U weet absoluut niet wie hij is maar het toeval wil dat hij al zo'n jaar of twintig een grote rol speelt in mijn leven. Ja, ik schrijf verhaaltjes. En ja, hij is mijn hoofdpersonage. Een beetje zoals Guus Kuijers Madelief altijd dezelfde protagonist. Alleen is hij een pak minder stoer. En mooier.
2. Aleksej Karamazow, de beste uitvinding sinds de ontdekking van het wiel.
Hij is de reden waarom ik door het dikke Gebroeders Karamazow vloog. Nu ook niet helemaal want: ik had precies drie dagen om het boek te lezen en te bespreken voor een examen Geschiedenis van de Voornaamste Moderne (Westerse) Literatuur. Ik heb dat op drie dagen gedaan. Niet lang daarna ben ik zowat alles uit het boek vergeten (dat bekende verhaal van de Grootinquisiteur van Sevilla natuurlijk niet, maar dat kende ik al jaren van tevoren.) alleen Alyosha heeft me nooit meer losgelaten. Nu zou Dostojewski hem gebaseerd hebben op een vriend van hem. Zowel de filosofische Ivan als de ethische Alyosha gaan terug op een figuur: Vlamidir Solovyov, een Russische filosoof die gaf wat hij had. Ivan en Alyosha dus.
Ik weiger filmadaptaties van het boek te zien, het zou mijn beeld van hem alleen maar verpesten.
3. Rémi, de zieligste vriendelijkste vriend
Al heel snel in het boek, Alleen op de Wereld, krijg je medelijden met hem omdat hij niemand heeft. Rémi heeft echt niemand en wordt niet overal even goed ontvangen. Ondanks zijn vriendelijkheid. Ondanks zijn buitengewone vriendelijkheid. Men kan hem verrot schoppen Rémi blijft vriendelijk. Altijd. Wow. Als ik later een jongetje zou hebben zal hij Rémi heten, niet moeilijk om achter te halen waarom.
4. Quinten, het superkind
Quinten verschijnt ongeveer in de tweede helft van De Ontdekking van de Hemel en zorgde ervoor dat mijn leesplezier ongeziene hoge toppen scheerde. Want wat is Quinten niet? Geniaal superslim, rustig, keimooi en zo vriendelijk als een Alyosha en Rémi. Het enige wat hem voor mij minder ideaal maakt dan Alyosha en Rémi is dat hij ietwat afstandelijk, gesloten en koel is. Maar waar zeuren we over als we al de rest wel hebben?
5. Yuki Sohma, Prince Yuki
De reden waarom ik verslaafd was aan Fruits Basket. Van alle fictieve personages lijkt hij nog het meest op de Alessi die ik zelf heb gecreëerd. Yuki is een personage wiens schoonheid geen grenzen kent, zowel innerlijk als uiterlijk (ik bedoel maar: hij heeft z'n eigen fanclub, welke onbekende jongen kan zeggen een eigen fanclub te hebben?). Hij is rustig, zal nooit uitvliegen of een ander uitlachen, de enige twee personages waar hij issues mee heeft hebben hem in het verleden dan ook zwaar zwaar leed berokkend (en dat is eigenlijk het enige punt waarin Yuki verschilt van m'n eigen hoofdpersonage, die zou dat gewoon achter zich kunnen laten. Oh, en mijn hoofdpersonage lacht ook vaker).
Wat ik zo mooi vind aan hem is dat zijn eindeloze vriendelijkheid en zijn kwetsbaarheid hem net zo mysterieus maken. Want in het echt zie je dat niet zo gauw. Zelden eigenlijk.
Bij het nalezen van het Wikipedia-artikel zie ik dat Wikipedia over hem schrijft dat hij het net wel moeilijk vindt om vriendelijk te zijn. Dat is absoluut bull. Het klopt wel dat hij problemen heeft om vrienden te maken maar dat komt door het feit dat z'n schoonheid hem isoleert: iedereen verafgoodt hem en niemand durft eigenlijk werkelijk met hem te praten. Da's toch een cruciale nuancering. En iets verderop in het artikel kan je lezen: 'as his personality was shaped to please others and conform to society, which he incidentally excels at.'. Niet bepaald de omschrijving van een onvriendelijk persoon. Eufemistisch uitgedrukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten