maandag 15 december 2008

Joepie, we vervallen!

Probleempje: straks, over 11 dagen, ben ik jarig en heb er nu al geen zin in. 29. Joepie, bijna 30. Bijna de leeftijd bereikt waarin ik moet oppassen voor allerhande kwaaltjes, gezonder moet leven, sporten, de eerste rimpels optreden,... Joepie, ben ik daar even blij om. Dat mijn eerste rimpels 'dra zullen verschijnen. 
Het leven zou moeten stoppen op je 21. Ik bedoel, je blijft wel verder leven maar je veroudert niet. Je gaat dood omdat je onder een auto loopt. Dat staat zo voorgeprogrammeerd. Twee dagen na de euforie van je 100ste 21ste verjaardag loop je onder een auto. En als je niet buiten durft komen komt de auto wel in je woonkamer gereden. Of vliegt op je bed (na een dramatische achtervolging met de politie). Dus kan je maar beter het huis uitlopen om de schade te beperken...
Tja, dat is verbeelding, de werkelijkheid is dat ik stilaan ouder word, de tweede leeftijd heb bereikt, geen jongere meer ben. En dat voelt onwerkelijk aan aangezien ik nog altijd een middelgroot kind ben. Een dertigjarige die haar bord systematisch niet leeg eet maar daarna wel naar een zak snoep grijpt. Wat is dat nu voor een dertigjarige? Plas op je hoofd en poep in je broek! Ze zeggen dat leeftijd slechts een getal is... Nee, hoor. Leeftijd is een vervalproces. Hoe ouder je wordt hoe meer je aftakelt. Kleine kinderen worden sterker en wanneer je op je sterkst bent word je weer zwakker. Sterker om zwakker te worden. Was dat nu voor iets? Joepie, bijna 30! 
Positief aan ouder worden is wel dat je wijzer wordt (oké, sommige mensen dan toch) en kalmer. Ook ik. Ook Katie. 
Vroeger was ik anders, vroeger was ik een furie. En da's ook de reden waarom m'n voormalige langdurige vaste relatie met mij ging. Hij was rustig en mij kon je veel noemen maar niet rustig. Net zoals Elin en Agnes (uit Fucking Amal waarmee hij ons vergeleek) was ik de onbezonnen razende trein die voortdurend uitvloog, stommiteiten beging en daarna spijt kreeg. En hij was de zalvende zelve die toekeek. Net daarom is Fucking Amal me zo dierbaar, als ik Elin bekijk zie ik mezelf van jaren geleden. Alleen is zij veel mooier en populairder dan ik toen was. 
Geloof me, als een razende trein door het leven gaan is niet gemakkelijk. Mensen keren zich tegen je. Ook je vrienden. Net wat je niet wil. Vandaar is ouder worden een welgekome geschenk. Maar alleen daarom!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten