Single and the city

Ongeveer een maand geleden las ik een bericht op de online site (waarom kopen als je gratis surft? Oké, niet gratis maar let's stick to that idea) van de Morgen waarin Yves Desmet de singles als een maatschappelijk probleem beschreef. Ik ben like single, like, like, forever dus ik voelde me wel aangesproken. Ik heb mezelf nooit als een maatschappelijk probleem beschouwd en het feit dat ik liever alleen ben dan met een 'okay, hij is best okay' kerel hok zou ik liever niet als problematisch beschreven willen zien.

Velen die ik ken kunnen niet alleen zijn. Nooit begrepen, alleen heb ik me nog geen seconde verveeld: er zijn ongelezen boeken, internet, muziek: mijn woonst is mijn pretpark! Daarnaast ben ik ook van mening dat je je eigen cirkel moet rondkrijgen, ik heb ook best advocaten, dokters gekend die naar me lonkten in hun dure wagen en dan denk ik: "Nee, als jij niet kan meepraten over kunst wordt het niets." Bye, bye, dure wagen. Ik ben niet eens geïnteresseerd in een dure wagen, ik wil een Mini! My bet. Ik ga dus voor een ingenieur architect (mail me! Please!)

Om maar te zeggen, singles zijn niet zielig. Wij hebben katten en honden.