Michael Jackson

Ik merk dat ik, nu precies twee weken sinds het overlijden van Michael Jackson, het er nog steeds moeilijk mee heb. Met de ene beroemdheid heb je net iets meer affiniteit dan met de andere en Michael kon je gerust een van m’n lievelingsberoemdheden noemen: zijn muziek, zijn clips, The Jacksons, The Jackson 5, Off The Wall, Thriller, The Wiz, USA for Africa,... Ik was zo een van die jaren ’80 kinderen die dacht dat Michael nog meer kon dan Superman en later werd ik zo een van die leerkrachten die geschokt reageerde toen bleek dat de jongeren de legacy van Michael Jackson onderschatten. Da’s een van de redenen waarom ik het zo moeilijk heb met z’n dood. Die affiniteit.

Er zijn weinig beroemdheden te vinden die zo’n tragisch leven hebben geleid als hij. En al wat wij deden was hem uitlachen: om z’n veelvuldige cosmetische operaties. Michael leed aan Body Dysmorphic Disorder (stoornis waardoor je jezelf afstotelijk vindt), hij had dus een psychiater nodig en geen plastische chirurg. Ze zullen wel goed aan hem verdiend hebben.

Om z’n vriendschap met kinderen. Hij had z’n ranch met reden Neverland genoemd: Michael was een Peter Pan die z’n verloren jeugd wilde inhalen. Onlangs las ik dat hij in z’n jonge Jackson 5-jaren achter de coulissen een ontzettend droevige indruk maakte, zelf vertelde hij hierover dat hij zich meermaals in slaap huilde omdat hij geen vrienden had en geen kind kon zijn. Net daarom geloof ik oprecht dat z’n liefde voor kinderen niet meer dan van een vriendschappelijke aard was, en daarbij: als je kind echt misbruikt is dan laat je de zaak toch niet vallen voor een geldsom? Maar ach, ze zullen wel goed aan hem verdiend hebben. En da’s meteen de andere reden waarom ik het er zo moeilijk mee heb: dat constante misbruik, dat openlijke gespot met iemand die eigenlijk hulp nodig heeft.

Man In The Mirror (Live)

Michael Jackson and The Jacksons Motown 25

Michael Jackson Smooth Criminal Long Version