de kleurrijkste klasgenoten

Iedereen heeft ze wel es gehad: kleurrijke, excentrieke klasgenoten. Als je het geluk mag hebben jarenlang bij ze in de klas te mogen zitten, beleef je er jarenlang plezier mee maar veelal zitten ze slechts enkele maanden tot een jaar bij je in de klas omdat ze, jawel, excentriek zijn en er niet inpassen. De mijne zijn:

(ik heb de namen ietwat veranderd)

Alejandro die we steevast 'den Alej' noemden: een halve Italiaan en eigenlijk kon je dat best wel zien: knalblauwe grote ogen, donkere haren, licht getinte huid en volle lippen. Z'n haar hing steevast over z'n grote ogen waardoor je alleen maar haar en volle lippen te zien kreeg. Eigenlijk was hij best wel knap maar hij had zo'n groot bakkes dat je vergat dat hij best wel knap was. Hij woonde in Brasschaat met z'n moeder en z'n zusje en zat soms indiscreet te pochen over hoeveel geld ze thuis maandelijks voor de school betaalden. Verder sprak hij alleen maar over voetbal.

Toen ik net in de Steinerschool kwam zwaaide hij de plak over de klas met z'n bijdehande opmerkingen, eigenlijk, humor had hij wel, en ik kwam de eerste helft van het schooljaar naast hem te zitten. Ik, het meisje van de strenge meisjesschool met uniform kwam naast het grote bakkes van de klas te zitten. Dat was effe wennen maar op den duur klikte het. En hij keek elke toets van me af.

Alicia: de dochter van een witteboorden crimineel. Haar vader was wereldberoemd in Vlaanderen als witteboorden crimineel, ze woonde vlakbij op de Prins Albertlei en werd met de Jaguar naar school gebracht. De eerste dag kwam ze in nette veel te seutige truttenkleren de Steinerschool binnengestapt, kleren waar zelfs 12-jarigen niet in gezien willen worden, waarna ze de dag erna drastisch van look veranderde en er compleet grunge bijliep. Dat was 'apart'. Maar gedurende een jaar was ze er wel een van m'n beste klassevriendjes. Ook buiten de school zag ik haar en dat zorgde soms wel voor 'maffe' taferelen. Haar toenmalig vriendje experimenteerde met harddrugs en gedroeg zich als een regelrechte zeikerd toen we wat gingen drinken. In het hipste café van de stad. Later vernam ik dat hij nog op de Meir had liggen kotsen. Kotsen op de Meir is een straf verhaal. Net als haar ander straf verhaal waarin ze op de trein migraine kreeg, ging overgeven en flauwviel temidden van haar eigen braaksel. Van Alicia geloofde je dat soort verhalen.

Dik: Dik deed werkelijk niks voor school. Werkelijk niks. Hij kwam naar school met een schrift waarin hij tekeningen maakte tijdens de les. En dat was het. Z'n ouders beloofden hem een nieuwe fiets of een nieuw skateboard (hij was een skater en rollerbladede veel) als zijn rapport maar goed zou zijn maar dat hielp niks. Hij deed niks voor school en wij keken enigszins wel naar hem op: Dik kende alle coole mensen in 't Stad, was kind aan huis in 't hipste café van 't Stad en zijn zus kende de mannen van dEUS persoonlijk. En mocht hen mee naar huis nemen. Dik was de hipste kerel van de klas en we waren blij dat we met hem optrokken. Ook buiten de school in dat hippe café, hippe drankjes drinken.

Dirk-Jan: Dirk-Jan is het nakomertje uit een groot gezin en lid van een beroemde Antwerpse familie. Z'n oudste zus was toen al een van Vlaanderens grootste actrices en omdat hij een nakomertje was en z'n thuissituatie nog excentrieker dan hijzelf ontfermde ze zich over Dirk-Jan. Het eerste wat hij zei toen hij zich op de speelplaats aan ons voorstelde was iets over hoe excentriek z'n ouders waren. Wij wisten niet wat we daarop moesten antwoorden. Na een maand veranderde hij compleet van look en droeg voortaan snobkledij waarbij hij ons duidelijk liet zien van welk merk het allemaal was en hij schepte op over hoeveel zakgeld hij kreeg. Op een jaar tijd veranderde hij compleet van persoonlijkheid en wou vooral laten merken hoe stoer hij wel was: de dag van het medisch onderzoek zat hij te stressen en iedereen lastig te maken over het feit dat hij dat weekend weed had geblowd en bang was dat ze dat aan z'n urine zouden merken. Alsof ze dat zouden testen.

Gruutken: Gruutken was eigenlijk zo sociaal aangepast en braaf dat het excentriek werd. Ze sprak met superzachte stem en in haar vrije tijd werkte ze in de parfumerie van haar ouders. En dat was ook alles waar ze over kon vertellen. Elk verhaal begon met een "Bij ons in de parfumerie." Aangenaam verrast was ik toen bleek dat ze ook een cursus fotografie volgde. Daar vertelde ze helemaal niks over.

Kessy: Kessy was het aantrekkelijkste kind van de klas en vroegrijp: toen wij allemaal nog onze eerste pasjes op de dansvloer waagden was zij al een veteraan in het uitgaan. Tot 's morgensvroeg. Ze trok als tiener met twintigers op die een auto hadden maar toch waren we een tijdlang vriendinnetjes. Die naar 't station gingen voor een tentoonstelling en daarna shoppen en daarna naar 't hipste café van 't Stad. Ze kreeg behoorlijk wat geld toegestopt maar ze werkte ook, aanvankelijk bij haar ouders en later in cafés en dancings, en dat als jonge tiener al. Kessy voedde zichzelf helemaal op en ook haar zus waarmee ze de Antwerpse dansvloeren te lijf ging. En ze sprak écht Antwerps, na uitspraaklessen al wat minder Aantwaarps maar toch, een echte madam van 't Stad die 's middags steevast een koffie verkeerd dronk en een klapke dee.

de Lidi: de Lidi was gedurende een lange tijd mijn beste vriendinnetje. Met Kessy vormden we een vrolijk drietal en we gingen dan samen met Dik naar 't hipste café van 't Stad waar we allerlei coole mensen leerden kennen. de Lidi was excentriek omdat haar familie zo ontzettend excentriek was. Ze kwam niet uit Antwerpen maar uit Wuustwezel maar woonde tijdens de schoolweek en soms ook in de vakanties en het weekend bij haar oudste zus in Antwerpen, die vlakbij woonde. De Lidi heeft zes broers en vijf zussen. 12 kinderen, en sommigen waren half.

Eigenlijk deed ze totaal waar ze zin in had, een soort Pippi, en haar twee jaar oudere zus stal soms geld van de mensen voor wie ze werkte waarmee ze dan dure kleren ging kopen in de Fish & Chips. Maar de Lidi wist anders ook haar weg met stelen: de dag van onze publieke mondelinge eindwerkvoorstelling had zij met haar klassevriendin voor iedereen in de klas (meer dan twintig man!) een cadeautje gestolen. Ze stelden samen een lijst op met wat iedereen wou en zij stalen het bij elkaar. Maar dat stelen was meer een tienerfase want vele tieners doen het louter voor de kick: zo had er iemand ooit es een TV gestolen. Een zo iemand die normaal gezien zo ontzettend verwend werd. De Lidi was gul met het stelen maar verder ook gewoon gul met het geld.

de Johan: we noemden hem 'de Joint' (op z'n Frans uitgesproken). Niet omdat hij blowde, niet omdat hij Franstalig is, gewoon zomaar. De eerste dag viel hij me al op omdat hij geitenwollen sokken in z'n sandalen droeg. En ook in die sandalen had hij zweetvoeten. Hij droeg in de jaren '90 kleren die ooit mode waren in de seventies, en niet die hippe Lenny Kravitz outfitjes, gewoon echt doorsnee jaren '70. Hij stamde uit een familie van klassieke muzikanten en zelf speelde hij getalenteerd contrabas. En hij spijbelde, veel. Dan zat hij de hele dag op de bus door de Antwerpse agglomeratie te reizen. En na een schooltoneel reed hij op z'n zestiende met de auto en wat klasgenootjes door de straten van Antwerpen.

Starc: Starc kwam uit Canada en sprak Nederlands met een zware Engelse tongval. Hij was gek, echt. Hij kwam elke dag te laat omdat hij zich 's morgens stond te rukken, dat zei hij dus gewoon. Ook tegen alle meiden (waarna hij je een hand wou geven, weet je). En verder deed hij weinig tot niks voor school. Net als z'n vriend Dirk-Jan. En Dik, die ook z'n vriend was, met hen zaten we wel es in dat hippe café. Starc had al op een jonge leeftijd een handeltje in T-shirts: hij ontwierp logo's voor T-shirts die ze in een winkel verkochten, dat vonden we toen best wel indrukwekkend. Hij liep er altijd lachend bij en zei altijd rare dingen. En nu doet hij iets met computers. Dat hadden we nooit verwacht.

Dat waren zowat de meest kleurrijke klaspersonen. En ik kan het natuurlijk ook hebben over Sjarel waarmee we het VRT-gebouw binnendrongen en die in een vol café zonder enige zwans luidop zei dat hij wou klaarkomen op de tafel.