Who's afraid of Nora Roberts?

Lola daalt de trap af en kijkt in de spiegel: ze ziet een jonge vrouw met een ingesnoerde taille, een mooi figuur en een jeugdig gezicht. Achter haar staat Diederick, een knappe man met bruine haren, een jeugdige verschijning. Lola's hartstochten vlammen op als ze Diederick ziet, z'n stem hoort, als hij er maar is in haar aanwezigheid.  Lola houdt van Diederick en denkt dat het tijd wordt dat hij haar eindelijk ten huwelijk vraagt. "Diederick" begint ze met zwoele verleidelijke stem. Ze schudt haar weelderige haren los zodat even haar ranke hals zichtbaar wordt "Ja, Lola." antwoordt Diederick, zoals altijd met een sexy timbre in z'n stem "Diederick, wordt het niet tijd dat wij ons in de echt verbinden?" ze leunt over hem zodat haar ronde decolleté heel goed zichtbaar wordt. "Ik weet helemaal niet wat ik daarop moet antwoorden." Diederick aarzelt. "Zeg dan ja, Diederick, zeg dan ja! Ja, ik wil! Ja, ik wil! Ik wil jou!" Ongeduldig springt Lola op en neer.  Haar rok waait wat naar boven zodat haar slanke benen zichtbaar worden. "Lola, ik hou niet van jou. Ik heb nooit van je gehouden. Ik begrijp niet waarom je me dit vraagt. Ik begrijp niet hoe je het idee hebt gekregen dat ik van jou zou houden" Diederick weert z'n blik af. Meteen houdt Lola op met springen en loopt naar het raam. Tegen het raam zegt ze: "Je woorden snijden me diep in de ziel. Nooit, nooit hebben woorden zo hard geklonken. Mijn doel was jou lief te hebben. Vaarwel Diederick, ik gooi mij van de hoogste rots." Diederick loopt naar een ander raam. Hij zucht en kijkt naar de vensterbank "Velen zijn jou voorgegaan. Velen heb ik afgewezen. Ik kan er maar niet aan wennen. Vlucht van me heen alvorens er een miserabel gevoel over mijn lijf en leden gaat kruipen." "Oh, Diederick, ik zal je niet vragen me nog een kans te geven maar ik zal je nooit vergeten. Ik ga me niet van de rotsen werpen. Ik zal me opsluiten in de hoogste toren alleen maar denkend aan jou.  Vaarwel Diederick, ik ga heen." met tranen in de ogen loopt Lola heen, naar de toren alwaar ze negentig dagen en negentig jaren op een dieet van broodkorsten en lauw water om hem zal treuren. Tot het lijden om haar geliefde een einde vindt.