Z'n zus vertelde dat de 'grote' jongens hem dagelijks stonden op te wachten om hem te treiteren en dat hij nog het meeste leed onder de pesterijen tijdens de basketbaltraining (ja, Prince was een goede basketter). Z'n schoolgenoten waren wreed en riepen de afschuwelijkste namen naar hem. Hierdoor trok hij zich in zichzelf terug en sloot zich meer en meer op in een wereld van muziek. Mensen die hem nog kennen uit z'n jeugdjaren zeggen allemaal dat hij 'extremely quiet' was, 'extremely shy', nooit veel zei. Hij was bijzonder onpopulair op school en het is pas nadat men ontdekte dat hij een bijzonder muzikaal talent had dat de pesterijen ophielden: like 'This guy can do something."

Over Prince is bekend dat hij niet veel vrienden heeft. En dat is ook nooit zo geweest. Op school hing hij er maar wat bij en werd hoe langer hoe meer een loner. Onder de middag speelde hij muziek in z'n eentje en in z'n vrije tijd ging hij alleen naar de bioscoop. Als hij al naar een feestje ging stond hij de hele avond aan de zijlijn toe te kijken hoe de anderen dansten. Je kan het bijna niet voorstellen van zo'n flamboyante performer maar ooggetuigen uit z'n verleden zijn het daar unaniem over eens: Prince was toen absoluut niet cool. Maar hij wou wel cool zijn, zat al snel in een bandje en werd berucht als de getalenteerde jukebox (omdat hij vrijwel iedereen kon immiteren) uit Minneapolis. Nog een anekdote die z'n extreme verlegenheid beschrijft: toen hij z'n eerste demo opnam deed hij de zangpartijen in het donker omdat hij zo schuchter was z'n stem te laten horen (daarvoor was Prince voornamelijk de gitarist van de band). Bijna onmogelijk om je dat voor te stellen: Prince, de geniale zanger, bang om z'n stem te laten horen. En toen hij probeerde een platencontract te krijgen waren het anderen die voor hem het woord moesten doen zodat hij achteraf alleen maar met "Ja." en "Nee." diende te antwoorden.

Met het ouder worden merk je wel dat hij losser is geworden, meer over zichzelf vertelt. Eind jaren '80 werd hij door een kennis nog altijd beschreven als "extremely quiet." maar als je een huidig interview van hem bekijkt zie je dat hij niet meer zo bang is om met mensen te praten. En eigenlijk, eigenlijk vind ik dat best fascinerend. Prince is een van de meest genereuze artiesten: z'n debuut heette niks voor niks 'For You' en hij zegt zelf altijd dat z'n muziek voor anderen is: hij is er om ons in alle puurheid te plezieren. Hij is dus zo genereus, op het podium leeft hij zich enorm uit (en nu kan ik ook begrijpen waarom hij zoveel bisrondes doet) en toch is hij aardig mensenschuw. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik stel dat Prince off stage introverter en on stage extraverter is dan Michael Jackson ooit is geweest, tenslotte dierf Michael wél mee te zingen in de We Are The World groep. Maar we mogen het Prince niet kwalijk nemen want hij schreef een dijk van een song voor dat project. En het feit dat hij via z'n muziek communiceert maakt dat z'n lyrics heel menselijk, heel herkenbaar zijn. Liever dat dan een artiest die een eind ligt te lullen en zich interessant ligt te maken in interviews maar waarvan de songs totaal nietszeggend zijn. Ik heb het nu over niemand specifiek.

Prince is dus allesbehalve een nare arrogante vent die zich te goed zou voelen om z'n mond open te doen, hij is gewoon extreem verlegen. Maar laat me gewoon wat met hem praten. Es zien of hij dan nog verlegen is.