En ... alweer een jaar voorbij. En ... wat gaat het snel. En ... al die dingen die je hoort en leest als er alweer een jaar achter jou ligt. Ieder jaar opnieuw neem ik me voor: dit jaar gaat het gebeuren. En begin ik er ook aan, alsof het dat jaar gaat gebeuren... Spannend want het gaat gebeuren. Wat er gaat gebeuren weet ik niet precies... Alleen, iets gaat er gebeuren zodat het mijn jaar zal worden. Dat denk ik, ieder jaar weer opnieuw.
Graag zou ik nog meer willen schrijven. "Wat zaag je nou? Je hebt een blog. Schrijf. Ga wild." Mmm. Met de moed van duizend leeuwenzielen en de energie van duizend opgefokte turbomotors ben ik hieraan gestart en ik merk na een maand of anderhalf dat niet elke dag een "Yeah! Bloggen!"-dag is. Soms heb ik echt geen zin, nee. Ik schrijf gaarne maar bloggen is nog een ander soort schrijven. Ik kan bijvoorbeeld niet helemaal m'n zin doen want 'Oh, stel je voor dat ik iets shockerends zou schrijven.' Ik wil niet te veel mensen voor de borst stuiten, begrijp je. Wellicht heb ik hier al wel een paar mensen raar doen opkijken maarrreuh... Da was ni voor iedereen z'n bokes mé honing zo doorzichtig, om een zelfverzonnen idioom te bezigen. Shockeren wil ik hier dus allerminst, dus helemaal voluit kan ik niet gaan... Niet dat er een De Sade in mij verschuilen zit, hoor... Nee, om dat idee moet ik nu even lachen.
Een grote bewondering heb ik voor kunstenaars die gewoon hun eigen ideeën achterna durven gaan. Voor mijn tweede blog heb ik niet toevallig een foto van Nan Goldin gebruikt. Zij is wat het moet worden. Gewoon eigenzinnig en eerlijk je ding doen. Gewoon voluit op je bek durven gaan, rechtkrabbelen en opnieuw beginnen. Nan Gold. Of Patti Smith, eigenzinniger heb je 't bijna niet. Zij ging ervoor, wat een dame.
Ik heb een boek geschreven, hij is klaar en ik durf het alweer niet naar de uitgever te verzenden. Gewoon, bang om op m'n bek te gaan, bang om mensen te shockeren,...
2009.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten