Katie in the land of computers

Als ik toen had geweten wat ik nu weet was ik waarschijnlijk een informaticus geworden: ik ben verslaafd aan computers. Maar niet van in den beginne, hoor (anders was ik wel een informaticus geworden): m'n eerste laptop kreeg ik toen ik ongeveer zestien was en 't was zo'n oud, groot en log ding waar je alleen teksten op kon typen. En ik kon niet eens typen. Jaren later kreeg ik een oude minilaptop waar je naast een oud traag computerspelletje ook alleen teksten op kon typen, en ook toen kon ik nog niet eens typen. Pas m'n rond m'n twintigste had ik een iets geavanceerdere laptop, die algauw supertraag liep. Back then I didn't like computers very much (het was nog zo'n tijd waarin je naar de bibliotheek of universiteit moest om op een deftige computer te werken. Eigenlijk nog niet zo echt heel lang geleden).

Pas toen ik na m'n studies uit werken ging en een serieuze laptop kocht omdat ik het gewoonweg nodig had, it hit me: Internet, de ontelbare leuke programma's op je harde schijf, I totally fell in love with it. En ik wil best wel bekennen dat ik 'slik' verslaafd ben. Nu heb ik zowel een mac als een pc en die combinatie staat me wel aan: ik kan zowel met een Windows als een Mac overweg, vind ik best een sterk punt. Met een Linux besturingssysteem heb ik echter nog niet de privilege gehad te werken, en dat voelt aan als een gemis. Welkom to the nerd world!

Marie en Olivier

Marie en Olivier. Olivier was alwéér zo'n crush van me. Ik was een jaar of veertien en zag hem voor het eerst in de muziekacademie in de Kardinaal Mercierlei, ik volgde er dictie en ging me net inschrijven. Hij had blond halflang bekkend haar, een lichtgebruinde huid en zag er uit als een surfer, alleen wat minder sportief. Ik was meteen benomen en bleef maar stiekem naar hem staren. En wenste natuurlijk dat hij er volgende woensdagnamiddag weer zou zijn, maar tja, àls dat al zou zijn, de kans was klein dat ik hem dan weer tegen het lijf zou lopen.

Groot was m'n verbazing en m'n vreugde nog veel groter de woensdag erna dat ik hem weer zag. In de groep van m'n dictieklasje. Ik kon het werkelijk niet geloven. Alleen kwam hij net iets te laat binnen (al spelend kibbelend) met een meisje. En dat meisje heette Marie. Marie was groot, had bruine/bruinroodgekleurde lange haren en was erg slank. En mooi. Ik dacht meteen dat het een koppel was. Maar dat bleek algauw niet zo te zijn: gewone heel goede vrienden.

Voor de aardigheid kan ik erbij vertellen dat Marie bij me op de Dames zat en Olivier op het Sint Jan Berchmanscollege. U kent het plaatje alvast. Beiden woonden in het Noordelijke deel van de Vijfhoek in Berchem waar ook de muziekacademie was. Die wijk grenst aan de Jan Van Rijswijcklaan (Antwerpen) en de Grote Steenweg (Berchem) en is ontzettend mooi, een beschermd stadsgezicht zelfs las ik een tijd geleden. Zowel Olivier als Marie waren Franstalig opgevoed en aan Olivier kon je dat goed horen, hij sprak met een behoorlijke Franse tongval.

Niemand wist iets van m'n crush op Olivier, ik heb dat werkelijk een heel jaar lang aan niemand verteld, het viel zelfs niet eens op alhoewel we, geloof ik, toch dat hele jaar lang samen dictielessen hebben gekregen en een van m'n beste vriendinnetjes ook bij mij in het dictieklasje zat. Ik wou natuurlijk niet dat het uitlekte want hij bleek ontzettend aardig te zijn en dat zou bij het uitlekken van zo'n nieuws wel es compleet kunnen omslaan. En dat wil je niet, als je vlinders hebt.

Van een Damesmeisje dat 's morgens altijd bij me op tram 2 zat vernam ik het verhaal achter het duo Marie en Olivier, zij zat immers bij haar in de klas: Olivier was al jaren verliefd op Marie. Van het soort hopeloze romantische liefde (bloemen sturen en dat soort dingen). Ze waren buren (of ze woonden op z'n minst bij elkaar in de straat, in de Prins Albertlei of daar dichtbij) en heel goede vrienden (je zag hen zo vaak samen alsof het een koppel was) maar Marie wilde niets meer dan dat (toen begreep ik Marie niet). Wat wel opviel was dat het twee totaal verschillende types waren: Marie was, zeker naar de normen van de Dames en de wijk waarin ze woonde, vrij alternatief, zelfexpressief en Olivier zag er echt uit als een jongen van het Sint Jan, Jezuïeten, heel erg snob gekleed. Zij was een free spirit en aan Olivier zag je gewoon dat hij waarschijnlijk een Rechten- of Economiestudent zou worden. Het was een heel kleurrijk duo als je hen samen zag. Zowel hij als zij waren toen een drietal jaar ouder dan mij en ik keek enorm naar hen op.

Het jaar nadien werd de afdeling Woordkunst en Drama afgeschaft en ging ik naar een andere school, dus zag ik hen een lange tijd niet meer. Ik moet zelf een jaar of zeventien zijn geweest toen ik in de Non Stop (het stamcafé van sommige klasgenoten van me) Olivier zag, geen haar veranderd. Hij was van de weeromstuit weer erg aardig, nadat ik hem begroette sprak hij me spontaan aan in het Frans, en vroeg of ik meeging naar een bepaalde hippe discotheek op het Eilandje maar dat ging niet, ik had zelf een andere afspraak op het Eilandje. Erg jammer. Temidden van z'n vriendengroepje kon ik ook Marie alweer ontwaren, nog steeds het kleurrijke duo dus. Die avond was grrreat.

Daarna heb ik Marie nooit meer gezien, Olivier slechts een keer in die meer dan 10 jaar later. Ik zat al in m'n Gentste licentiejaren en bezocht de opening van een galerij van Ronny Van De Velde speciaal gemaakt voor Panamarenko. Olivier liep daar ook ergens rond, nog steeds geen haar veranderd. Maar ik heb ditmaal gedaan alsof ik hem niet zag of herkende, ik denk niet dat hij mij zou hebben herkend want ik daarentegen was wél veel veranderd. Achteraf had ik er een beetje spijt van dat ik hem toch niet had aangesproken maar ja, misschien dat ik hem ooit nog wel es op een terrasje van de Nero zie zitten. En 'k ben benieuwd of hij dan nog steeds geen haar is veranderd.

controversial movies

To check out

Gummo

La Vie de Jésus

C'est Arrivé Près De Chez Vous

Pink Flamingos

John Waters Trailers
Geüpload door mickaeldu33. - Zeer recente afleveringen en TV shows, online.

A Clockwork Orange

the boys from Madonna

Madonna en haar jongens. Madonna en ik, wij delen ongeveer dezelfde smaak when it comes to men. Telkens slaagt ze er weer in om net die ene kerel uit te pikken die me met open mond naar haar foto's, videoclips, etc. doet staren. Girlfriend got taste! Het is geen geheim dat Madonna een zwak heeft voor Latino's en Brazilianen, net als ik, net als ik.

Een overzichtje (of moet ik schrijven collectie) van mijn favorieten :

Stephen Bray

Louie Louie (the Latino boyfriend)

John Jellybean Benitez

Jean Michel Basquiat

Alex McArthur (the boyfriend)

Nick Kamen (song is van Madonna en Stephen Bray, ze zong ook backing vocals)

Felix Howard (een geval van: I would like to meet him when he's older)

Sean Penn

Cameron Alborzian

Warren Beatty (ja, oké. Oude clip maar Warren Beatty was toen 'I can totally get why he could date so many women')

Tony Ward

Carlos Leon

Cowboys in 'Don't Tell Me'

Jesus Luz

en facebook is alwéér veranderd

Er zijn in het leven weinig zekerheden maar dat Facebook om de twee dagen helemaal verandert is er wel een van. Of toch, misschien overdrijf ik maar het gebeurt wel vaak. Doe zoals YouTube: ik heb sinds 2006 een account daar en in al die tijd heb ik slechts twee drastische veranderingen ervaren, waaronder de laatste trouwens heel recent en nee, die is niet goed. YouTube is er niet beter of gemakkelijker op geworden ofzo.

Maar dan facebook. Op anderhalf jaar tijd heb ik het te vaak zien veranderen. Overigens ben ik, in tegenstelling tot hen die niet zo internet savvy of -lievend zijn, heel flexibel wat online veranderingen betreft maar zelfs ìk begin dit spelletje beu te worden, dat je je om de vijf voet weer moet aanpassen aan een nieuwe Facebook terwijl er niks mis was met de vorige versie. Laat het even, een half jaartje ofzo, rusten, facebook, alsjeblieft. En het liefst van al: keer gewoon terug naar de vorige versie, die vond ik veels te veels te beter!

een momentopname bij de Antwerpse bourgeois

Weekend, heerlijk. Philippe stapt uit bed en grijpt meteen naar z'n IPhone. Een berichtje van z'n vriendinnetje Sophie. 'Zin om met mij en Thomas een brunch te nemen? Om 12h bij Mo Made.'. Zin in een brunch heeft hij wel, hij heeft zich er ondertussen al bij neergelegd dat hij altijd naar het Zuid moet komen omdat zowel Thomas als Sophie daar wonen. Thomas en Philippe zijn jeugdvrienden, ze zaten samen op het Sint Jan Berchmanscollege, toen het nog een echt college was, en waren toen al onafscheidelijk. Logeerpartijtjes bij Philippe thuis in Schilde of bij Thomas in de Arthur Goemaerelei. Later verloren ze elkaar even uit het oog omdat Philippe, als student Burgerlijk Ingenieur van het Leuvense kotleven profiteerde terwijl Thomas, die alternatiever is, net naar Gent trok om z'n Master in Geschiedenis daar te halen. In die tijd was Thomas ook heel erg bezig met z'n band en ze kregen elks een andere vriendenkring. Maar toeval of niet, Sophie, Philippes huidige vriendin bracht hen weer samen toen bleek dat Thomas haar bovenbuur is. Sindsdien is het weer net als vroeger, alleen zit Sophie er nu ook bij.

Na een douche (het was gisteren wat laat geworden in café Nero) zijn Levi's, nieuwe schoenen van Patrick Cox (gekocht in Coccodrillo tijdens de solden voor de helft van de prijs), Petit Bateau witte T-shirt en Benetton trui te hebben aangetrokken en de Standaard van gisteren te hebben doorbladerd, stapt hij snel in z'n Saab op weg naar het Zuid. 't Is niet zo dat hij ver woont, hij huurt een appartement op de Mechelsesteenweg, dichtbij de Leien, maar die biertjes van gisteren maken dat hij zich toch niet kiplekker voelt om zich aan een wandeling te wagen. Z'n Marlboro's liggen nog in de auto, mag hij straks niet vergeten mee te nemen.

Hij rijdt voorbij de Non Stop, zijn stamcafé in z'n tienerjaren en het Dagelijks Brood waar hij z'n brood àltijd gaat halen. Hij had er graag gebruncht maar Thomas wil daar niet komen, ofschoon Philippe Thomas' familie daar al regelmatig heeft gespot. Maar zoals reeds vermeld, Thomas is de alternatieve, hij stemt Groen. In café Nero was hij er trouwens niet bij (daar wil hij ook absoluut niet komen), je vindt hem regelmatig in de Charleroi, de Nieuwe Linde, Dancing Chocolat, Revista en café Hopper, daar zit de meer kunstzinnige lui, de mensen van de Letteren en Wijsbegeerte om het met een cliché te zeggen.

In Mo Made is het aardig druk, Philippe ziet Thomas al zitten aan de lange tafel met z'n hoofd over een Morgen, en Sophie met haar neus in een Knack Weekend. Philippe kan van ver al zien dat Thomas een vrij bizarre hoed op heeft, vast gekocht in een tweedehandswinkel waar hij vaak z'n kleren koopt. Maar als hij erachter vraagt blijkt het dus een echt designstuk te zijn van een Belgische ontwerper, gekocht in een tweedehandswinkel. Sophie draagt zoals gewoonlijk DKNY en Rue Blache, ze ziet er nog behoorlijk fris uit na al die witte wijntjes van gisteren. Ze waren er met Philippes zus Véronique en haar vriend Olivier en het werd natuurlijk later dan aanvankelijk gepland. Ze hadden namelijk vanalles te bespreken omdat ze samen op skireis zouden gaan in Zwitserland (St Moritz) met Club Med, een cadeautje van Oliviers ouders. Maar ze plannen wel regelmatig samen een vakantie, deze zomer zaten ze nog samen in het appartement van Oliviers ouders in Knokke. Véronique en Olivier kennen elkaar ook al heel lang, namelijk nog van hun schooltijd. Op de Dames waar Véronique schoolliep had ze een goede vriendin Charlotte. Olivier is Charlottes oudere broer. Hij zat toen op het Onze Lieve Vrouwcollege, de Jezuïeten, maar het was pas toen ze elkaar opnieuw ontmoetten in de Leuvense Rechtsfaculteit dat er een vonk oversprong. Sindsdien is het serieus aan, ze delen een appartement op de Kaai, ook een cadeau van Oliviers ouders. Olivier wordt nogal verwend. Hij en zijn zus Charlotte groeiden op in een grote villa bij het Brandtpark waar enkel Frans werd gesproken. Charlotte woont nu in een zijstraat van de Camille Huysmanslaan, in een van de vele eigendommen van haar ouders.

Tijdens het oppeuzelen van het heerlijke broodje zalm vraagt Thomas Philippe of hij en Sophie zin hebben om naar een expositie van een oudklasgenoot, Mathieu, in het Muhka (museum van hedendaagse kunsten) te gaan. Thomas heeft nog regelmatig contact met Mathieu en zit zelf een beetje in de kunstwereld: omdat hij zich in de eerste plaats als muzikant wil profileren heeft hij enkel tijdelijke baantjes. Soms geeft hij les, andere keren gidst hij in een museum. In de Copyright, een boekenwinkel gespecialiseerd in kunst, design, mode enz liep hij Mathieu en zijn vriend Peter Jan tegen het lijf. Mathieu was na eerst een jaar Kunstgeschiedenis en nog een jaar Germaanse Talen te hebben gestudeerd in Gent overgestapt naar Sint Lucas (in Gent hadden ze eigenlijk niet zoveel contact) om daar af te studeren als grafische vormgever. Maar omdat hij niet graag in opdracht werkt begon hij zelf z'n eigen kunstwerken te creëren. Zijn ouders zitten ook in de kunstwereld en zagen er potentieel in. Enzo is hij kunnen doorbreken als kunstenaar. Hij woont samen met Peter Jan die fotograaf is op de Waalse Kaai op het Zuid. Peter Jan staat daar bekend om zijn uitgebreide collectie van Theo brillen. Regelmatig kan je hen aantreffen in café Hopper. En beiden zijn enorme jazzliefhebbers.

"Een mooie gelegenheid om nog es het Muhka aan te doen. Het is gewoon te lang geleden!" antwoordt Philippe op Thomas' vraag. "Bij ons in het Fortisgebouw in Brussel hebben ze onlangs ook een schilderij van Mathieu aangekocht. Het is een goede investering." zegt Sophie, zij werkt namelijk als economiste bij Fortis in Brussel, ze is net als Philippe in een Leuvense faculteit gevormd. "Jij hebt geen voeling voor kunst, kunst is meer dan een 'investering'." zegt Thomas. "Onze poete maudit, of nee, gitarist maudit."lacht Philippe terwijl hij rechtstaat om de rekening te vragen.

Op weg naar het Muhka lopen ze een heleboel mensen tegen het lijf omdat een groot deel van hun vrienden en kennissen op het Zuid wonen. Philippe duikt nog even de Delhaize in om een fles Evian (voor z'n kater van gisteren weg te spoelen). Sophie rookt buiten een Marlboro light en Thomas een blauwe Gauloise Blonde. Voor ze in het Muhka arriveren maken ze nog een korte stop bij café brasserie Zürich om een plaatsje voor vanavond te reserveren. Sophie en Philippe gaan namelijk heel vaak uit eten. Het liefst zitten ze in het Dock's Café, Pizza Arte, Ferrier 30, Hippodroom of Grand Café Leroy maar met Thomas erbij (die daar natuurlijk weigert te komen) gaan ze best graag naar café brasserie Zürich, Pasta, Lucy Chang of een tapas of sushi bar, Sophie is namelijk helemaal verlekkerd op sushi.

Na eindelijk in het Muhka te zijn aangekomen moet Philippe eerlijk bekennen dat hij niet dol is op Mathieu's werk. Hij verdenkt Mathieu ervan enkel naambekendheid te hebben verworven omdat z'n ouders een belangrijke rol spelen in de Vlaamse kunstwereld maar zoiets mag je natuurlijk nooit te luid roepen want Thomas vindt Mathieu's werk wel geniaal. En Thomas kent veel meer over kunst dan hij. Aan Sophie moet je zoiets niet vragen: die ziet kunst enkel als een investering. "Het zou leuk zijn als Mathieu es een schilderijtje aan ons zou schenken, niet Philippe?" lacht ze, terwijl ze op haar Pradaschoentjes (ook gekocht tijdens de solden in Verso) door het Muhka loopt.

In het Muhka komt Thomas een kennis, een bekende Vlaamse acteur, tegen. Het is onvoorstelbaar hoeveel kunstenaars, acteurs, zangers en schrijvers Thomas kent. De bekende acteur stelt zich aan Sophie en Philippe voor waarop Philippe droog antwoordt "Ik denk dat we jou al wel kennen.". Gelach. "Ik vind het heerlijk hier op het Zuid vertoeven, al die jeugdherinneringen." zegt de acteur. "Ben je hier dan opgegroeid?" vraagt Sophie nieuwsgierig. "Niet helemaal, we woonden in Berchem op het Zurenborg maar ik zat in de lagere school op de Steinerschool, hier op Zuid. In het middelbaar ben ik naar het Lyceum getrokken, omdat ze thuis wilden dat ik Latijn Grieks zou volgen. Maar ik heb dus wel een groot deel van m'n kinderjaren hier doorgebracht en vind het hier heerlijk. Eigenlijk vreemd dat ik nu op het Eilandje woon. Thomas, zie ik je straks in den Hopper misschien?" "Ja, toe want ik heb best wel zin in een cavaatje of twee voor het eten." zegt Sophie. "Je hebt het gehoord." glimlacht Thomas en ze nemen afscheid van de bekende acteur.

"Philippe, ga je mee volgende week naar oudleerlingen dag op het Pulhof?" vraagt Sophie als ze weer buiten staan. "Waarom ik heb toch niet op het Pulhof gezeten?" "Ja, maar ik wel en ik wil mijn schoolvriendinnen van toen es tonen hoe knap mijn vriendje is." "Tuurlijk, schat. Rij ik dan met de Saab of jij met de Mini?" "Ik rij met de Mini want ik zou eerst langs m'n ouders gaan op de Prins Albertlei om hen mijn nieuwe auto te tonen." Sophie reed daarvoor met een Golf GTI Cabrio maar die had ze nog niet zo lang geleden tijdens een weekendje Parijs helemaal in de prak gereden. Thomas rijdt vanzelfsprekend geen auto, hij fietst. "Eigenlijk raar dat we vroeger zo dicht bij elkaar woonden, naar dezelfde muziekschool gingen en elkaar toch nooit hebben ontmoet." mijmert Thomas voor zich uit. "Jullie zaten op een verschillende scouts, dat is je antwoord." komt Philippe tussenbeiden. Zelf zat hij in een scouts in Schilde, waar hij opgroeide. Daar heeft hij leuke herinneringen aan: zo leerde hij z'n eerste vriendinnetje kennen. Tijdens een weekend speciaal voor de derdejaars gidsen en verkenners uit Vlaanderen viel hem een blond schattig meisje met een slordige staart op. Hij kende haar precies al uit Schilde, namelijk van de bakkerij De La Faille. Dit bleek te kloppen, ze heette Elizabeth en ze zat inderdaad heel vaak met haar familie in De La Faille te brunchen, zowel in Schilde als in Schoten maar zelf woonde ze in Brasschaat. Hoe vaak hij toen niet met haar broer, die op het Sint Michiels in Schoten zat, ging snowboarden in de skipiste Casablanca! Of gewoon samen tennissen. Want hij weet nog dat ze heel sportief was: ze reed paard, speelde tennis en deed aan wedstrijdzeilen. Elizabeth zat op het Pulhof. Sophie kent haar, en da's meteen de werkelijke reden waarom Sophie hem zo graag mee wil naar de oudleerlingendag: om Elizabeth duidelijk te maken dat hij nu van haar is.

"Eigenlijk jammer dat je bij Zürich hebt gereserveerd want ik heb eigenlijk wel zin in een groentetaart van de Broers Van Julienne." zegt Thomas wanneer ze richting Hopper stappen. "Kom je daar dan ook?" wil Sophie weten. "De Broers van Julienne is een vegetarisch restaurant en ik ben vegetarisch, weet je wel." "Ja, da's juist." Philippe knikt," jij bent vegetarisch en eet alleen biofood." "Hé, maar aan biofood doen wij ook!" roept Sophie hem ter herinnering en tegen Thomas zegt ze "Ik snap niet dat jij het wildseizoen zomaar kan laten passeren.". In café Hopper groeten ze het personeel, want die kennen ze natuurlijk ondertussen, en Thomas moet een heleboel kennissen en vrienden goeiedag zeggen. Daar is hij wel lang zoet mee. Ondertussen bestellen Sophie en Philippe twee biertjes en een cava.

"Ik heb morgenavond afgesproken met Anne, Caroline en Julie in het Versocafé voor een meidenavond" zegt Sophie. "Waarom niet in Nero of Canal? Da's toch veel dichter." "Julie is samen met haar vriend pas verhuisd naar de Lange Gasthuisstraat, ze woont boven de Wouters & Hendrix en wil ons haar appartement natuurlijk laten zien. Vandaar." "Waarom zijn ze verhuisd, ze woonden toch heerlijk op hun appartement op de Amerikalei?" "Ik weet ook niet waarom en ik heb daar eerlijk gezegd ook niet naar gevraagd. Ga jij morgen naar de Singel met Thomas?". "Ja, ik heb dat beloofd. Ik weet niet of het theaterstuk goed zal zijn maar Het Zuidelijk Toneel heeft best een goede reputatie.". "Pfff, ik ken daar allemaal niks van, hoor." Sophie blaast. Het is waar, een echte cultuurkenner is ze niet. Ze gaat wel es mee met Thomas en Philippe omdat zij dat leuk vinden maar zijzelf gaat net zo lief een actiefilm zien. Gelukkig loopt hun politieke mening wel gelijk: blauw, helemaal blauw.

Sophie en Philippe kunnen van ver horen dat Thomas allerlei complimenten krijgt over z'n hoed. "Dankje," horen ze hem zeggen "tweedehands gekocht, van Margiela, je weet wel die Belgische ontwerper." "Oh, wat toevallig, ik heb net een broek aan van Margiela." "Ja, ik dacht al, wat een gave broek heb je aan.". Enzo verloopt hun middagje/avond verder en verder.

applauding Mel!

Some reporter got on Mel's nerves when he asked him about stuff that happened four years ago (like get over it, dude) en waar Mel zich uitgebreid heeft voor geëxcuseerd. Mel's reactie is priceless!